Ενας χρόνος πέρασε, λοιπόν, από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήλθαν (για πρώτη φορά) στην εξουσία.
“Η ελπίδα έρχεται”, ήταν το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.
Και η κοινωνία μας, αναζητώντας την εποχή εκείνη εναγωνίως την ελπίδα
-μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και αμέτρητων θυσιών- έδωσε τη νίκη στον Αλέξη Τσίπρα, προσμένοντας/αδημονώντας για τις υποσχόμενες καλύτερες μέρες.
Το εξαγγελλόμενο άλλωστε τότε πρόγραμμα διακυβέρνησης διά στόματος του σημερινού πρωθυπουργού, φάνταζε… ιδανικό στα μάτια ενός ταλαιπωρημένου λαού.
Μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες… είχαν αρχίσει να χαμογελούν: Πίστευαν ότι επιτέλους, κόντευαν στην… ημερομηνία λήξης τους οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι αυξήσεις των φόρων…
Πίστευαν ότι ευαίσθητοι τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία θα έβρισκαν την…γιατρειά τους. Πίστευαν και άλλα πολλά. Γιατί αυτό η κοινωνία μας είχε ανάγκη.
ΟΜΩΣ… ένα χρόνο μετά, οι προσδοκίες ενός σημαντικού τμήματος του ελληνικού λαού διαψεύσθηκαν.
Και βρισκόμαστε σήμερα, με νέο μνημόνιο, νέες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, με caprital controls, με νέες φοροκαταιγίδες, κινητοποιήσεις αγροτών και άλλων επαγγελματικών κλάδων για το ασφαλιστικό, με… με… με…
Η κυβέρνηση ωστόσο δεν ανησυχεί ούτε για τις αξιολογήσεις, ούτε για το χρέος, ούτε για την ανάπτυξη. Η κοινωνία μας άραγε; Πόση ελπίδα της έχει απομείνει;
