Η δημοκρατία και τα αγαθά της

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του λαού. Το πολίτευμα, δηλαδή, εκείνο που έχει το λαό κυρίαρχο. Το λαό να συμμετάσχει στα κέντρα των αποφάσεων ενεργά για τα εκάστοτε κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά ζητήματα.
H  δημοκρατία σχετίζεται με την αξιοκρατία. Την προβολή των πιο άξιων και πιο ικανών να διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις και να δίδουν λύσεις στα προβλήματα των πολιτών, τα καθημερινά και τα χρόνια.
Σχετίζεται, όπως με έχουν διδάξει παιδιόθεν και οι γεννήτορές μου, Ηρακλής και Σωτηρία, στους οποίους ας είναι αφιερωμένα όλα όσα θα διαβάσετε στο τωρινό μου σημείωμα, και με την προάσπιση της κοινωνικής και της πολιτικής ελευθερίας. Στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή, στις διαπροσωπικές και στις δημόσιες σχέσεις. Έχει, όμως, άρρηκτη σχέση και με την ψήφιση και τήρηση των νόμων εκείνων που όχι μόνον προστατεύουν τους πολίτες αλλά και τους στηρίζουν στους καθημερινούς τους αγώνες, δικαιώνουν τους κόπους τους και δεν αφήνουν κανέναν να εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα του άλλου.
Δεν είναι λίγοι όσοι, στο διάβα του χρόνου, βρέθηκαν και ισχυρίστηκαν ότι οι κανόνες της πολιτικής ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά και τα συνεπαγόμενα αυτών τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα κοινωνικά δικαιώματα, συμπεριλαμβάνονται στα αγαθά και αξίες που θεωρούνται σημαντικές κατακτήσεις της πνευματικής ευημερίας και της υλικής προόδου των ανθρώπινων κοινωνιών και κερδίστηκαν, όπως έχει αποδείξει η Ιστορία, με μεγάλους αγώνες.
Πολύς λόγος, επιπλέον, έχει γίνει και πολύ μελάνι έχει χυθεί και για τα αποτελέσματα μιας δίκαιης οργάνωσης της κοινωνίας και του σεβασμού από όλους τους πολίτες των κανόνων και των αρχών της δημοκρατίας. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος περί της ισότιμης ευκαιρίας του κάθε πολίτη στην πρόσβαση των αγαθών της δημοκρατίας, στην απόλαυση του ύψιστου αγαθού της ζωής, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ισότιμης δυνατότητας κάθε ανθρώπου να έχει πρόσβαση στη Γνώση, στις κατακτήσεις του Πολιτισμού και των Επιστημών.
Ταυτόχρονα, αρκετοί πιστεύουν και ότι η διαρκής επαγρύπνηση και ο επίμοχθος αγώνας για τη δημοκρατία, τη διαφάνεια στη δημόσια ζωή και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν μέσα και για την ενίσχυση της χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης υπέρ των λαϊκών τάξεων, της πανανθρώπινης ειρήνης, της προστασίας των εργαζομένων και της προόδου στον κόσμο.
Σε ένα κράτος δημοκρατικό και ευνομούμενο, ο πολίτης είναι υποχρεωμένος, ανεξάρτητα από την κοινωνικοπολιτική του δύναμη και την παιδεία του, να σέβεται και να εμπιστεύεται τους νόμους, αλλά, ταυτόχρονα, έχει και το απαράγραπτο δικαίωμα να απαιτεί και κυρίως να απολαμβάνει την ισονομία και την ισοπολιτεία. Απέναντι στους νόμους όλοι οι πολίτες πρέπει όχι στα λόγια αλλά στην πράξη να είναι ίσοι και ανώνυμοι. Καμία υπόνοια και καμία υποψία δεν επιτρέπεται να «σκιάζουν» την ισότιμη εφαρμογή των νόμων απέναντι σε όλους τους πολίτες. Η νομοθεσία μιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας ούτε δικαιολογεί εξαιρέσεις ούτε ανέχεται υπερβάσεις και υπερτερήσεις από κανέναν πολίτη.
Καθημερινά, πολλές σκέψεις περνούν από το νου μου για τη συμπεριφορά των οργάνων μιας πολιτείας προς τους πολίτες, καθώς είμαστε, όπως όλοι ξέρουμε, σε προεκλογική περίοδο, κατά την οποία πολλά, λίγα «ουσία» και πάμπολλα «αέρας», θα ειπωθούν και θα γραφούν απ’ όσους θα διεκδικήσουν την ψήφο μας.
Έτσι, έψαχνα να βρω μέτρα που ελήφθησαν τα τελευταία χρόνια από τους κρατούντες για την περίθαλψη και φροντίδα των ηλικιωμένων συμβάλλοντας στην πρόληψη της κακομεταχείρισής τους και στη δυνατότητά τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε κατάλληλο περιβάλλον. Επιπλέον, σκεφτόμουν ότι η κρατική πρόνοια και ευαισθησία δεν πρέπει να εξαντλούνται σε κάποια φαινομενικά προνόμια προς την Τρίτη ηλικία, αλλά να περιλαμβάνουν στηριγμένες σε σεβαστούς απ’ όλους νόμους συγκεκριμένες, ορατές και χειροπιαστές, δράσεις, που θα έχουν ως σκοπό τη βελτίωση και διατήρηση υψηλής ποιότητας ζωής για τα ηλικιωμένα άτομα και να προβάλλουν και να ενισχύουν την υγιή και ενεργό γήρανση μέσω της συμμετοχής στην κοινωνική ζωή. Και τούτο, διότι, από τα πανάρχαια χρόνια, είναι δείγμα ευγένειας ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους σε ηλικία και έμπρακτης ευγνωμοσύνης για όσα μας έχουν προσφέρει η απότιση τιμών από τους νεότερους….
Οι σκέψεις μου, όμως, σχετίζονταν και με τη νέα γενιά. Μακάρι να καταλάβουν και στην Ελλάδα κάποια στιγμή οι κρατούντες ότι οι δαπάνες για την εκπαίδευση θα πρέπει να κατευθύνονται ιδιαίτερα σε τομείς που έχουν ως συνεπακόλουθα τις μεγαλύτερες βελτιώσεις στις επιδόσεις, στον τρόπο πρόσληψης των μαθημάτων και την ανάπτυξη των μαθητών! Σχετικά, όμως, με την παρεχόμενη στα σχολεία εκπαίδευση, θα ήθελα να τονίσω ότι είναι επιτακτική στις ημέρες μας η ανάγκη τόσο της – βάσει νομοθετημάτων παλλαϊκής αποδοχής – μεταρρύθμισης του συστήματος διοίκησης των σχολικών μονάδων, προκειμένου να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις και απαιτήσεις των καιρών μας, όσο και του εντοπισμού το ταχύτερο δυνατό των παιδιών που συγκεντρώνουν μεγάλες πιθανότητες να εγκαταλείψουν πρόωρα το σχολείο και να της παροχής σ’ αυτά πρόσθετης υποστήριξης. Επιπλέον, όπως άκουγα και σε μιαν προ ημερών συζήτηση, η πολιτεία θα πρέπει να θέσει, υπό τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ως πρώτη προτεραιότητα τον εκσυγχρονισμό και τη βελτίωση των αναλυτικών σχολικών προγραμμάτων και την επικαιροποίηση των μέσων διδασκαλίας, ούτως ώστε όσα διδάσκονται στα παιδιά να αντικατοπτρίζουν τη σημερινή κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και τεχνική πραγματικότητα και να συνδέονται στενά με την επιστημονική κοινότητα και την αγορά εργασίας.
Τα τελευταία χρόνια, παρά την ανθρώπινη πολυποίκιλη εξέλιξη και ανάπτυξη, παρατηρούνται, σε διάφορα μέρη του κόσμου, ακόμη και σε «προηγμένες» χώρες, συστηματικές και σοβαρές παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών, με την «ανοχή», συχνότατα, των κρατούντων. Στην Ελλάδα, άραγε, η ψήφιση ενός νέου νόμου ή η έκδοση ενός προεδρικού διατάγματος συνοδεύεται από μελέτη επιπτώσεων ως προς το σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων;
Στον αγώνα για προάσπιση της δημοκρατίας και των συνεπακόλουθών της αγαθών, μα και για περιφρούρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων απ’ όσους βάλλονται καθημερινά, οφείλουμε, λοιπόν, να συμπαραταχτούμε, χωρίς να φεισθούμε θυσιών, όλοι οι πολίτες, καθημερινά, ανεξαιρέτως! Και, πάνω απ’ όλα, να ορθώνουμε χωρίς δειλία το ανάστημά μας προς εκείνους οι οποίοι θέλουν, προς ίδιον όφελος και στήνοντας δολερές «παγίδες», να καπηλευτούν τη δημοκρατία ή να την «κόψουν και να τη ράψουν» στα «μέτρα» τους και για τα «μάτια του κόσμου» υποκρίνονται τους… «προστάτες» της.