Είχαµε διαπιστώσει ότι µετά τις εθνικές εκλογές, αλλά και µετά τις ευρωεκλογές, το πολιτικό σύστηµα πιεζόµενο από τα εκλογικά αποτελέσµατα και την κοινωνία, θα ασχολείτο ιδιαίτερα µε την ενότητα των πολιτικών δυνάµεων του χώρου της κεντροαριστεράς. Και φαίνεται ότι θα διαρκέσει αυτή η συζήτηση µέχρι να βρεθεί διέξοδος. ∆ηλαδή µέχρι να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθηµα.
Καµιά απόφαση δεν θα προχωρήσει στην κοινωνία αν δεν είναι στέρεα, πειστική και να ξαναφέρει την ελπίδα στον δηµοκρατικό κόσµο που ανήκει σ’ αυτόν τον πολιτικό και ιδεολογικό χώρο. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει υιοθετήσει ένα δικοµµατισµό βρετανικής µορφής. Έχει επικρατήσει ένας δικοµµατισµός από τον πρώτο παγκόσµιο πόλεµο, που δύο παρατάξεις εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση της χώρας. Από τη στιγµή που το εκλογικό σύστηµα δεν είναι αναλογικό, η διακυβέρνηση της χώρας θα πραγµατοποιείται από δύο µεγάλες παρατάξεις. Από δύο παρατάξεις που εκφράζουν τις πολιτικές δυνάµεις της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς. Κάτι τέτοιο όµως δεν µπορεί να συµβεί, εφόσον οι δυνάµεις την κεντροαριστεράς είναι κατακερµατισµένες. Σήµερα επικρατεί η µονοκρατορία της κεντροδεξιάς που οφείλεται στην πολυδιάσπαση την κεντροαριστεράς. Μια πολιτική κατάσταση που δεν συµβάλει στην ισορροπία του πολιτικού συστήµατος. Το εκλογικό σώµα επηρεασµένο από µια τέτοια κατάσταση αποδοκίµασε το κοµµατικό σύστηµα. Απέχει από µια δηµοκρατική διαδικασία που καθορίζει το παρόν και το µέλλον της ζωής του.
Αποδοκίµασε και αποξενώθηκε από το πολιτικό σύστηµα. ∆εν του δηµιουργεί, ελπίδες πια. Η στάση αυτή του εκλογικού σώµατος είναι αποδοκιµασία µιας πολιτικής που πιστεύει ότι δεν µπορεί να την αλλάξει. Πιστεύει ότι από τη στιγµή που η πολιτική τρέχει πίσω από την οικονοµία, τα κόµµατα αδυνατούν να γίνουν κυρίαρχα στο πολιτικό σύστηµα.
Παρόλα αυτά στις τελευταίες εκλογές αποδοκιµάσθηκε η κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν ενισχύθηκαν τα δύο µεγαλύτερα κόµµατα την κεντροαριστεράς. Το κυβερνητικό κόµµα έχασε 1.282.258 ψήφους, ο ΣΥΡΙΖΑ 337.000 και το ΠΑΣΟΚ 167.767 ψήφους. Να λοιπόν γιατί επιβάλλεται η ίδρυση ενός νέου ενιαίου κόµµατος της κεντροαριστεράς που θα δώσει στον λαό µας
ένα άλλο κυβερνητικό πόλο, αλλά και θα σταθεί εµπόδιο στις οποίες καθεστωτικές αντιλήψεις και αλαζονικές συµπεριφορές που εκτρέφει η µονοκρατορία της µιας παράταξης. Όταν µια κυβέρνηση έχει απέναντι της µια ισχνή αντιπολίτευση και που δεν έχει κυβερνητική προοπτική, τότε είναι των πολιτικών εξελίξεων.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
Παρόλο που το αποτέλεσµα ήταν αρνητικό για να δυο µεγαλύτερα κόµµατα των κεντροαριστεράς, φαίνεται ότι ακόµα δεν έχουν πάρει το µήνυµα ζουν το παρόν µε αµηχανία, ασχολούνται µε τους ανοιχτούς λογαριασµούς του παρελθόντος και διαθέτουν ελάχιστες δυνάµεις για να τρέξουν προς το µέλλον. Οι εσωτερικές τους δυνάµεις του εκσυγχρονισµού και της ανανέωσης δείχνουν λειψή δυναµική και δεν φαίνεται να σέρνουν τις εξελίξεις για την ενότητα των κεντροαριστεράς. Ο χρόνος όµως περιµένει, αλλά και το κυβερνητικό κόµµα δεν τους περιµένει και µπορεί να προχωρήσει σε αποφάσεις, που θα αφήσουν τις “βαρύγδουπες” αναλύσεις για την ενότητα “µεσοπέλαγαν”!!
∆εν υπάρχουν λοιπόν πολλά περιθώρια για την αναποφασιστικότητα, για την αναβλητικότητα, γιατί το µέλλον έρχεται ταχύτατα. Αυτός ο µετεωρισµός που εκδηλώνεται από πολιτικές ταλαντεύσεις, από τεχνητή καλλιέργεια προσδοκιών και απροσδιόριστες πολιτικές
φιλοδοξίες, δεν συµβάλλει στην ενότητα. Στην Γαλλία χρειάστηκαν µόνο τρεις µέρες για να συνασπισθούν 4 κόµµατα και για να καθορίσουν ακόµη και τον πρωθυπουργό!
Στη χώρα µας οι ηγεσίες της κεντροαριστεράς αλλά λένε το πρωί και άλλα το βράδυ. Ίσως να µη διαθέτουν το απαραίτητο πολιτικό εκτόπισµα για ένα τέτοιο πολιτικό εγχείρηµα! ∆υστυχώς δεν υπερισχύει το “εγώ” της χώρας, αλλά το εγώ αυτής της αδύναµης πολιτικής ηγεσίας, που φαίνεται να επιθυµεί την προστασία των πολιτικών φιλοδοξιών της. Αυτές όµως οι φιλοδοξίες δεν έρχονται χωρίς τη συµµετοχή της κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία δεν νοιάζεται για την πολιτική επιβίωση του ενός η του άλλου αρχηγού, αλλά για τη δηµιουργία µιας ισχυρής πολιτικής παράταξης που θα καταστεί ένας άλλος κυβερνητικός πόλος. Και έχει διαπιστώσει ότι τα σηµερινά κόµµατα µε τις ηγεσίες τους αδυνατούν να αντεπεξέλθουν.
Οι απόπειρες υπεκφυγής τους, της αφελούς βούλησης, της ευκαιριακής και ασταθούς προσπάθειας τους, έρχονται σε αντίθεση µε τη ροή των πραγµάτων. Σήµερα ο δηµοκρατικός κόσµος που κινείται στον χώρο της κεντροαριστεράς αναζητά ξεκάθαρες και σταθερές λύσεις που θα εµπεδώσουν τη σιγουριά και να υπεισέλθει αυτός ο πολιτικός χώρος µε δυναµισµό στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση. ∆εν αναζητά τη “συγκόλληση” δυο “µισοπεθαµένων” κοµµάτων, αλλά ένα νέο ισχυρό πολιτικό φορέα που θα δώσει όραµα και ελπίδες. Φαίνεται ότι η κοινωνία δεν “συγκινείται” πια από τα δύο κόµµατα και µοιάζει σαν να έχει αποδεχτεί ότι έκλεισε ο ιστορικός τους κύκλος. Τα ιδεολογήµατα περί δήθεν κοµµατικού πατριωτισµού είναι ξεπερασµένα. Μπορεί τα κόµµατα να προσπαθούν να κρατηθούν µε τη χρήση των στατιστικών στοιχείων των εκλογών και να αποδείξουν ότι δεν έχουν υποστεί ήττα, αλλά το µήνυµα των εκλογών είναι ξεκάθαρο. Ένας καθηγητής µας στην Πολιτική οικονοµία στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο µας έλεγε ότι «η στατιστική είναι η µέθοδος του ψεύδεσθαι ευφυώς». Και πραγµατικά δεν είχε άδικο. Η πραγµατικότητα δεν µπορεί να παραποιηθεί. Το εκλογικό σώµα “µίκρανε”, την κυβέρνηση και έδειξε συγχρόνως ότι τα
κόµµατα των αντιπολίτευσης, δεν είναι κυβερνητική λύση. ∆εν είναι ικανά στις εσωτερικές αναπροσαρµογές και αναδιαρθρώσεις. Και δεν έσφαλε το εκλογικό σώµα. Αν παρακολουθήσει κανείς τα όσα λένε οι δήθεν “συζητητές” για την κεντροαριστερά και την ενότητα της, θα διαπιστώσει ότι έχει δίκιο ο λαός που δεν τους παρακολουθεί. Ό,τι θέλει λέει ο κάθε “αρχηγίσκος”! Ακαταλαβίστικα ιδεολογήµατα, ανέφικτες προτάσεις, επίδειξη πνεύµατος, ξύλινη γλώσσα. Και πραγµατικά µιλούν χωρίς να τους ακούνε. Και το πιο σηµαντικό περιστρέφονται γύρω από
την ενότητα για να ικανοποιήσουν την κοινωνία, χωρίς όµως να πιστεύουν σ’ αυτή. ∆εν τους ενδιαφέρει η πρόσθεση των δυνάµεων µέσα στην κοινωνία, αλλά νοιάζονται για την
αφαίρεση που αναγκαστικά θα επέλθει είτε στα κοµµατικά αξιώµατα, είτε στους… “αρχηγίσκους”, των δύο κοµµάτων!
Η πολιτική όµως υπάρχει για να υπηρετεί την κοινωνία. Υπάρχει για να κατανοηθούν οι αλλαγές που έχουν συµβεί στην κοινωνία. Μια µειωµένη ικανότητα κατανόησης αυτών των αλλαγών, δείχνει ότι η ηγεσία της κεντροαριστεράς θέλει να υπερκεράσει την κοινωνία.
∆ΙΑΡΚΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
Λέγεται ότι είναι άδικο να υπάρχει η άποψη ότι τα κόµµατα της κεντροαριστεράς έχουν κλείσει την ιστορική τους διαδροµής και να µην γίνεται αναφορά για τον “µαθουσάλα, που λέγεται Ν.∆. Υπάρχει όµως η εξήγηση.
Το κόµµα της Ν.∆ επιζεί γιατί είναι το οργανικό κόµµα της συντηρητικής παράταξης. Το πολιτικό σύστηµα πάντοτε ασχολείται µε τις διασπάσεις των µη δεξιών δυνάµεων. Αυτές τις αντιδεξιές δυνάµεις δεν τις συγκρατούν ισχυρά συµφέροντα, που δυστυχώς συµµετέχουν στη λειτουργία του πολιτικού συστήµατος. Απόδειξη ότι όλα τα ισχυρά µέσα προπαγάνδας στηρίζουν τη συντηρητική παράταξη. Αυτά τα ισχυρά πολιτικά µέσα επικοινωνίας ανήκουν στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. ∆εν είναι τυχαίο γεγονός. Εξάλλου το κυβερνητικό κόµµα έχει καταστήσει τον άκρατο καπιταλισµό σαν την υπέρτατη ιδεολογία. Έτσι µας λένε! Το µοναδικό όπλο για να αντιπαραταχθούν οι µη δεξιές δυνάµεις σ’ αυτό το πανίσχυρο σύστηµα, είναι η ενότητα τους!
Μόνο η ενότητα των δηµοκρατικών και προοδευτικών δυνάµεων είναι ικανή να αντιµετωπίσει τις δυνάµεις της συντήρησης.
Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία.
Λέγεται ότι στις τελευταίες εκλογές το άθροισµα των ποσοστών των δύο κοµµάτων της κεντροαριστεράς δεν έφθασε το ποσοστό του κυβερνητικού κόµµατος. Αυτό όµως ισχύει µε τη διάσπαση τους. Όταν υπάρξει ενότητα τότε θα υπάρξει µια δυναµική του λαϊκού ρεύµατος και θα ανατρέψει τέτοιες ανιστόρητες παραδοχές. Το 1977 τα κόµµατα την Ε.Κ και ΠΑΣΟΚ αθροιστικά πήραν 37%. Όταν το ΠΑΣΟΚ έµεινε µόνο του στον χώρο της κεντροαριστεράς πήρε 48%. Η ενότητα λοιπόν προσθέτει δυνάµεις. Αυτό συνέβη το 1964, το 1981, αλλά και το 2015!
Απαιτείται λοιπόν το κατάλληλο σχήµα και πολιτικό προσωπικό, που θα πείσουν την κοινωνία ότι δεν θα εξαντλήσουν τη δυναµική της κοινωνίας στην αναµόχλευση µεθόδων, που εκτρέφουν τις χαµένες ευκαιρίες. Να µην ξοδευτεί πάλι ο κοινωνικός δυναµισµός στη διασπάθιση των λαϊκών δυνάµεων, µε αρνητικές επιπτώσεις στην πολιτική, οικονοµική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Έναι νέος κεντροαριστερός φορέας πρέπει να στηριχθεί στις αναγεννητικές δυνάµεις, που θα αναζωογονήσουν το πολιτικό σύστηµα. Να µην επικρατήσουν ασχεδίαστες πολιτικές, αλλά ένα πρόγραµµα που δεν απαντά στα προβλήµατα της κοινωνίας. Να στηρίζεται στη σύνθεση και όχι στην αρχή του… ενός ανδρός. Ναι αυτό ακούσαµε από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο “δικός µου ΣΥΡΙΖΑ” είπε!
Τα κόµµατα ανήκουν στην κοινωνία και δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. ∆εν αποτελούν προσωπική επιχείρηση, αλλ’ ούτε εκλογικές µηχανές κατάληψης της εξουσίας. Αποτελούν πολιτισµικούς δεσµούς, που συµβάλλουν στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των πολιτών, αλλά και στην προστασία της ∆ηµοκρατίας. Εποµένως είναι θεσµοί του λαού µας.
Η ΕΝΟΤΗΤΑ
Λέγεται ότι δεν είναι εφικτή η συµπόρευση δύο κοµµάτων, που σχεδόν για µια δεκαετία είχαν σκληρές αντιπαραθέσεις. Πώς θα σµίξουν λένε πολιτικοί, όταν θα αναγκασθούν
να διαγράψουν αυτά που έλεγαν στο παρελθόν; Η ιστορία µας έχει διδάξει ότι όταν η ενότητα στηρίζεται στη λαϊκή εντολή, τέτοιοι φόβοι παραµερίζονται.
Είτε στην πολιτική ηγεσία, είτε στη λαϊκή βάση. Αν αρχίσουµε να αραδιάζουµε τις αντιφάσεις των πολιτικών, φοβάµαι ότι δεν θα µείνει κανένας… “ζωντανός”. Ίσως εξαιρεθεί από τον κανόνα µόνο το Κ.Κ.Ε!
Πριν από µια ενότητα των πολιτικών δυνάµεων, πάντοτε υπήρχε αντιπαλότητα. Ο Γ. Παπανδρέου δεν επικοινωνούσε µε τον Σ. Βενιζέλο. Και όµως για την ενότητα της δηµοκρατικής
παράταξης κάθισαν στο ίδιο τραπέζι το 1961 και ένωσαν τις δυνάµεις τους. Μάλιστα ο Βενιζέλος συµφώνησε στην αρχηγία του Παπανδρέου. Η ενότητας έφερε τον θρίαµβο του 53% το 1964. Τα ίδια συµβαίνουν και στο εκλογικό σώµα.
Ας θυµηθούµε τι διακήρυσσε µεταδικτατορικά το ΠΑΣΟΚ και τί η Ε.Κ. ∆εν υπάρχει καµιά ιδεολογική επαφή. Και όµως οι δύο εκλογικές βάσεις σµίξανε, αφοµοιώθηκαν και έδωσαν το 48% στο ΠΑΣΟΚ το 1981.
Η κοινωνία λοιπόν βρίσκεται πιο µπροστά από τους πολιτικούς αναλυτές και πάντοτε επικρατεί η βούληση της.
Ας αφήσουν λοιπόν τις “βυζαντινολογίες” και τους… οδικούς χάρτες οι συζητητές των καναλιών και να αφουγκραστούν την κοινωνία. Η ενότητα υπάρχει στη βάση.
∆εν γίνεται ακόµα ορατή στην κορυφή. Το 83% της λαϊκής βάσης επιθυµεί την ενότητα και τη δηµιουργία ενός Κόµµατος την κεντροαριστεράς. Θέλει στέρεες λύσεις. ∆εν θέλει “οµοσπονδιακές” λύσεις γιατί δεν πείθουν. ∆ιάλυση λοιπόν των δύο ετοιµόρροπων κοµµάτων της κεντροαριστεράς, δηµιουργία ενός νέου σύγχρονου και ισχυρού κόµµατος και εκλογή του αρχηγού του από τα µέλη και τους φίλους των δύο κοµµάτων.
∆ιαφορετικά ας βρουν τα στελέχη των δύο κοµµάτων ένα καλό φροντιστήριο στατιστικής, για να µας παρουσιάσουν πάλι στις ερχόµενες εκλογικές αναµετρήσεις το µαύρο άσπρο.
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων
