Για όσους μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’80, οι μνήμες από τα οξυμένα πολιτικά πάθη της εποχής είναι ακόμα ζωντανές, ακόμα και αν ζούσες σε χωριό ή μια μικρή κωμόπολη.
Τα “πράσινα” και τα “μπλε” καφενεία ήταν ορατά και διακριτά όχι μόνο την προεκλογική περίοδο, το σκίσιμο των αφισών του αντιπάλου από τους πιτσιρικάδες συνηθισμένη πρακτική, ο ανταγωνισμός οργίαζε για το ποιος θα στείλει περισσότερα λεωφορεία στην ομιλία του αρχηγού του κόμματος στο Ηράκλειο ή στην περιοδεία στα Χανιά, ενίοτε έβγαιναν από τις θήκες τους και τα όπλα κάθε διαμετρήματος κυρίως προς “εκφοβισμό” της άλλης πλευράς…
Πολλές φορές βέβαια τα όπλα εκπυρσοκροτούσαν και μάλιστα διαδοχικά όπως στις τριπλές εκλογικές αναμετρήσεις του ’89-’90 όταν η κεντρική πλατεία στο Καστέλι Κισσάμου είχε γίνει πεδίο βολής εν μέσω πανηγυρισμών, με μοναδικούς ευτυχώς… τραυματίες του ηλιακούς θερμοσίφωνες των γύρω σπιτιών.
Σήμερα τα πολιτικά πάθη και εκτονώνονται αλλά και σε μεγάλο βαθμό διογκώνονται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Μέσα από ψεύτικα προφίλ, με μπόλικα “γαλλικά” και εθισμό στην ανακύκλωση ψευδών ειδήσεων στην πιο “καθαρή” έκδοση τους!
Αλλά και από γραπτές…ελεγείες, υποκειμενισμούς, αυτοαναφορικά, σοβαροφανή και “τεκμηριωμένα” κείμενα – σεντόνια.
Άλλες εποχές, πανομοιότυπες πρακτικές, οι κουμπουροφόροι είναι πάντα ίδιοι είτε με τα σιδερικά στα χέρια, είτε με το πληκτρολόγιο στα δάκτυλα.
