Αναζητούμε δεκαετίες τώρα μια μηχανή που θα μπορεί να μας ταξιδεύει στον χρόνο, αλλά δεν μπορούμε να την εφεύρουμε.
Μου φαίνεται, όμως, ότι τη βρήκε τη “χρονομηχανή” η Δημοτική Αρχή των Χανίων.
Οι αποστάσεις είναι ασύλληπτες.
Άραγε, πώς ήταν τα Χανιά πριν από 3 χρόνια; Θυμάστε; Είναι πολύ πιθανό αυτοί… οι γαλαξίες να μην υπάρχουν πια. Θυμούμαι ακόμη τις ωραίες βραδιές στο ιστορικό καφέ “Κήπος” με τις παρουσιάσεις βιβλίων. Προσπαθώ να ξετρυπώσω από τη μνήμη μου, όλες τις κουβέντες που έκανα μετά, με χαρισματικούς ανθρώπους, αλλά η μνήμη μου πάγωσε. «Εικόνα σου είμαι…»…
Θυμούμαι ακόμη τη ζωή που έπαιρνε η Δημοτική Αγορά, όταν την επισκέπτονταν πολιτικοί, το άγχος των ρεπόρτερ, το κυνηγητό στα σκαλάκια.
Τα όνειρα μου υπέστησαν λογοκλοπή. Πώς θα είναι τα Χανιά τρία χρόνια μετά; Ποιον καραμπουζουκλή να βρω να τον ρωτήσω.
Έχουν ένα απροϋπόθετο τα όνειρα μου. Δεν τους μοιάζουν…