ΣΥΜΦΩΝΑ με το άρθρο 90 του Συντάγματος (2001), στην § 5 προβλέπεται πως «οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας (ΣτΕ), του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, με επιλογή μεταξύ των μελών του αντίστοιχου ανώτατου δικαστηρίου, όπως νόμος ορίζει…». Στη δε § 6 του ίδιου άρθρου διευκρινίζεται πως «οι αποφάσεις ή πράξεις κατά τις διατάξεις αυτού του άρθρου δεν προσβάλλονται στο Συμβούλιο της Επικρατείας»!
ΑΝΕΚΑΘΕΝ οι Έλληνες (και όχι μόνο) πολιτικοί, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις τους (δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές ή αριστερές) ήθελαν να ελέγχουν όλες (και τις τρεις δηλαδή) εξουσίες: την εκτελεστική, τη δικαστική και τη νομοθετική. Ώστε να ασκούν εξουσία κατά το δοκούν (ασύδοτη, δηλαδή) και χωρίς κανένα ουσιαστικό έλεγχο. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι ίδιον των αυταρχικών καθεστώτων. Το είδαμε και συνεχίζουμε να το βλέπουμε στις σαρωτικές αλλαγές που έκανε -και κάνει- ο Ερντογάν στη χώρα του με πρόφαση ένα αποτυχημένο πραξικόπημα. Οι δε μεγαλαυχίες του μέρα με τη μέρα καταντούν πιο επικίνδυνες για όλη την περιοχή. Το ζήσαμε επίσης επί στρατιωτικής Χούντας στην Ελλάδα, αλλά το βλέπουμε να επισυμβαίνει, με κάποια μορφή «νομιμοφάνειας» και σήμερα.
Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ των εξουσιών ανάγεται στην αρχαία Ελλάδα, αρχής γενομένης από την εποχή του Πλάτωνα. Στην Αναγέννηση το θέμα αναπτύχθηκε εντονότερα, ενώ αυτός που έδωσε τη σύγχρονη «υπόσταση» των τριών διακριτών εξουσιών είναι ο Μοντεσκιέ (Montesquieu) με το βιβλίο του «Περί του Πνεύματος των Νόμων» (De l’esprit des Lois, 1748). Στο ίδιο έργο όμως, ο Μοντεσκιέ παραδέχεται επίσης ότι η κατάχρηση της εξουσίας είναι μία φυσική ανθρώπινη τάση και πως έτσι κάθε κράτος/εξουσία τείνει προς τον αυταρχισμό: πράγμα που διαπιστώνουμε εντονότατα στην εποχή μας.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως η κάθε κοινωνία στην οποία δεν είναι κατοχυρωμένα τα ατομικά δικαιώματα, ούτε υπάρχει διάκριση των τριών εξουσιών, αποτελεί μια «πολιτεία» ουσιαστικά χωρίς Σύνταγμα. Μια πολιτεία, δηλαδή, έρμαιο των φιλοδοξιών ή ιδεοληψιών αυτών που την κυβερνούν… Φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, «διορθωτικές» κινήσεις (όπως η αλλαγή του Συντάγματος) μόνο ο λαός μπορεί να επιφέρει, με την ψήφο του. Θα του το επιτρέψουν;