Η χαρά του περιττού και απαραίτητου

Κύριε διευθυντά,
ο χρόνος ποτέ δεν λειτουργεί αρνητικά για τους ανθρώπους που τηρούν τις προδιαγραφές της νοημοσύνης.
Λόγω λοιπόν κρισοφρένειας και ορθά σκεπτόμενη, αποφάσισα ότι το συμφέρον μου είναι να ‘χω κάποιο ζώο σπίτι μου και βέβαια σκύλο που είναι και πιστός φίλος. Γλυτώνω πολλά. Να μαγειρεύω γι’ άλλους, να πλύνω, να σιδερώνω… Έχω φύλακα δωρεάν σε χαλεπούς καιρούς και όλα τούτα τα γλύτωσα με τον τζουτζούκο μου. Το ζώο μου, το φίλο μου, το σκυλί μου, η συντροφιά μου, η παρηγοριά μου, η αγάπη μου. Δεν θέλει πολλά. Λίγα χάδια (δεν κοστίζουν), οικολογική τροφή για καλή λειτουργία του εντέρου, μωρομάντηλα να τον σκουπίζω όταν κάνει πιπί του και τη βόλτα του που και αυτή συμφέρουσα είναι.
Δωρεάν γυμναστική. Έτσι λοιπόν πρωί – απόγευμα, διαλέγουμε το πάρκο με το πιο δροσερό γρασίδι. Παίζει, τρέχει, αφοδεύει (τα πάρκα έγιναν για τα σκυλιά) και τον πηγαίνω λίγο μακρύτερα έως την παραλία. Και εκεί τρέχει, παίζει, αφοδεύει, αδιαφορώντας αν δεν μπορούν μικροί και μεγάλοι ν’ απολαύσουν μικρές χαρές από τις βρομιές του τζουτζούκου μου.
Να είναι καλά ο σκύλος μου, ο φύλακας άγγελός μου, το μωρό μου και μια και η αναισθητοποίηση έχει γίνει είδος τέχνης σήμερα, δικαιολογήθηκα, έλλειψη χρόνου, οπότε άνοιξα την πόρτα μου και τον αμόλησα. Ας πάει όπου θέλει, στο δρόμο, στην πόρτα του διπλανού για την ανάγκη του, φυσιολογικό είναι. Τρώμε μαζί, κοιμόμαστε μαζί, αλλά η αφόδευση… Τώρα μάλιστα που τα πάντα είναι παρακμιακά, που οι νέοι δεν θέλουν να μάθουν τίποτα, η Παιδεία βρίσκεται σε παρακμή, ο κόσμος προχωρά με τα πόδια στον αέρα, τα πουλιά φεύγουν από τις φωλιές τους προτού μάθουν να πετούν, ο γάιδαρος παίζει λύρα και τα βόδια χορεύουν, ο άνδρας ντύθηκε γυναίκα κι όλα έχουν ξεφύγει. Γιατί υπάρχει υπερβολικός πολιτισμός, υπερβολικά μέσα διατήρησης και ύπαρξης, πολλή βιομηχανία και εμπόριο, υπερβολική ζωοφιλία.
Μπροστά λοιπόν σε μια περίπλοκη πραγματικότητα, ο σκύλος μου για μένα είναι το άπαν, η σκυλοφρένειά μου. Λίγη λογική βρε παιδιά! Τον πολιτισμό τον δίδαξαν οι Ελληνες. Δεν λέω, ν’ αγαπάμε τα ζώα, αλλά σωστά. Γιατί μ’ όλα ταύτα παρά ταύτα, φθάσαμε στο διά ταύτα.
Συμφωνείτε;
Γωγώ Ανδριανάκη