Ο 36ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας πέρασε στην ιστορία. Η Αθήνα, η Αττική, η Ελλάδα, γιόρτασε το σπουδαίο αθλητικό γεγονός, σε μια “μαύρη” χρονιά με τις φονικές πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου να στοιχίζουν 99 ανθρώπινες ζωές στην ανατολική Αττική και ο ΣΕΓΑΣ, μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του (segas.gr), “συμπυκνώνει” τα 42.195μ σε λίγες παραγράφους, δίνοντας έμφαση στο πέρασμα των δρομέων από το καμένο Μάτι.
Πριν και μετά
Μέσα στο μισοσκόταδο και πριν χαράξει η 11η Νοεμβρίου, ελάχιστα καταλάβαινες (αν δεν είχες επισκεφθεί προηγουμένως την περιοχή) για το μέγεθος της καταστροφής, στον τόπο μαρτυρίου, το Μάτι και στο δρόμο προς το σημείο εκκίνησης στον Μαραθώνα.
Την πραγματική αίσθηση για ό,τι συνέβη, θα την καταλάβαινες μετά.
Λίγα λεπτά μετά, τη στιγμή αποβίβασης από τα λεωφορεία που μετέφεραν τη… φυλή των μαραθωνοδρόμων, να νιώθεις ότι επιτέλους έφθασε και φέτος η στιγμή.
Η ψυχή της διοργάνωσης, οι εθελοντές, εκεί, στη θέση τους και ν’ αναρωτιέσαι «Τι ώρα στο καλό ξύπνησαν για να είναι εδώ;».
Σου χαρίζουν το ζεστό χαμόγελο, κατευθύνουν τους… πρωτάρηδες, μοιράζουν τα πράσινα μαντήλια, το κυρίαρχο σημείο στη συμβολική κίνηση του ΣΕΓΑΣ, για το “δάσος των δρομέων”, που θα περνούσε από την καμένη γη.
Στο στάδιο του Μαραθώνα, τo αδιαχώρητο, οι τελευταίες προετοιμασίες των δρομέων, με την ανυπομονησία έκδηλη. Ο όρκος και το πρώτο “μπαμ”. Οι ελίτ μαραθωνοδρόμοι έφυγαν. Έρχεται και η δική σου σειρά.
Υπομονετικά και με το σύνηθες στριμωξίδι των τελευταίων blog (πλέον επιτακτική είναι η ανάγκη των έργων βελτίωσης της εγκατάστασης) φθάνεις στο σημείο εκκίνησης.
Στο μυαλό σου έρχονται πολλά, οι ώρες, τα χιλιόμετρα προετοιμασίας, αλλά και τίποτα…
Απλά αρχίζεις να τρέχεις. Αν το σχέδιο, η στρατηγική, η διαχείριση της Αυθεντικής διαδρομής, υλοποιηθεί είναι και θέμα εμπειρίας που έχεις χαράξει για το 42.195μ που σε περιμένουν.
Ο βασικός κανόνας και δη στην κλασική διαδρομή, είναι να συγκρατείς τον ενθουσιασμό σου.
Τα πρώτα χιλιόμετρα περνούν, φτάνεις στον Τύμβο και αποδίδεις φόρος τιμής στους 192 Αθηναίους μαχητές της ελευθερίας καθώς τρέχεις γύρω από τον ιερό αυτό τόπο.
Τρέχεις και γνωρίζεις ότι πλησιάζεις στο Μάτι. Ένα πρώτο μήνυμα το παίρνεις στο 10οχλμ. Στο κέντρο της Νέας Μάκρης, όπου τα προηγούμενα χρόνια στήνονταν χοροί και τραγούδια, τώρα απλά παίζει πένθιμη μουσική.
Ελάχιστα χιλιόμετρα πιο πέρα, να και η αψίδα που έχει στήσει ο ΣΕΓΑΣ και σηματοδοτεί το σημείο εισόδου στην κατεστραμμένη περιοχή.
Βρίσκεσαι πια στο Μάτι και η θέα στο φως της ημέρας, φέρνει έναν κόμπο στο στομάχι.
Ο κόσμος πολύς. Κάτοικοι της περιοχής μαυροφορεμένοι, με πανό, μικρά παιδιά με πλακάτ, είναι εκεί.
Σε περιμένουν και με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη των 99 νεκρών, αλλά και με σεβασμό στην προσπάθεια των δρομέων, σε χειροκροτούν!
Μια κοπέλα χτυπά πένθιμα το τύμπανο.
«Σας ευχαριστούμε που είστε εδώ και τρέχετε για το Μάτι» σου λένε. Τα παιδιά απλώνουν το χέρι τους, τα χαιρετάς.
Δύο ηλικιωμένες κυρίες, καθισμένες, στέλνουν τις ευχές τους.
Ένας δρομέας τις πλησιάζει και φιλά το χέρι τους.
Οι ελιές που μεταφυτεύτηκαν στην περιοχή, σημάδι αιώνιας ελπίδας και ζωής.
Αφήνεις τα καμένα και νιώθεις την ανατριχίλα και πως αυτή η καταστροφή δεν πρέπει να λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου.
Λύτρωση
Τα χιλιόμετρα περνούν, από τους σταθμούς ανεφοδιασμού παίρνεις νερό, τα ισοτονικά ποτά, τα τζελ, τις σοκολάτες, τις μπανάνες, γεμίζεις με καύσιμο τον οργανισμό και συνεχίζεις.
Στο βάθος βλέπεις τον Υμηττό, περνάς και το Πικέρμι, μπαίνεις στη Ραφήνα, η διαδρομή γεμάτη κόσμο.
Πλησιάζεις στην περίφημη ανηφόρα του 31ου χιλιομέτρου. Ο ένας να δίνει κουράγιο στον άλλον. «Έλα παιδιά, πάμε».
Ξέρεις, μετά εμφανίζεται η άπλα της Μεσογείων, είσαι ήδη στην Αθήνα.
Ο καθένας συνεχίζει όπως μπορεί. Στη γέφυρα της Κατεχάκη οι τυμπανιστές σου δίνουν ρυθμό. Και να ‘σου το 39ο χλμ στους Αμπελόκηπους, πλέον είσαι στο τελευταίο κομμάτι.
Αν έχεις δυνάμεις, απλά “πετάς”. Ο κόσμος συνεχίζει να σε ενθαρρύνει. Στρίβεις στην Ηρώδου Αττικού, κατηφορίζεις πια προς το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Στον Δισκοβόλο βλέπεις το τεράστιο πανό «250m to go». Πατάς την είσοδο του Καλλιμάρμαρου και νιώθεις πως όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σου.
Τερματίζεις, πλημμυρίζεις από συναισθήματα. To σώμα σου πονά, όμως η κούραση είναι γλυκιά. Ανυπομονείς να παραλάβεις το μετάλλιό σου.
Βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους, η αγκαλιά τους, το φιλί τους το καλύτερο βραβείο.
* Φωτογραφίες eurokinissi
