Σήφης Μιχελογιάννης, ο φίλος, ο γείτονας, ο συμμαθητής
Με τον Σήφη συνέπεσε να μετοικήσουμε στα Φακωθιανά την ίδια χρονική περίοδο, το καλοκαίρι του 1946. Αυτός από τη Ραμνή κι εγώ από τη Νέα Χώρα. Ακόμα βουίζουν στ’ αυτιά μου οι καμπάνες του Αγίου Κωνσταντίνου που επί τρεις μέρες κτυπούσαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας στο άκουσμα της μετάθεσης του παπά – Ζαχάρη. Ακόμα, τι, πώς μάζεψαν τρεις χιλιάδες υπογραφές οι Νεοχωρίτες; Eπρεπε να κενωθεί η θέση, για να έρθει ο κουμπάρος του ήδη υπηρετούντος ιερέως. “Δεσποτική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα!”
Βολευτήκαμε στα κελιά της Ευαγγελίστριας που υπήρχαν ανάμεσα στην εκκλησία και το Μεσογειακό Πανεπιστήμιο όπου έμενε ο εκάστοτε εφημέριος και ο νεωκόρος. Ένας φοίνικας με πεντανόστιμους χουρμάδες, μια τεράστια χαρουπιά και τέλος ένας πανέμορφος ανθόκηπος. Αργότερα κτίστηκε εκεί αίθουσα κατηχητικού και άλλων εκδηλώσεων. Όλ’ αυτά τα “κατάπιε” η επέκταση του άγαρμπου οικοδομήματος. Λεπτομέρειες βλ. “Χανιώτικα νέα”, 14-11-2016. Και το τελευταίο τραγικό. Η επέκταση του ιδρύματος, πίσω, ανατολικά του ναού, σε όλη την έκταση του ελαιώνα που είχε, αποζημιώθηκε κατόπιν συμφωνίας, με 25,000 ευρώ! Κρίμα! Ας είναι.
Και είχε συμφωνηθεί να ανακατασκευάσουν τα καμπαναριά και τον τρούλο…
Παρόλο που ο Σήφης ήρθε από το ορεινό 2/θ. Δημ. Σχολείο της Ραμνής -έχει από χρόνια καταργηθεί- προσαρμόστηκε σχετικά εύκολα στο περιβάλλον της Ε’ τάξης του νέου μας 10ου Δημ. Σχολείου. Ήταν ήρεμος, λιγομίλητος και συνεσταλμένος, όπως κι εγώ στην αρχή, γιατί αργότερα έγινα πειραχτήρι… Είμαστε τυχεροί που είχαμε δάσκαλο τον δ/ντή τον Σταύρο Κουρουπάκη. Άριστος παιδαγωγός, σεβαστός και δίκαιος. Κοντολογίς υπόδειγμα δασκάλου. Δεν είμαστε από τους πρώτους μαθητές. Ξεχώριζε από τ’ αγόρια ο Δημήτρης Καστρινάκης και από τα κορίτσια σαφώς η Αθηνά Μαρινάκη. Ο Σήφης, αθλητικός τύπος, οργάνωνε μαζί με συνομηλίκους της γειτονιάς αγώνες στίβου σε ένα ίσιωμα που είχαμε φτιάξει δυτικά του Γηροκομείο. Διακρινόταν σε δρόμους ημιαντοχής και αντοχής. Ήταν ακούραστος και πεισματάρης κι έβγαινε πάντα πρώτος. Εγώ… μετριότητα!
Πηγαίναμε μαζί στη Γαλλική Σχολή για να μάθομε τη γλώσσα του Β. Ουγκώ από τις καλόγριες του Τάγματος Αγ. Ιωσήφ. Δεν γνωρίζω αν ήταν άλλα αγόρια γιατί ήταν κυρίως κορίτσια και μάλιστα τα περισσότερα εσώκλειστα απ’ όλη την Κρήτη και μάλιστα πλουσιοκόριτσα. Γνωστές οι συχνές απαγωγές παρά τον ψηλό περίβολο. Ισχυρό το κίνητρο της μεγάλης προίκας…
Στη δευτέρα τάξη έκαμα μια ζαβολιά εν ώρα προσευχής. Μόλις τελειώσαμε, η εύσωμη και συμπαθέστατη αδελφή Meli, μου δίδει μια χαστούκα με το βαρύ χέρι της, που είδα τ’ άστρα ανάποδα!! Βέβαια δεν ξαναπήγα.. ενώ ο Σήφης αποφοίτησε με επιτυχία.
Το 1954 υπήρχε μόνο ένα Γυμνάσιο στα Χανιά, το 1ο. Στη δευτέρα τάξη, με κλήρωση, έφυγαν τα Γ’ και Ε’ τμήματα και δημιουργούν το Β’ Γυμνάσιο. Έτσι επαναλειτουργεί μετά την Κατοχή που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς. Στο Γ’ ο Σήφης, στο Ε’ εγώ και έτσι βρεθήκαμε και πάλι μαζί. Είχαμε σπουδαίους καθηγητές, όπως τον Ανδρέα Κατάκη στη Χημεία, το Μιχάλη Μποτωνάκη, που μόλις είχε απολυθεί από το στρατό και φορούσε ακόμα το αμπέχωνο, στα Ελληνικά κ.ά. Γυμνασιάρχη το Νίκο Κακαβελάκη, εξαιρετικό άνθρωπο και επιστήμονα, στη Φυσική. Τα πιστόλια στην τάξη ήταν σύνηθες φαινόμενο. Θυμάμαι ότι ο Μανώλης ο Σταθάκης είχε στη θήκη του τελευταίου θρανίου όπου καθόταν ένα γερμανικό λούγκερ. Ήταν ψηλός, σοβαρός και λιγομίλητος. Τώρα τελευταία γνώρισα τυχαία τον γιο του Νίκο, ιατρό ακτινοδιαγνώστη. Μου είπε πως το όπλο το φύλαγε ως ενθύμιο, όμως όταν προ δύο χρόνια το έδωσε σε ειδικό για καθάρισμα δεν το ξαναείδε… Κρίμα… Τελειώνοντας το 8/8 Β’ Γυμνάσιο, οι δρόμοι μας χώρισαν. Αυτός Αθήνα, εγώ Ηράκλειο.
Θα χρειαστούν πολλές αράδες για να γράψω τις ανώτερες σπουδές του και τις λίαν τιμητικές θέσεις που κατέλαβε. Άλλωστε όλα είναι γνωστά. Από το 1977 τον ακολουθούσα στις περιοδείες του ως υποψηφίου Βουλευτή, όπως και στις επινίκιες εκδηλώσεις. Πιστός συμπαραστάτης πάντα η καλοσυνάτη, αγαπημένη σύζυγός του Μαρία, στις ευχάριστες μα και δύσκολες στιγμές του. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η οξεία μνήμη του και οι από στήθους ομιλίες του. Τα άρθρα του στα “Χ.Ν.” λιτά και τεκμηριωμένα, εκπέμπουν θετικά βαθυστόχαστα μηνύματα, όπως το τελευταίο “Ο Καρτέσιος συναντά τον Ηράκλειο”.
Αυτό που δεν περίμενα ομολογώ, είναι ότι θα γινόταν και… ποιητής σπουδαίος! Τη βραδιά της βιβλιοπαρουσίασης, νομίζω ότι εκτός της ποίησής του, τιμήθηκε από τους πολίτες του Νομού μας και για τις εν γένει πολύτιμες υπηρεσίες που τους προσέφερε. Έμαθα πως τώρα με την καραντίνα, συνεχίζει την ποίηση… Του λέω όμως να προσέχει.
«Να κλειδαμπαρωθεί στο σπίτι όπως όλοι
μην τον πετύχει καθ’ οδόν το φονικό το βόλι…»
Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Τζομπανάκη (τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω πριν λίγο καιρό) για την αναφορά του στον πατέρα μου Σταθάκη Εμμανουήλ!Θα ήθελα να προσθέσω ότι το πιστόλι λούγκερ ανήκε σε Γερμανό αξιωματικό που σκοτώθηκε κατά την διάρκεια της μάχης της Κρήτης στο χωριό του πατέρα μου Σκαφιώτες Κισσάμου και είχε στην λαβή του χαραγμένα με κεφαλαία τα αρχικά γράμματα από το όνομα και το επίθετο του!Να είστε πάντα καλά κύριε Τζομπανάκη να μας ταξιδεύετε στο παρελθόν, σε εποχές που εμείς οι νεότεροι δεν ζήσαμε!
Με εκτίμηση
Σταθάκης Νικόλαος-Ιατρός Ακτινοδιαγνώστης