Η διάσταση του προβλήματος

Αυτή η κρίση που ζούμε με τον φονικό ιό, θυμίζει την κρίση που έζησε η Ελλάδα μετά
τη Μικρασιατική καταστροφή με την μετακίνηση 1.000.000 Ελλήνων στην πατρίδα,
αλλά και τη δεκαετία 1947-1957, με το σχέδιο Μάρσαλ.
Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός, αλλά νομίζω ότι ακόμη δεν έχει γίνει κοινή συνείδηση στους Έλληνες, πόσο δοκιμάζεται εξελισσόμενα η χώρα τον τελευταίο χρόνο.
Αντιλαμβάνεσθε ότι τώρα η κυβέρνηση πρέπει να κρατήσει γερά το τιμόνι της χώρας,
για να μην τσουλήσει προς τα πίσω η Ελλάδα. Διάβασα τα λόγια ενός νοσηλευτή σε μια ΜΕΘ: «Έχω ένα παλικάρι 32 ετών, nδώστε μου τουλάχιστον έναν αναπνευστήρα γι’ αυτόν… Θα έρθω εγώ να τον πάρω!».
Αντιλαμβάνεσθε ότι όλα πια, από ‘δω και κάτω είναι μια πολεμική επιχείρηση. «Στον σάκο κάθε στρατιώτη, βρίσκεται το μυαλό ενός στρατηγού».
Σε αυτήν τη χώρα που δεν φημίζεται για την τρυφηλότητα της, όταν πολεμάμε, πολεμάμε όλοι μαζί. Με το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και ανάκαμψης, έχουμε την ευκαιρία να θέσουμε τις βάσεις για να βγούμε από την ατραπό. Είναι τα “πολεμοφόδιά” μας.
Τούτη την ώρα η κυβέρνηση πρέπει να ακούσει όλους τους κλάδους της οικονομίας, αλλά πρέπει να μάθουν να ακούνε και οι εκπρόσωποι των κλάδων. Αυτό θεωρώ ότι είναι η όσμωση με το μέλλον.