ΣΗΜΕΡΑ, σε καιρό παρατεταμένης κρίσης, η έννοια της σοβαρότητας (το αντίθετο της επιπολαιότητας, προχειρότητας, ασυνειδησίας κ.λπ.) είναι απολύτως ακατανόητη. Είναι μια λέξη ξεχασμένη από τους κυβερνώντες.
ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ σοβαρότητα στο πολιτικό σύστημα, δεν θα φτάναμε στο σημείο να διανύουμε τον 6ο χρόνο της κρίσης και να βυθιζόμαστε περισσότερο σ’ αυτήν! Και σ’ αυτό δεν φταίει διόλου ο λαός, ο πάντα και από όλους προδομένος, ο πάντα ελπίζων και πάντοτε διαψευδόμενος στις προσδοκίες του.
ΠΟΙΟΣ δεν το αντιλαμβάνεται ακόμη, πως, με το πρόσχημα των «σοβαρών» διαπραγματεύσεων της κυβέρνησής μας, που, εδώ και έξι μήνες, παραμένουν συνεχείς και άκαρπες, η χώρα κινδυνεύει να επιστρέψει πάλι σε καταστάσεις «θρίλερ» καλοκαιριού του 2015; Ποιος αμφισβητεί το γεγονός πως οι μη αποδοτικές διαπραγματεύσεις μέχρι τώρα, θα γίνουν αιτία να φορτωθούμε ένα πρόσθετο «προληπτικό» μνημόνιο 3,6 δισεκ. ευρώ;
ΟΤΑΝ είσαι στην αντιπολίτευση δικαιολογείται να είσαι απόλυτα λαϊκιστής και να λες ανέξοδα ό,τι επιτάσσει το θυμητικό σου. Δεν στοιχίζει τίποτε… Οχι όμως κι όταν είσαι στην κυβέρνηση. Οι σκέψεις και οι πράξεις σου έχουν αντίκρισμα στον λαό. Οντας στην αντιπολίτευση ανέχεσαι τις διαφοροποιήσεις στην κομματική σου γραμμή. Δεν σου κοστίζουν ψηφοθηρικά. Όταν όμως κυβερνάς, η ενιαία γραμμή προς τα έξω -προς τον λαό ή τους θεσμούς- πρέπει είναι υποχρεωτική: είναι θέμα σοβαρότητας, δικής σου και του κράτους που εκπροσωπείς.
ΔΕΝ μπορεί ο κάθε δήθεν «αριστερός» υπουργός να εκφράζει τις προσωπικές του απόψεις πάνω σε σοβαρά θέματα (εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής), πόσο μάλλον να αμφισβητεί την υπογραφή του πρωθυπουργού του!
ΕΝΤΑΞΕΙ, οι κομματάρχες πρωθυπουργοί, όσο κυβερνούν πρέπει να κρατούν και τις ισορροπίες των διάφορων συνιστωσών του συνασπισμού τους, αλλά, ή κυβερνούν σοβαρά μια ολόκληρη χώρα ή ας περιοριστούν στο ρόλο του απλού κομματάρχη παραιτούμενοι από την πρωθυπουργία.
ΤΕΛΙΚΑ, εκείνο που αντιλαμβανόμαστε να συμβαίνει με τους Έλληνες πολιτικούς είναι ότι, όταν βρίσκονται στην εξουσία, αυτό που τους ενδιαφέρει κυρίως είναι η αέναη υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού (για να τον εξουσιάζουν), και όχι μια σοβαρή αντιμετώπιση οποιασδήποτε κατάστασης.
Ο λαός λέτε πως δεν φταίει. Χμμ… ποιος ψήφισε τον Τσίπρα ξανά και ξανά; Ποιος και τους άλλους; Στην δημοκρατία πάντα φταίει ο λαός! Αυτός είναι ο ορισμός της δημοκρατίας! Τους άλλους τους ψήφιζαν γιατί ήθελαν να είναι πλούσιοι σαν τους άλλους Ευρωπαίους ( ήξεραν πως τα λεφτά ήταν δανεικά- το έλεγαν, το άκουγες παντού). Τον Τσίπρα τον ψήφισαν από καθαρή βλακεία, αλλά και αυτή τιμωρείται στην ζωή σαν να είναι φταίξιμο.