«…Οταν διασταυρώνονται η πολιτική
με την ιστορία, ένας πολιτικός άνδρας
αναλαμβάνει τον κίνδυνο της απόφασης,
αποδεχόμενος και τον κίνδυνο να χάσει,
δηλαδή να εγκαταλείψει την εξουσία…»
Αλαίν Μπαντιού
Στου κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν…. arsal και τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ετσι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Μία κρίση που διαρκεί πάνω από 6 χρόνια, χωρίς να έχει φανεί ακόμα φως στο τούνελ. Εχουμε γίνει πλέον ο περίγελος της Ευρώπης και συγχρόνως το θύμα της, όπου τα ισχυρά οικονομικά κράτη βλέπουν μπροστά τους μία χρυσή ευκαιρία να επωφεληθούν από το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών υποδομών της χώρας. Ετσι δεν χρειάζονται πλέον πόλεμοι για την οικονομική υποταγή μιας χώρας, δεν χρειάζεται πλέον βία για την υφαρπαγή “κατοχικών δανείων”. Οι πόλεμοι γίνονται πλέον στην αφρικανική και ασιατική ήπειρο για να μπορούν τα οικονομικά εύρωστα κράτη να πουλούν την πραμάτεια της πολεμικής τους βιομηχανίας.
Με αυτά τα δεδομένα, ο μέσος πολίτης, διαπιστώνοντας επιτέλους ότι οι πελατειακές και αναξιοκρατικές πολιτικές δεν λειτουργούν προς όφελός του, πιστεύοντας, όπως και ο Μαρξ, ότι «το μέλλον της πολιτικής βρίσκεται στην πλευρά εκείνων που δεν έχουν τίποτα…» έκανε το μεγάλο βήμα να εμπιστευθεί την Αριστερά. Μια Αριστερά που μπορεί να είχε απειρία στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά θα σήμαινε κάτι διαφορετικό και δεν θα γινόταν απλώς και αυτή διαχειριστής του υπάρχοντος συστήματος. Ετσι πιστέψαμε τουλάχιστον. Δυστυχώς, όμως, όπως μας λέει ο Γάλλος μαθηματικός, φιλόσοφος, Αλαίν Μπαντιού «η παλιά Αριστερά έχει πεθάνει, είναι νεκρή και η νέα Αριστερά δεν έχει ακόμα εντελώς αναδυθεί». Ετσι το βήμα προς τα εμπρός που έκανε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν αντιστοιχήθηκε με την ηγεσία της Αριστεράς στο σύνολό της. Η μεν ηγεσία του ΚΚΕ αρνήθηκε να συνεργαστεί για τη δημιουργία μιας Αριστερής κυβέρνησης, με πρόσχημα τις δικιές της αιτιάσεις και αντιλήψεις περί καθαρότητας, η δε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται εκ των υστέρων, πιθανώς και να προέκυψε κάτω από τις αφόρητες πιέσεις των Ευρωπαίων… ότι δεν ήρθε για να αλλάξει, αλλά, για να διαχειριστεί, με κάποιες βελτιώσεις, το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Γιατί μετά τις εκλογές και την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός επαναβεβαίωσε, για δεύτερη φορά, στο δημοψήφισμα, τη θέλησή του για αναζήτηση μιας διαφορετικής πολιτικής, που υποτίθεται, ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε επεξεργαστεί. Τότε, λοιπόν, εάν ο Τσίπρας είχε πολιτικά οράματα και εάν είχε τη στόφα του ηγέτη, θα συμπορευόταν με τον λαό του και όπως μας λέει ο Αλαίν Μπαντιού οι Ευρωπαίοι ήταν εφικτό να κάνουν ένα βήμα πίσω. Και θεωρείται ότι θα έκαναν πίσω γιατί στην περίπτωση του Grexit θα τους κόστιζε πάνω από ένα τρις. Γιατί η πολύ ισχυρή Deutsche Bank τότε είχε τεράστια ελλείμματα και αν κατέρρεε η Ελλάδα, θα κατέρρεαν και οι υπόλοιπες χώρες του νότου, όπου μαζί μ’ αυτές θα κατέρρεαν και οι ισχυρές τράπεζες της Ευρώπης. Γι’ αυτό άλλωστε το 95% της μνημονιακής οικονομικής βοήθειας ξαναγύρισε στα ταμεία των τραπεζών της Ευρώπης που κατέρρεαν. Αυτά είναι πλέον γνωστά και δεν τα λέει μόνο ο Βαρουφάκης. Δυστυχώς για εμάς, για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι για το πολιτικό προσωπικό της χώρας ο κυρίαρχος στόχος είναι η ανεξέλεγκτη εξουσία, το κράτος λάφυρο… και όχι οι αλλαγές που θα άλλαζαν προς το καλύτερο την κοινωνία. Δείτε για παράδειγμα τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ενας νόμος έκτρωμα, που ψηφίστηκε ομόφωνα παρακαλώ από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα και του ΚΚΕ. Μετά από 1,5 χρόνο στην εξουσία, ο κ. Τσίπρας δεν θέλησε να τον αλλάξει, παρόλο που μας διαβεβαίωνε ότι ήταν στις προτεραιότητές του. Δεν φαντάζομαι να είναι το εμπόδιο το κουαρτέτο.
