Η διεκδίκηση

Στη ζωή πρέπει να διεκδικούμε τα μέγιστα κι ας παίρνουμε πάντα λιγότερα. Όχι όμως να απαιτούμε πολύ λίγα, γιατί στο τέλος δε θα πάρουμε τίποτα. Να μη συμβιβαζόμαστε με τη γενικότερη επικρατούσα ηθική κατάπτωση, την άρνηση για αγώνα για κάτι καλύτερο, τη ραθυμία και την παραίτηση. Σε δύσκολους καιρούς είναι εύκολο ο άνθρωπος να κατρακυλήσει απ’ το κακό στο χειρότερο αν αφεθεί και δεν παλέψει, δεν διεκδικήσει. Η οικονομική δυσχέρεια κι η πτώση του βιοτικού επιπέδου, με περικοπές σε βασικά αγαθά, θα έχουν επακόλουθο και την ελλιπή πνευματική καλλιέργεια, σε τέτοιο σημείο ώστε, ένα μοναδικό έρεισμα για ανάταση να αποκόπτεται και να συντελεστεί μια ολική κατάπτωση.
Το ηθικό δεν πρέπει να πέφτει κι ο καθείς να κρατήσει τα ιδανικά του. Η εύκολη λύση δεν είναι πάντα και αποτελεσματική. Τουναντίον σε φέρνει σε αδιέξοδο πιο γρήγορα, διότι οι πιθανότητες να συντελεστεί είναι μικρές. Ο δύσκολος δρόμος, με καρτερικότητα και πίστη για τη δικαίωση, κρύβει πιο πολλές θυσίες αλλά με τη δική σου προσπάθεια μπορείς να επιτύχεις στο τέλος. Ο καθένας μόνος κι όλοι μαζί συνοδοιπόροι, κλείνοντας τα αυτιά στις σειρήνες του εύκολου πλουτισμού, μακριά απ’ τον υλισμό, ας αναδείξουμε τις πνευματικές αξίες κι ας ανυψώσουμε τις υπάρξεις μας, χαλυβδώνοντας τη θέληση. Υπάρχουν αγαθά που δεν κοστολογούνται σε αξία με χρήματα, κι είναι τα πιο δυσεύρετα. Ο πιο φτωχός άνθρωπος μπορεί να νιώθει “πλούσιος” κατέχοντάς τα. Κι ο πιο πλούσιος να καταντήσει δυστυχής, πλανημένος απ’ τη ματαιοδοξία του, αφού έχει σπαταλήσει άσκοπα σωματικές και ψυχικές δυνάμεις.
Ο χρόνος δεν άλλαξε ακόμη, όμως είθισται, με το πέρας των διακοπών να αρχίζει ξανά ο καθημερινός αγώνας και να γίνονται σχέδια κι όνειρα για το μέλλον.
Ας διεκδικήσουμε λοιπόν αυτό που πραγματικά αξίζει κι όχι το μάταιο και απατηλό.