Καίτη Βαρουδάκη – Αλέξη: Το όμορφο στολίδι της γειτονιάς μας (μέρος 12ο)
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου του 2020. Ευτυχώς που φθάσαμε νωρίς και βρήκαμε θέσεις δίπλα στο φίλο μας Σήφη. Τι ήταν αυτή η κοσμοπλημμύρα! Πού να βολευτούν όλοι. Είδα και άκουσα πολλά, που ομολογώ δεν τα ήξερα όλα, παρόλο που με την Καίτη γνωριζόμαστε από παιδιά.
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια στον Βασίλη Σταθάκη, του Ιστορικού Καφέ “Κήπος”, που είχε την ιδέα επιβράβευσης της Καίτης Αλέξη, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας ημέρας Ραδιοφωνίας. Μετά το σύντομο χαιρετισμό του, της προσέφερε ένα τόμο από το Μονόγραμμα του Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη. Δεν αναφέρω τους ομιλητές και παρουσιαστές της εκδήλωσης, γιατί επί δύο ημέρες η φιλόξενη εφημερίδα μας, “Χαν. Νέα”, είχε λεπτομερές ρεπορτάζ. Θα γράψω όμως για μικράτα μας, που αναπολούμε με νοσταλγία.
Στα χρόνια της δεκαετίας του ‘40, οι Φακωθιανοί ζούσαν σαν μια μεγάλη οικογένεια, με τις μικροχαρές, τα ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα. Τα σημάδια της Κατοχής ήταν εμφανή. Παρά τη φτώχεια όμως, υπήρχε αλληλοβοήθεια και συμπόνια, για τους πιο αδύναμους. Το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν έντονο και ο περικαλλής ναός της Ευαγγελίστριας, τις Κυριακές και μεγάλες γιορτές ήταν γεμάτος. Ο άνθρωπος σε χαλεπούς καιρούς επιζητεί τη Θεία Πρόνοια και προστασία.
Στο τέρμα της οδού Κρυονερίδας ζούσε η οικογένεια του Κωνσταντίνου και της Ειρήνης Βαρουδάκη, με τα δυο παιδιά τους Καίτη και Παντελή. Από μικρή η Καίτη ξεχώριζε για την καλοσύνη, την ομορφιά και το ωραίο της ντύσιμο. Πρωί – πρωί ερχόταν στην εκκλησία όπου διακρινόταν για την ευσέβεια και προσοχή που παρακολουθούσε τη Θεία λειτουργία, πράγμα ασυνήθιστο για παιδιά της ηλικίας της. Πρώτη στο κατηχητικό -είχαν αμοιβαία αγάπη με τον παπά Ζαχάρη- στην παιδική χορωδία και συμμετείχε στις διάφορες γιορτές που γινόταν εντός της εκκλησίας ή στα σκαλάκια της κεντρικής εισόδου.
Πού να φανταστούμε τότε τι λαμπρή διαδρομή θα είχε με την καθάρια, γλυκιά και μελωδική φωνή της στο ραδιόφωνο και στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλη μας! Στην αντιφώνησή της, φανερά συγκινημένη, είπε μεταξύ άλλων: «Πού να χωρέσει η αγάπη των Χανιωτών σ’ αυτήν την αίθουσα…» Χάρηκα που γνώρισα το γαμπρό της Παναγιώτη Λίτσα, ναύαρχο, επίτιμο αρχηγό του Στόλου. Καλός οικογενειάρχης, απλός και πιστός χριστιανός.
Πάντα καλοντυμένη και όμορφη. Νομίζω όσο μεγαλώνει γίνεται πιο όμορφη! Δεν σας είπα το πιο σπουδαίο. Γειτόνοι στη Χαλέπα, γειτόνοι και τώρα. Εγώ πιο χαμηλά, αυτή πιο ψηλά. Ανταλλάσσουμε επισκέψεις και πιο πολύ τα λέμε από τηλεφώνου, ιδιαίτερα τώρα με τον κορωνοϊό. Στο όμορφο γωνιακό σπίτι της, κυματίζει μια ξεθωριασμένη ανεμοδαρμένη ελληνική σημαία. Της λέω να μην την αλλάξει. Τι και τι αναμνήσεις φέρνει αυτή η σημαία.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον άνδρα της Γιάννη Αλέξη, που δυστυχώς “έφυγε” νωρίς. Απλός, καταδεχτικός και καλοσυνάτος. Η Καίτη όλο αυτό το διάστημα στάθηκε με αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι.
Της εύχομαι από καρδιάς, υγεία και καλή καρδιά!
Θυμήθηκα τις συγχωρεμένες, θεία μου Μαρία που της άρεσε πολύ το κρασάκι και όταν συναντιόταν με τη μάνα μου της έλεγε: «Σ’ υγεία και καλή γκαρδιά γκουνιάδα!»
Θέλεις καλύτερη ευχή;
