Η δικαστική απόφαση για την Χρυσή Αυγή, το “πολιτικό μόρφωμα” όπως έχει χαρακτηριστεί, ήταν επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων, μη αμφισβητούμενη, αναμενόμενη και ισορροπημένη για τη χώρα και με μεγάλη απήχηση στη διεθνή κοινότητα. Το πολύ σημαντικό, που συνέβη, είναι ότι το δικαστήριο δεν δέχθηκε το σκεπτικό, της εισαγγελέως και αποφάσισε, ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση, σαν αυτές που συστήνουν Τάγματα εφόδου, βίας και τρόμου. Θεωρείται και πρωτοποριακή για τη “συνταγματική δημοκρατία”. Δίνει μάθημα στην ελληνική πολιτική σκηνή και φαντάζει μεγάλου βεληνεκούς μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης, όπου καταδικάστηκαν τόσοι πολιτικοί.
Η Χ.Α. δεν προέκυψε ξαφνικά, είναι απότοκος των μνημονίων. Βοήθησαν δε και τα “σταγονίδια” ισχυροί θύλακες, που κρυβόντουσαν στο στρεπό, στην αστυνομία, στους πολιτικούς στη δικαιοσύνη, ακόμα και στα ΜΜΕ, τα οποία παρ’ ότι επικαλούνται την υπεράσπιση της δημοκρατίας, έπαιξαν ένα παιχνίδι εις βάρος της. Ολοι αυτοί με ψευδεπίγραφα μέσα εμφάνιζαν τους Χρυσαυγίτες ως οπαδούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τους στήριξαν ωραιοποιώντας τις πράξεις τους.
Η ελληνική κοινωνία περίμενε 5 1/2 χρόνια να επέλθει η κάθαρση σε μια περίοδο ισχυρών πολιτικών αντιπαραθέσεων, όπου οι κοινωνικές συνθήκες δημιουργούν παρόμοια πολιτικά μορφώματα. Στο σύνολό τους τα κόμματα του συνταγματικού τόξου κράτησαν ενιαία στάση. Το φασιστικό όμως φαινόμενο δεν γεννήθηκε μόνο στον χώρο μιας βαθειάς οικονομικής κρίσης, και από την υφιστάμενη έκπτωση απ’ την εχθρότητα στον δημόσιο πολιτικό λόγο από τη ρητορική του μίσους.
Θα χρειαστούν πολλά ακόμα να γίνουν, ώστε τέτοια φαινόμενα να μείνουν ως ιστορική ανάμνηση.
Η φτώχεια συνήθως δημιουργεί τέτοιου είδους φασιστικές οργανώσεις. Το είδαμε στη Γερμανία, όταν κατέρρευσε η δημοκρατία της Βαϊμάρης, που ανήλθε ο Χίτλερ. Ο μέσος πολίτης ανακαλύπτει, ότι όσα χθες του εμφανίζονταν ως αλήθειες, σήμερα αποδεικνύονται ψευδαισθήσεις και μελλοντικά θα κληθεί, να αντιμετωπίσει μια άλλη κατάσταση, μια εντυπωσιακή πραγματικότητα.
Επρεπε να δολοφονηθεί ένας άνθρωπος για να ευαισθητοποιηθεί η δικαιοσύνη και με την απόφασή της να χαρακτηρίσει ένα πολιτικό κόμμα ως εγκληματική οργάνωση. Αν λοιπόν, δεν ληφθούν δραστικά μέτρα και δεν σβήσει κάθε εστία, είναι ενδεχόμενο να ξαναεμφανισθεί κάποιο άλλο πολιτικό μόρφωμα με παρόμοια χαρακτηριστικά.
Πολύς λόγος έγινε και για την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα με νόμο, που είναι επιεικέστερος του προηγουμένου κατόπιν συστάσεων και υποδείξεων του Συμβουλίου της Ευρώπης και άφησε έξω τα πολιτικά δικαιώματα, έτσι ώστε κάθε καταδικασμένος μπορεί να συμμετέχει σε εκλογές μέχρι η καταδίκη του να καταστεί αμετάκλητη απ’ τον Α.Π. Αφαιρέθηκε η επίμαχη παράγραφος περί των πολιτικών δικαιωμάτων, πράγμα για το οποίο είχε διαφωνήσει ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής, ότι τούτο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πολλαπλώς από οπουδήποτε και γι’ αυτό απομακρύνθηκε.
