» Οι οικογένειες της γειτονιάς που ξεχώριζαν (μέρος 10ο)
Στη δεκαετία του ‘40, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, οι Χαλεπιανοί, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, ζούσαν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Υπήρχε αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια και συμπόνια για τους πλέον ενδεείς. Τα σημάδια της φτώχειας και της εξαθλίωσης για τις περισσότερες οικογένειες, που συνήθως ήταν πολυπληθείς και στην ίδια στέγη έμεναν παππούδες και γιαγιάδες, ήταν εμφανή.
Η ζωή συνεχιζόταν με τα ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα της. Τα παιδιά φτωχοντυμένα και ατημέλητα, έπαιζαν ανέμελα στους χωμάτινους δρόμους και αλάνες των Φακωθιανών τα παιχνίδια τους, ενώ οι νοικοκυρές αξημέρωτα έπαιρναν σειρά με τους τενεκέδες τους, στις λιγοστές βρύσες της περιοχής, για το νερό της ημέρας. Οι νοικοκυραίοι, φιλότιμοι κι εργατικοί, προσπαθούσαν όπως-όπως να βγάλουν το μεροκάματο. Ευτυχώς, ορισμένοι είχαν μόνιμη εργασία στα Νταμπακαριά της Αγίας Κυριακής και της οδού Βιβιλάκη που άρχιζε από τα Μπάνια, μέσα σε σκληρές συνθήκες. Το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν έντονο και η Ευαγγελίστρια γέμιζε από κόσμο, ιδιαίτερα τις Κυριακές και τις μεγάλες σκόλες. Βλέπετε, ο άνθρωπος σε χαλεπούς καιρούς βρίσκει παρηγοριά κι ελπίδα στο Θεό και την Παναγία μας.
Ορισμένες οικογένειες της περιοχής μας, ξεχώριζαν για το ήθος, τη μόρφωση, την ευγένεια και την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά τους. Εκτός από την οικογένεια του Κωστή Γαλάνη, για την οποία έγραψα στις 23 του περασμένου Μάρτη με την ευκαιρία του θανάτου του τελευταίου γιου του Νικήτα Γαλάνη οικονομολόγου, που τόσα είχε προσφέρει στη Χανιώτικη κοινωνία ως Πρόεδρος Δημ. Συμβουλίου, ως Αναπλ/τής Δημάρχου, Πρόεδρος και ιδρυτής διαφόρων σωματείων της πόλης μας. Οι δύο πρώτοι ήταν ονομαστοί γιατροί στο Ασκληπιείο Βούλας. Ο Νευροχειρουργός Στέλιος – υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα σε μια πτέρυγα του νοσοκομείου στη μνήμη του και ο χειρουργός Ορθοπεδικός Γιάννης.
Μια άλλη ξεχωριστή οικογένεια των Φακωθιανών ήταν του Δημήτρη Μιχελογιάννη. Ο “Δημητρός”, όπως τον έλεγαν οι χωριανοί του Ραμνιανοί, ήταν άξιος σεβασμού και πρότυπο ζωής. Δεν θα επαναλάβω τα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον άνθρωπο, οικογενειάρχη, καλό χριστιανό, τον πολέμαρχο Δημήτρη Μιχελογιάννη. Είχα την τύχη να είμαι ομιλητής στην επίσημη τελετή της ονομασίας της κεντρικής πλατείας του χωριού της Ραμνής, έπειτα από ομόφωνη απόφαση του Κοινοτικού συμβουλίου, με την ευκαιρία των 12 χρόνων από το θάνατό του, σε πλατεία Δημητρίου Μιχελογιάννη. Επίσης, στις 10 Νοεμβρίου 2014, έγινε τιμητική εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων γι’ αυτόν, με σπουδαίους ομιλητές, στη δε παρέμβασή του ο γιος του Σήφης, ανέφερε ότι το 1988 και πρόσφατα, κατέθεσε στο Ιστορικό Αρχείο πολλούς ογκώδεις φακέλους που περιείχαν το αρχείο του, ιδιαίτερα πολύτιμο για τους ιστορικούς ερευνητές και όχι μόνο. Παρέδωσε δε στον Προϊστάμενό του Κωστή Φουρναράκη το πιστόλι και τα κιάλια που είχε στη Μικρασιατική εκστρατεία. Σχετικό ρεπορτάζ και σχόλια, έγραψε ο Βαγ. Κακατσάκης στα “Χαν. Νέα” στις 17 Νοεμβρ. 2014.
Τον Δημήτρη Μιχελογιάννη έζησα από κοντά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια από το 1946 και μετά, όταν φίλοι και συμμαθητές με το γιο του Σήφη στο 10ο Δ.Σ., μπαινόβγαινα στο σπίτι τους. Η μορφή του επιβλητική και καλοσυνάτη, σου ενέπνεε σεβασμό κι υπακοή. Κομψός και πάντα καλοντυμένος, αληθινός αρχοντάνθρωπος. Αυστηρός με τον εαυτό του και τους δικούς του και επιεικής για τους άλλους. Ο άνθρωπος που ξεχώριζε και δημιούργησε μαζί με την καλοσυνάτη και άξια σύζυγό του Μαρίκα το γένος Βασμουλάκη από τους Αρμένους, μια οικογένεια χριστιανικών και ηθικών αρχών που έδωσε στην κοινωνία δύο εκλεκτά τέκνα· τον τ. Βουλευτή Σήφη και την Ασπασία. Ακόμη αναπολώ την πεντανόστιμη και λαχταριστή φασολάδα που έτρωγα καμιά φορά στο σπίτι τους. Συμπερασματικά, ο Δημήτρης Μιχελογιάννης ήταν ένας αληθινός άνδρας που έκαμε πάντοτε το καθήκον του απέναντι στην πατρίδα, την οικογένεια και την κοινωνία.
Ειδικότερα για τον φίλο μου Σήφη, θα τα πούμε άλλη φορά.
