Η διακυβέρνηση των Κρατών του κόσμου σήμερα

Το Αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ της 14 Μαΐου 2018, περιέχει ένα άρθρο του Ian Bremmer με τον τίτλο «The strongman Era» (ενθ., σελ. 29-31).
Στο άρθρο αυτό ο κ. Bremmer βλέπει τον κόσμο όπως είναι σήμερα μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και τη πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τη κατά τη γνώμη του εποχή των «ισχυρών ανδρών» που καμιά φορά δεν σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Παίρνοντας παράδειγμα απ’ αυτό το άρθρο θα δώσουμε τις δικές μας εκτιμήσεις πάνω σε αυτό το θέμα.
Πράγματι σε ορισμένες χώρες βγήκαν στην εξουσία «ισχυροί» πολιτικοί που καμιά φορά φτάνουν στα όρια των «δικτατόρων».
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη πτώση του κομμουνισμού η Ρωσία φαινόταν ότι ήταν στα όρια της κατάρρευσης, οικονομικής, πολιτικής και σαν μεγάλης Δύναμης. Στον ορίζοντα εφάνη ο Βλαντιμίρ Πούτιν ο οποίος ανάλαβε την αναδιοργάνωση της Ρωσίας και την επανεγκατάσταση της σαν μεγάλης Δύναμης. Αυτό του το στόχο φαίνεται να το πετυχαίνει και με διπλωματικές μεθόδους αλλά και με τη κλασική πολιτική της δύναμης, όπως φάνηκε π.χ. στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Είναι ίσως ο πιο πετυχημένος, προς το παρόν, «strongman».
Στη Τουρκία έχουμε έναν άλλο ιδιότυπο, ανατολίτη, «strongman» και αυτός είναι ο κ. Ερντογάν ο οποίος κυβερνά τη χώρα από το 2002. Προσπάθησε να καταστείλει τη δύναμη της γνωστής λαϊκής Elite της χώρας του, εις δε την εξωτερική πολιτική χρησιμοποιεί τη πολιτική της δύναμης, εκεί που μπορεί και προσπαθεί να αναδειχθεί ως ηγέτης των Μουσουλμανικών χωρών. Μερικές πράξεις του δείχνουν ότι δεν είναι σύμφωνα με τη δύναμη του, και αυτή της χώρας του. Όσον αφορά στην εσωτερική πολιτική έχει καταπατήσει κάθε είδους ανθρωπίνων δικαιωμάτων στέλλοντας στη φυλακή χιλιάδες συμπατριώτες του που δεν τον ακολουθούν. Αναμφίβολα η παλιά Elite είναι φυσιολογικά εναντίον του ενώ η χώρα οδηγείται στις εκλογές για τις 24 Ιουνίου.
Άλλοι «strongmen» είναι στην Ευρώπη ο κ. Orban στην Ουγγαρία, ο οποίος βασίζεται κυρίως στην απέχθεια των συμπατριωτών του για τους μετανάστες και στις Φιλιππίνες ο κ. Duterte, ένας πρώην δήμαρχος ο οποίος υπόσχεται να καταστείλει τη βία εις τους δρόμους της χώρας και γενικά τη βία στη χώρα του.
Υπάρχουν πολλοί άλλοι ηγέτες σε αυτή τη κατηγορία. Πέραν τούτου υπάρχει ο κ. Trump, ο οποίος δεν μπορεί να καταταχθεί σ’ αυτή τη κατηγορία αλλά είναι ένας πολιτικός ο οποίος χρησιμοποιεί ιδιάζουσες μεθόδους καμιά φορά στη διακυβέρνηση της χώρας του.
Γιατί λοιπόν φθάσαμε στην εποχή των «strongmen»; Ένας από τους λόγους ίσως να είναι η αδυναμία της δημοκρατίας και των δημοκρατικών μεθόδων, όπως τις γνωρίζουμε στη Δύση, να λύσουν προβλήματα γρήγορα και δραστικά. Επίσης, στα δημοκρατικά καθεστώτα, ή σε ορισμένα από αυτά, οι ηγέτες, λόγω του πολιτικού συστήματος, δεν μπορούν να παραμείνουν στην εξουσία επί μακρόν και έτσι δεν μπορούν να λύσουν δύσκολα προβλήματα που χρειάζονται χρόνο. Πέραν τούτου, οι «strongmen» κολακεύουν τους συμπολίτες τους και καμιά φορά ακολουθούν τις δικές τους ιδέες αντί να τους οδηγούν αυτοί πράγμα το οποίο βοηθά στη παραμονή των «δικτατόρων». Εκείνο που είναι περισσότερο ακόμα επικίνδυνο και που δεν μπορεί κανένας να προβλέψει είναι πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση, πού θα φτάσουμε και ποια θα είναι η κατάσταση του κόσμου καθώς και της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των Κρατών και των λαών.
Λάρνακα, 1 Ιουνίου, 2018