Η διαφορά με την Τουρκία είναι πολιτισμική

Γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο. Υπάρχει το θέμα της υφαλοκρηπίδας που μπορεί να ρυθμιστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Υπάρχει όμως μία διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η οποία κατά τη γνώμη μου όμως είναι μία διαφορά πολιτισμικής αντίληψης που καταλήγει σε πολιτισμική διαφορά, την οποία θα αναπτύξω παρακάτω.
Oι ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι πλήρως ρυθμισμένα από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, που απέδωσε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, τις άλλες διεθνείς συνθήκες και από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου γενικότερα.
Το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας δίνει το δικαίωμα στην Ελλάδα να αυξήσει τα χωρικά της ύδατα, την αιγιαλίτιδα ζώνη από τα έξι (6) στα δώδεκα (12) ναυτικά μίλια. Είναι στην απόλυτη ευχέρεια της Ελλάδας να κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος, όταν αυτή το αποφασίσει. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή που η Ελλάδα το απέκτησε, το δικαίωμα αυτό συνιστά ένα επιπλέον όπλο για την απόκρουση οποιασδήποτε πίεσης, από οποιονδήποτε πάνω στα αναφαίρετα και αδιαπραγμάτευτα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Η τάση των Τούρκων για επέκταση και μεγαλύτερο ζωτικό χώρο, που μας θυμίζει τη βαρβαρότητα της δεκαετίας του 1930, με βάση το δίκαιο του ισχυροτέρου, που είναι αντίθετο προς το ισχύον διεθνές δίκαιο δημιουργεί μέσα στη φαντασία τους τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο, τα ακατανόητα οράματά τους «της γαλάζιας πατρίδας», «τα σύνορα της καρδιάς τους» και τις γκρίζες ζώνες.
Το συμφέρον των δύο γειτονικών λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας, ο λαός είναι το σπουδαιότερο στοιχείο ενός έθνους, είναι να ζήσουν ειρηνικά μεταξύ τους και να αυξήσουν τις μεταξύ τους εμπορικές, οικονομικές και πολιτισμικές ανταλλαγές και επαφές. Το συμφέρον τους είναι να μη ξοδεύουν τα λεφτά τους στα κανόνια και να μη γίνονται υποχείρια των ξένων μεγάλων δυνάμεων.
Έχοντας συνυπάρξει για αρκετά χρόνια στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, όταν ήταν βουλευτές, με τους μετέπειτα Τούρκους πολιτικούς ηγέτες, τον Ισμαήλ Τζεμ και τον Αμπντουλάχ Γκιούλ, έχοντας γνωρίσει τον Ερντογάν ως Δήμαρχο Κωνσταντινούπολης και έναν Τούρκο πρεσβευτή στην Αθήνα, τον Ακιμάν, κι έχοντας συζητήσει μαζί τους άκουσα όλους αυτούς τους Τούρκους πολιτικούς να συζητούν κατ’ αρχήν καλόπιστα και να προβάλλουν σε πρώτο στάδιο την ανάγκη να ζήσουμε ειρηνικά στην περιοχή μας, αφού είμαστε και θα παραμείνουμε αναγκαστικά γείτονες. Μάλιστα στο Στρασβούργο συναντηθήκαμε και προβληματιστήκαμε για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με πρωτοβουλία του Ισμαήλ Τζεμ, οι κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες της Ελλάδας και της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Αργότερα τα ίδια αυτά πρόσωπα με το μανδύα της εκτελεστικής εξουσίας τα άκουσα να βάζουν προϋποθέσεις για τη βελτίωση των σχέσεών μας και να ισχυρίζονται ότι για να ζήσουμε ειρηνικά πρέπει να ρυθμίσουμε τις δήθεν πολλές ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο.
Ακόμα και οι συχνές παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου των δέκα (10) μιλίων, ενώ οι ίδιοι λένε ότι στο δικό τους εναέριο χώρο δεν θέλουν ούτε ξένα χελιδόνια να πετούν, φτάνοντας μάλιστα τα αεροπλάνα τους ακόμη και πάνω από τα ελληνικά νησιά και οι παραβάσεις του FIR Αθηνών σε αυτό κυρίως αποβλέπουν. Θέλουν δηλαδή να καθίσουμε υποχρεωτικά σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων, χωρίς την ύπαρξη διαφορών προς διευθέτηση, από το οποίο εμείς θα βγούμε υποχρεωτικά ζημιωμένοι σε περίπτωση κάποιας συμφωνίας και αυτοί οπωσδήποτε κερδισμένοι.
Γιατί άραγε μια μεγάλη χώρα όπως η Τουρκία με μεγάλη εδαφική έκταση, μεγάλο πληθυσμό και μεγάλα θαλάσσια σύνορα να είναι επεκτατική, ενώ έχει υπογράψει τη Συνθήκη της Λωζάνης ως θριαμβεύτρια χώρα κατά της Ελλάδας; Γιατί άραγε να μη δέχεται ότι η μόνη διέξοδος που έχουμε είναι να συνυπάρξουμε ως γείτονες εν ειρήνη και δημοκρατία; Γιατί να μη θέλουν οι Τούρκοι να παίξουν μέσα σε πλαίσια ειρηνικά και δημοκρατικά το ρόλο μιας μεγάλης περιφερειακής δύναμης αντί να δείχνουν ένα στείρο εθνικισμό και να ονειρεύονται να αναστήσουν μια αυτοκρατορία; Κάτι τους μπερδεύει και δεν σκέπτονται με σωστή προοπτική. Πολλοί λαοί και πολλά έθνη θα μπορούσαν να ονειρεύονται τις παλιές αυτοκρατορίες τους αλλά δεν το κάνουν.
Η εξήγηση στην οποία καταλήγω είναι μια εν τω βάθει διαφορά. Είναι η διαφορετική πολιτισμική αντίληψη που περιπλέκει τα πράγματα. Η Τουρκία δέχεται τον πολιτισμό του εδάφους και όχι των πολιτισμό των ανθρώπων, δηλαδή τον πολιτισμό του κάθε έθνους.
Η Τουρκία προβάλλει όλα τα μνημεία του ελληνικού και άλλων πολιτισμών που κατέκτησε μετά το 1453 ως δικά της μνημεία. Έτσι πιστεύει στο φαντασιακό της υπόστρωμα ότι με όλα αυτά τα πολιτισμικά εφόδια και με το μέγεθός της και τη στρατοκρατική της δομή ότι μπορεί να επιβάλλει παντού και σε όλους τις απόψεις της και ότι είναι ήδη έτοιμη να μπει στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να πρωταγωνιστήσει σε αυτό. Δεν θέλει μάλιστα να περιμένει.
Η θεωρία του πολιτισμού του εδάφους που στηρίζεται στο δίκαιο του ισχυροτέρου και στις κατακτήσεις των Τούρκων εμποδίζει την αυτογνωσία της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν μπορεί ακόμη να συνειδητοποιήσει την πολιτισμική της υστέρηση και την απαράδεκτη πολιτισμική της συμπεριφορά. Δεν έχει καταλάβει ότι έχει να διανύσει πολύ δρόμο για να μάθει ως κράτος να σέβεται την ελευθερία του τύπου, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο γενικότερα, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και για να φτάσει στον πολιτικό, δημοκρατικό πολιτισμό της Ευρώπης. Τις προηγούμενες ημέρες ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Σολτς διαπίστωσε την απομάκρυνση της Τουρκίας από όλα αυτά τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και από όλες αυτές τις Ευρωπαϊκές αξίες.
Είναι θέμα λανθασμένης πολιτισμικής αντίληψης και θέμα έλλειψης ευρωπαϊκής πολιτισμικής παιδείας. Η Τουρκία δεν έχει ακόμα μάθει γιατί δεν έχει κάνει ακόμα την απαραίτητη πολιτισμική πρόοδο να σέβεται τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτόνων της. Η Ελλάδα πιστή στα ευρωπαϊκά ιδεώδη, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Τουρκία σε αυτή την πορεία προσαρμογής. Η Ελλάδα θέλει να ζήσει ειρηνικά και συνεργαζόμενη με την γειτονική Τουρκία. Ήδη πιστεύω ότι έχουμε πείσει την Τουρκία, το είδε και στην πράξη, ότι δεν είμαστε εμείς που βάζουμε βέτο και εμπόδια στην ευρωπαϊκή της πορεία.
Οι Τούρκοι παρά τα όσα λένε θέλουν να ενταχθούν οπωσδήποτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και για λόγους πολιτισμικούς ει δυνατόν και άμεσα. Παρά τα όσα λένε οι διάφοροι λαϊκιστές στην Ελλάδα το δικό μας συμφέρον είναι να έχει η Τουρκία μια ασφαλή ευρωπαϊκή πορεία και μια ευρωπαϊκή συμμόρφωση. Αυτό το έχει διατυπώσει πολλά χρόνια πριν ο μεγάλος οραματιστής που πάντα επρόβλεπε σωστά, ο μεγάλος Έλληνας και Ευρωπαίος πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος.
Και αν η Τουρκία πέρα απ’ όλα αυτά προτιμήσει τη σύγκρουση με την Ελλάδα την οποία μάλιστα απειλεί καθημερινά τι γίνεται; Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτόμαστε και αυτή την πιθανότητα, να προβλέπουμε σωστά και να πράττουμε αναλόγως. Η Ελλάδα όπως έχουν τα πράγματα είναι υποχρεωμένη να διατηρεί μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη. Ας μην ξεχνούμε ότι οι Τούρκοι είναι «σιγουρατζήδες» και υπολογίζουν μια ισχυρή αμυντικά χώρα. Στην Κύπρο μπήκανε γιατί οι χουντικοί είχαν πάρει την ελληνική μεραρχία και έκαναν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Ήταν η μεγάλη προδοσία.
Αφετέρου η Ελλάδα με αποφασιστικό πνεύμα πρέπει να αντιμετωπίζει την ισχυρή στρατιωτικά Τουρκία με βάση το συσχετισμό των διεθνών συμφερόντων που καθορίζουν τις διεθνείς σχέσεις. Ακριβώς όπως κάνει την τελευταία δεκαπενταετία αλλά και σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης κι όπως κάνει και σήμερα με τις έρευνες στις ΑΟΖ για την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου μέσα στα πλαίσια στρατηγικών συμμαχιών, μακριά από ιδεοληψίες με βάση όμως τα εθνικά μας συμφέροντα.