Η παραποµπή στο Εφετείο Αθηνών της υπόθεσης της Αγίας Σκέπης και όχι στο Εφετείο Κρήτης στα Χανιά µε εισήγηση της Εισαγγελίας του Εφετείου Κρήτης και βούλευµα του Αρείου Πάγου προκαλεί πολλά ερωτήµατα σε νοµικούς αλλά και στον απλό κόσµο.
Κατ’ αρχάς είναι αρνητικό το γεγονός ότι σε µια εποχή που το ζήτηµα του κλεισίµατος του Εφετείου Κρήτης στα Χανιά δεν έχει εκλείψει παρά τις διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών παραγόντων, κρίνεται πως δεν µπορεί να εκδικάσει µια πολύ µεγάλη υπόθεση. Η έκθεση της Παγκόσµιας Τράπεζας που ζητάει τον περιορισµό και των Εφετείων παραµένει και είναι πολύ συγκεκριµένη σε ό,τι αφορά τις κατευθύνσεις της και φυσικά µπορεί να ανασυρθεί από τα… συρτάρια όποτε κρίνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Επίσης το ότι το Εφετείο Κρήτης έχει µείνει µε 6 εφέτες και δύο προέδρους µετά και τη διάσπασή του το 2011 έχει συµβάλλει τα µέγιστα στη µείωση των δυνατοτήτων του αφού ο όγκος των υποθέσεων που αναλαµβάνει παραµένει πολύ µεγάλος.
Σε δεύτερο επίπεδο µε 80 µάρτυρες από την εισαγγελέα και άλλους τόσους για την υποστήριξη της κατηγορίας και την υπεράσπιση είναι απορίας άξιο πώς θα µπορέσει όλος αυτός ο κόσµος να µετακινηθεί στην Αθήνα, να είναι εκεί στην ώρα του σε µια υπόθεση που θα έχει σίγουρα πολλές διακοπές, ακόµα περισσότερες αναβολές. Χρόνος, κόστος, ταλαιπωρία αυτά είναι ζητήµατα που θα έπρεπε να ληφθούν υπόψιν.
Θέµατα ασφάλειας φυσικά -που επικαλείται επίσης το βούλευµα- δεν µπορεί να υφίσταται αφού η αστυνοµική παρουσία πάντα σε τέτοιες υποθέσεις είναι κάτι παραπάνω από ισχυρή και αποδείχθηκε αποτελεσµατική σε υποθέσεις µε εγκληµατικές συµµορίες, ανθρωποκτονίες µε όπλα, αντιδικίες µεταξύ οικογενειών κ.ά.
Κατόπιν όλων των παραπάνω είναι λογικό τα ερωτήµατα να πολλαπλασιάζονται ως προς την εισήγηση της Εισαγγελέας Εφετών και της αποδοχής της από τον Άρειο Πάγο για διεξαγωγή της δίκης εκτός Κρήτης.
