Στη Γαλλία, ενώ επίκεινται Προεδρικές εκλογές, οι υποθέσεις διαφθοράς μεταξύ των πολιτικών πληθύνονται.
O υποψήφιος της κεντρο-δεξιάς, πρώην πρωθυπουργός κ. Francois Fillon, βρέθηκε ότι είχε εργοδοτήσει τη γυναίκα του Πηνελόπη για υποθέσεις του Κράτους. Το ζήτημα αυτό προκάλεσε αξιώσεις από διάφορους για να παραιτηθεί ο κ. Fillon από υποψήφιος, πράγμα που δεν έκανε. Το ίδιο συνέβη και με την υποψήφια της άκρας-δεξιάς κ. Marine Le Pen, η οποία είναι στο στόχαστρο άλλης υπόθεσης και πάλι αρνήθηκε να παραιτηθεί από υποψήφια. Τώρα έχομε το “σκάνδαλο” με τον υπουργό Εσωτερικών του κ. Hollande, τον Σοσιαλιστή κ. Bruno Le Roux, ο οποίος βρέθηκε ότι είχε εργοδοτήσει τις δύο ανήλικες θυγατέρες του ως κοινοβουλευτικές βοηθούς μεταξύ του 2009 και 2016 για συνολική δαπάνη περίπου €55.000. Ο κ. Le Roux αναγκάστηκε να παραιτηθεί φαίνεται κατόπιν επιθυμίας του προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού.
Αυτά τα γεγονότα βέβαια δεν είναι ευχάριστα και βεβαίως για τους φορολογούμενους πολίτες. Αλλωστε, όπως φαίνεται, τα τρία τέταρτα (3/4) των Γάλλων θεωρούν ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι. (Βλ. “L’accablante Litanie des Affaires” (“H αφόρητη λιτανία των υποθέσεων»), Le Monde, 23 Μαρτίου, 2017, Κύριον άρθρο, σελ. 28).
Δεν είναι βέβαια μόνο στη Γαλλία που συμβαίνει αυτό. Η διαφθορά υπάρχει σε όλα τα μέρη του κόσμου, περιλαμβανομένης και της χώρας μας και δεν περιορίζεται μόνο στους πολιτικούς.
Οι πολιτικοί, βέβαια, έχουν μεγαλύτερο καθήκον να είναι περισσότερον προσεκτικοί σχετικά με θέματα διαφθοράς.
Το ζήτημα,όμως, είναι πώς αντιμετωπίζομε τη διαφθορά. Εκείνο που συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου είναι να ψηφίζομε νόμους και “παρανόμους”, να διορίζομεν διάφορους λειτουργούς και “παραλειτουργούς”, στους οποίους δίδομεν κάποτε υπέρογκες εξουσίες, για να “χτυπήσουμεν” τη διαφθορά. Το άλλο θέμα είναι αυτοί που θα αποκαλέσω “διαφθορολόγους”. Είναι διάφοροι οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους “ταγμένους” να ασχολούνται με θέματα “διαφθοράς” και να κυνηγούν όλον τον κόσμο εκτός από τους εαυτούς τους. Οι άνθρωποι αυτοί καταντούν ενοχλητικοί και λαϊκιστές και τις περισσότερες φορές αντί να βοηθήσουν στην καταστολή της διαφθοράς φθάνουν και στο σημείο αντί να βλέπουν οι τρίτοι το θέμα της διαφθοράς να κατακρίνουν τους λεγόμενους “διαφθορολόγους”. Βεβαίως οι “διαφθορολόγοι” ή μερικοί απ’ αυτούς δεν είναι τόσο αφελείς. Με αυτή τους τη συμπεριφορά προσπαθούν οι ίδιοι να προωθήσουν τους εαυτούς τους και την καριέρα τους.
Επομένως, ποιο είναι το συμπέρασμα; Να μην καταπολεμούμε τη διαφθορά και να σιωπούμε; Ασφαλώς όχι. Η λύση για μένα είναι να γίνουμε περισσότερο ανθρώπινοι. Αυτή η λύση είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ όσο φαίνεται και χρειάζεται χρόνο και παράδοση για να φτάσομε εκεί. Δεν είναι ούτε οι περισσότεροι νόμοι, ούτε οι κανονισμοί που θα λύσουν το θέμα. Πρέπει να προσπαθήσομε οι ίδιοι να καταλάβομε ότι με τη διαφθορά δεν λύεται κανένα θέμα. Να προσπαθήσομε να έχομε μια πιο δίκαιη κοινωνία, η εξουσία να είναι πιο ανθρώπινη και όχι αυταρχική, όσο το δυνατό. Ισως με αυτή τη “συνταγή” να μπορέσομε να φθάσομεν σε κάποια μέση κατάσταση, η οποία θα είναι η προτιμότερη μέσα στις περιστάσεις. Αντιλαμβανόμαστε ότι το θέμα είναι δύσκολο να επιλυθεί αλλά πρέπει να αρχίσομε με μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, απ’ όλους τους εμπλεκομένους: κυβερνόντες και κυβερνόμενους.
*Ο Δρ. Χρίστος Αχιλλέως Θεοδούλου είναι Δικηγόρος, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων
