Μέσα στον ζοφό του τέταρτου κύματος της πανδημίας, με το πλήθος των θανάτων, των εκατοντάδων διασωληνωμένων και τις χιλιάδες των κρουσμάτων ανακύπτει ένα θεμελιώδες ερώτημα: «Η χώρα οφείλει να προχωρήσει ή πρέπει να εξακολουθήσει να βαριανασαίνει;».
Οι ταχαντάρτες της μιας πεντάρας δεν κατανοούν ότι αναστέλλεται έτσι η ανόρθωση της οικονομίας και η αναγέννηση της χώρας. Οι πολλές υγειονομικές αβεβαιότητες δημιουργούν ένα σφιχτό σπιράλ γύρω από την πραγματική ζωή, την έννοια της ψυχαγωγίας, τη χρησιμότητα της εργασίας αλλά και της πολυτέλειας του ελεύθερου χρόνου.
Και όσο το περιβάλλον είναι ασταθές, τόσο πιο αφόρητα κυνικός γίνεται ο σουρεαλιστικός οίστρος των ταχανταρτών που μέσα σε μία απόκοσμη φρενίτιδα φλερτάρουν με το εσωτερικό τους χάος.
Η χώρα οφείλει να πορευτεί συντεταγμένα, με ένα συλλογικό όραμα και πέντε – έξι πεισματάρηδες ανθρώπους να το υλοποιήσουν.
Ειλικρινά στερεύουν τα επιχειρήματα· ποια επιχειρήματα να κατεβάσεις και με ποιον τρόπο να τους αντιμετωπίσεις. Ένα επιστημονικό θέμα (σαν το φάρμακο, σαν το εμβόλιο) πώς μπορεί να γίνει ένα πολιτικό ζήτημα σε μία υποτυπωδώς λογική κοινωνία που δεν αμολά κοτσάνες και ματζούνια.
Ασθενής στη Λαμία γυμνή με έναν σταυρό στο χέρι επιτέθηκε στους θεράποντες γιατρούς στο νοσοκομείο της πόλης. Η κυρία ήταν ανεμβολίαστη είχε μολυνθεί και ήταν σε πλήρη έξαρση βίας και επιθετικότητας. Εκεί τι πρέπει να κάνουμε – τι πρέπει να κάνει πολιτεία;
Εντάξει, θα κάνει επιστράτευση γιατρών. Αλλά φτάνει αυτό για να αντιμετωπίσεις την παράνοια;
