Υπάρχει μια πανσπερμία πολιτικών απόψεων. Αυτό ακούγεται θετικά, αν δεν προκαλεί σύγχυση στους πολίτες.
Η Δημοκρατία τ’ αντέχει όλα, εκτός από τη βία.
Είναι ευχής έργον ότι τουλάχιστον (μέσα σε αυτό τον ελληνικό ορυμαγδό) δεν έχουμε στη χώρα… ακόμη ένα “Λοχαγό σαν τον Μπολσονάρο”. Ή έναν δεκανέα, ένα Κονδύλη…
Αυτό κατ’ αρχάς είναι καλό, αλλά γεννάται ένα πιεστικό ερώτημα «Από κει και κάτω τι έχουμε;».
Ουδέποτε δεν θεώρησα ότι στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν άνθρωποι με πολιτικές ικανότητες. Σημασία έχει να διευκρινίσουμε ποιες πολιτικές ιδέες είναι χρήσιμες ή άχρηστες. Ποιες λύσεις ωφελούν κατά πλεονέκτημα τη χώρα, επιτέλους να βγει στο ξέφωτο με όλα της τα θεσμικά σύνολα οργανωμένα;
Διακρίνω μια αδυναμία να ξεχωρίσουμε τη μπούρδα από την οργανωμένη σκέψη. Αν μη τι άλλο επί παραδείγματι, η κα Μέρκελ είχε μια οργανωμένη σκέψη.
Απλά την “πάτησε” σαν τον προπονητή της Εθνικής στο ποδόσφαιρο. Εκανε για πάρα πολλά χρόνια την ίδια δουλειά.
Και μην νομίζετε ότι έχει πει ακόμη την τελευταία της κουβέντα…
Θέλω να πω ότι οι λύσεις που ωφελούν αργούν να ωριμάσουν και οι πολιτικοί που ωφέλησαν… μνημονεύονται μόνο μετά την απομάκρυνσή τους από την εξουσία…
Αυτή είναι η τραγική μοίρα της πολιτικής.
Κατά τ’ άλλα, θα πορευθούμε -πάση δυνάμει- με το υλικό που έχουμε.
Με το φαντασιακό, δεν μπορούμε να πορευθούμε.
Η Δημοκρατία αλλιώς…
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Ρώτησα ένα φίλο μου στην Γερμανία (και εγώ έζησα 40 χρόνια εκεί) γιατί οι Γερμανοί δεν θέλουν άλλο την Μέρκελ ενώ, π.χ. , δεν έχουν σχεδόν καθόλου ανεργία, και μου απάντησε με μια γερμανική έκφραση: weil es den Leuten zu gut geht. Γιατί οι άνθρωποι περνούν υπερβολικά καλά. Ο καλομαθημένος άνθρωπος νομίζει πως υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα, και αν εμφανιστεί το παραμικρό πρόβλημα ψάχνει αντίς για λύσεις αμέσως φταίχτες. Ο καλομαθημένος Γερμανός, αλλά και ο Ευρωπαίος γενικά, πίστευε πως θα κερδίζει όλο και πιο πολλά, πως δεν θα υπάρξουν ποτέ πια κρίσεις, πως ο κόσμος δεν αλλάζει και δεν παρουσιάζει ποτέ καινούργια προβλήματα, πίστευε πως το κράτος πρέπει να φροντίζει να ζουν σε έναν παράδεισο. Μιλάμε για φαινόμενα παρακμής δηλαδή. Αλλά στην Γερμανία μόνο 15% ψηφίζουν τρελά, στην Ιταλία όμως 60% και στην Αυστρία 50%. Ο μεγάλος κίνδυνος στην Δύση είναι η παρακμή, οι άνθρωποι περνούσαν τόσο καλά που ξέχασαν από που έρχονται (από τις πιο σκοτεινές εποχές με δύο φρικτούς πολέμους) και που μπορούν να βρεθούν, αν καταρρεύσει η Ευρώπη θα ζήσουν στιγμές αποκάλυψης. Δεν πιστεύω όμως να γίνει αυτό, διότι αυτοί που κυβερνούν τελικά προσαρμόζονται στην πραγματικότητα και δεν κάνουν τις τρέλες που υποσχόταν.