Η δικλείδα

Όλοι µιλούν για την πόλη, αλλά κανείς για τους ανθρώπους της.
Πώς άραγε αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στα Χανιά;
Αισθάνονται ικανοποιηµένοι; Είναι ευχαριστηµένοι από αυτό που αντικρίζουν;
Είναι ικανοποιηµένοι απ’ αυτά που τους προσφέρει η πόλη για να ζήσουν;
∆ιαλέγετε και παίρνετε.
Αλλά πρέπει κάποτε να ακούσουµε τους Χανιώτες και τις Χανιώτισσες µε τα παιδιά τους.
Και επειδή γενική συνέλευση όλων των κατοίκων της πόλης δεν µπορούµε να κάνουµε, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθούµε τα πλεονεκτήµατα και τα µειονεκτήµατα των Χανίων.
Αυτό είναι ιστορικό αξίωµα συνύπαρξης.
Αυτό λοιπόν για να το αντιληφθούµε επειδή είναι µία προσωπική υπόθεση, πρέπει να βάλουµε το µυαλό µας να δουλέψει και τα µάτια µας να είναι ανοιχτά.
Οι άνθρωποι της πόλης η κοινωνική διαστρωµάτωση και οι επιδιώξεις τους διαφέρουν.
Και εδώ έρχεται η πόλη µε τις υποδοµές της και η διοίκηση της πόλης για να µεσολαβήσει να γίνουν εγγύτερες οι επιδιώξεις των κατοίκων και να καλυφθεί το κενό αµηχανίας.
Ο δρόµος επί παραδείγµατι µε µία γέφυρα µετά την οδό Αγίων Αποστόλων στον Κουµπέ που οδηγεί στο Γενικό Νοσοκοµείο Χανίων, τα βράδια δεν φωτίζεται.
Αυτή είναι η πραγµατικότητα.
Ξέρω ότι υποσχέσεις ίσως δοθούν πολλές.
Αλλά αυτό το απεχθάνεται η πραγµατικότητα.
Μπάφιασε.
Κάτι πρέπει να γίνει λοιπόν.
Και αυτό το παράδειγµα είναι η αλήθεια για τον ρόλο µεσολάβησης της πόλης των Χανίων.