Η Δεξιά κάνει πάντα ό,τι θέλει, η Αριστερά ό,τι μπορεί!

Ας μην γκρινιάζουμε συνέχεια… ο Γάλλος συγγραφέας  Jules Vincent επιγραμματικά μας δείχνει και τη δική μας κατάσταση σήμερα με τον παραπάνω αφορισμό.
Για όσους καταλαβαίνουν το διακύβευμα των τελευταίων μηνών η διαμάχη κατά βάθος δεν γίνεται με τους Γερμανούς ή με την τρόικα μόνο. Από το 1973 στη Χιλή του Αλιέντε, μετά στην Πολωνία του Λεχ Βαλέσα, στη συνέχεια με τη Ν. Αφρική του Ν. Μαντέλα, περνώντας και από την Αργεντινή, οι μάχες με τον νεοφιλελευθερισμό της σχολής του Σικάγου (Friedman) συνεχίζονται.
Το βαθύτερο πρόβλημα ίσως είναι πως πάντοτε η Δεξιά στηρίζεται στους αριθμούς και στην πεπατημένη, ενώ η Αριστερά βασίζεται στους ανθρώπους, ψηλαφεί το άγνωστο ακόμη, γι’ αυτό και δέχεται συνέχεια κατραπακιές.
Σίγουρα και σήμερα η Αριστερά δεν θα είναι ο νικητής, μιας και στο DNA της προβλέπεται είτε να πέφτει ορθή (σφαγιαζόμενη συνήθως) ή   να μεταλλάσσεται σε μια  εξουσία όπως αυτή που ανέτρεψε.
Τουλάχιστον όμως έχουμε μια μικρή ευκαιρία να το παλέψουμε.
Και επειδή ακριβώς αυτή η κυβέρνηση είναι μια μικρή τρύπα στον πολιτικό χρόνο, πριν μεταλλαχθεί υποχρεωτικά και αυτή σε ό,τι ήδη γνωρίζουμε από πείρα, πρέπει να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε αυτήν την ευκαιρία  και να πιέσουμε όσο είναι δυνατόν, ώστε να γίνουν κεκτημένο κάποια πράγματα  όπως για παράδειγμα να σταματήσει επιτέλους η κρατική μηχανή να είναι υποχείριο “των δικών μας” που θα είναι “των δικών τους” μόλις αλλάξει πάλι η κυβέρνηση.
Δεν θέλουμε πλέον διοικητές Οργανισμών, Νοσοκομείων, περιφεριακοί άρχοντες κ.λπ. να διορίζονται με ένα δάχτυλο που τους δείχνει και τους διορίζει.
Τώρα και μόνον τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία να θεσμοθετηθεί (και να κλειδωθεί θεσμικά) ένας ανοιχτός και αξιοκρατικός τρόπος διορισμού όλων αυτών (μαζί με τις δεσμευτικές υπογραφές των περισσοτέρων κομμάτων) ως παρακαταθήκη για το μέλλον.
Απ’ ό,τι φαίνεται όμως οι εξελίξεις σε αυτό τον τομέα δείχνουν ξακάθαρα πισωγύρισμα στα χρόνια του 1981 και είναι λυπηρό που χάνεται και πάλι αυτή η ευκαιρία.