Η δικαιοσύνη των… μορίων!

Το παράπονο είναι όχι μόνο εύλογο, αλλά και απόλυτα δικαιολογημένο. Εκπορεύεται από εκπαιδευτικούς: εννοούμε εκείνους που μετά από μια δεκαετή και πλέον περιπλάνηση σε άγονα νησιά ή περιοχές της παραμεθορίου, που μετά από αλλεπάλληλες άκαρπες αιτήσεις τους για μετάθεση στον τόπο καταγωγής τους (Κρήτη), καταφέρνουν τελικά να πάρουν έστω μια απόσπαση στα Χανιά! Με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν για λίγο να βρουν τον εαυτό τους και τη ζωή τους μη μετακινούμενοι από δω και από εκεί. Αμ δε… Η τοποθέτηση των εκπ/κών που αποσπώνται από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ, δεν γίνεται, όπως θα περίμενε κανείς, με τα συνολικά μόρια που έχουν στην υπηρεσία τους -στα οποία και βασίζονται για μια λογική τοποθέτησή τους εντός της πόλης- αλλά με άλλα “ειδικά” μόρια απόσπασης που είναι κατά πολύ… φτωχότερα από τα κανονικά. Ετσι, αποσπασμένος προερχόμενος, ας πούμε από τις εσχατιές της χώρας και με πολλά χρόνια υπηρεσίας, τοποθετείται τελείως παράλογα στην Κάντανο ή στα Σφακιά ή στην Παλαιόχωρα!  Πόσο δίκαιη είναι μια τέτοια “δικαιοσύνη” που βασίζεται μόνο σε αμφίβολης σκοπιμότητας μόρια και όχι και σε ανθρώπινα κριτήρια; Πόση όρεξη και κουράγιο, τέλος πάντων, να έχει ένας τέτοιος εκπ/κός, ώστε να μπορεί να αποδώσει μέσα στην τάξη; Αλλά όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης «η μεγαλύτερη αδικία είναι να συμπεριφέρεσαι κατά τον ίδιο τρόπο σε άνισα πράγματα».