Η δικαιοσύνη της αβεβαιότητας

Aπό καταβολής κόσμου, το δίκαιο του ισχυρότερου επικράτησε και μέχρι τις μέρες μας ακόμα επικρατεί και το αβέβαιο της επόμενης μέρας έχει γίνει πια ο εφιάλτης σε εκατομμύρια ανθρώπους, που με τις απεγνωσμένες φωνές τους προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τους ισχυρούς να πάψουν πια να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους ως μέσον καταστολής του δικαίου ανά την υφήλιο. Για να εκλείψει όμως κάποτε το άδικο μεταξύ των λαών της Γης, θεσπίστηκαν διάφοροι νόμοι, που ποτέ όμως δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις σε κείνους που κατάφορα τους παραβιάζουν.
Ναι, οι θεσμοί αυτοί, καταδικάζουν τις όποιες ενέργειές τους που παραβιάζουν, όπως είναι το Διεθνές Δίκαιο, αλλά, μέχρι εκεί και μη παρέκει.
Διαμαρτύρονται τα διάφορα αδικημένα έθνη στους Διεθνείς Οργανισμούς για την παραβατικότητα του δυνατού και την καταπάτηση χερσαίων εδαφών τους ή θαλάσσιων ζωνών, που σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο είναι δικά τους, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει όχι μόνο το ίδιο, αλλά η διαιώνιση της αβεβαιότητας διευρύνεται, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι στην συνέχεια.
Δεν γνωρίζουμε τι θα μας ξημερώσει και ποιες θα είναι οι εξελίξεις σε διάφορα θέματα ζωτικής σημασίας για την διαιώνιση του έθνους. Δεν γνωρίζω τι λένε οι Διεθνείς Κανονισμοί και πως χαράχτηκαν τα σύνορα των κρατών, αλλά χρόνια και χρόνια ακούω ότι οι γείτονες Τούρκοι παραβίαζαν και παραβιάζουν τα σύνορα μας… κι ερωτώ, όχι τις διάφορες κυβερνήσεις της χώρας μου αλλά τους Διεθνής Φορείς, εφόσον γνωρίζουν ότι οι Τούρκοι, στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουν δίκιο κι αυτό που κάνουν είναι παράνομο, γιατί τους αφήνουν ν’ αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι στην Μεσόγειο; Γιατί δεν τους τραβάνε το αυτί; Ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από την ανεξέλικτη επεκτασιμότητα της Τουρκίας; Αυτά είναι ερωτήματα που καθημερινά απασχολούν εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας.
Κι ερωτώ πάλι, που είναι το Διεθνές Δίκαιο και οι διάφοροι άλλοι Οργανισμοί, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ; Γιατί κωφεύουν; Γιατί νίπτουν τας χείρας τους σαν Πόντιοι Πιλάτοι και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους; Τους καταδικάζουν όμως κάθε φορά που προβαίνουν σε ενέργειες που αποσκοπούν στην αρπαγή, και του θαλάσσιου πλούτου των γύρω χωρών, και την επιβολή της αλλαγής των συνόρων με την βία, βέβαια, και με καινούργιους δικούς τους κανονισμούς.
Δεν είμαι μήτε στρατιωτικός, μήτε πολιτικός, μήτε ιδέα έχω όσον αφορά την θέσπιση των διεθνών κανόνων. Ένας απλός πολίτης είμαι, Έλληνας, που αγαπάω την πατρίδα μου και δεν θέλω να συρρικνώσουν τα σύνορά της και να παραχωρήσουν σε ξένους τα όποια δικαιώματά της.
Δεν θέλω να ζω με το ψυχοφθόρο συναίσθημα της αβεβαιότητας και πολύ περισσότερο δεν θέλω να ζήσουν τα εγγόνια μου όπως έζησα εγώ, κάτω από την σκιά της επεκτασιμότητας της Τουρκίας. Δεν μπορεί άλλο να συνεχιστεί αυτή η ψυχοφθόρα κατάσταση.
Το “άστο και θα δούμε τι θα γίνει” ή το να περιμένουμε από τους δήθεν φίλους μας να βγάλουν εκείνοι το φίδι από την τρύπα, είναι περίτρανα αποδεδειγμένα λάθος επιλογή. Πιστεύω ότι πρέπει να λοξοδρομήσουμε απ’ αυτό το μονοπάτι που βαδίζουμε και να χαράξουμε επιτέλους δικό μας δρόμο πιο ασφαλή.
Κανένας δεν στέλνει τα παιδιά του να σκοτωθούν για την τιμή και την αξιοπρέπεια κανενός άλλου. Τα θέλουν ζωντανά, για την δική τους ασφάλεια, αλλά και κανένας δεν γίνεται εχθρός για χατίρι κανενός άλλου αν δεν έχει συμφέρον να κάνει κάτι τέτοιο.
Για να πετύχουμε όμως να χαράξουμε δικό μας μονοπάτι, πρέπει πρώτα να το πιστέψουμε αυτό και για να πάρει σάρκα και οστά επιβάλετε να μονιάσουμε ως έθνος. Δεν είναι απλά λόγια αυτά που γράφω ενός απλού πολίτη, είναι λόγια που βγαίνουν από τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση κι ο καθένας από την δική του σκοπιά.
Μπορούμε να μεγαλουργήσουμε και να διευρύνουμε τους ορίζοντες των ονείρων των ερχόμενων γενεών, που για τις ενέργειές μας κάποτε μα θα κρίνουν!