Η τάξη η άλλη μου οικογένεια… Ξεκινήσαμε λοιπόν το σχολείο μας… υποδεχτήκαμε τους μαθητές/τριες… υποδεχτήκαμε τα νέα μας παιδιά, τα πρωτάκια μας.
Και εκεί που νόμιζα ότι όλα πάνε καλά… μέσα στα δύσκολα, ένα απο τα πρωτάκια μου σηκώνει δειλά-δειλά το χεράκι του και μου λέει:
-Κυρία θα βγάλετε λίγο τη μάσκα σας;
-Να τη βγάλω;
-Ναι Κυρία δε έχω δει το χαμόγελο σας, δε ξέρω πως είναι το πρόσωπο σας.
Σταματά για λίγο η σκέψη μου. Πόσο δίκιο έχεις δίκιο παιδί μου.
Κατεβάζω για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τη μάσκα μου και του χαμογελώ.
– Πολύ καλύτερα Κυρία έτσι.
Ξαναβάζω τη μάσκα μου και για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα λέω:
-Φέτος παιδιά θα μάθουμε να χαμογελάμε με τα μάτια και το μάθημα θα συνεχίζεται ελεύθερο μέσα απο τα μάτια της ψυχής μας που έχει τόσο ανάγκη να μάθει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Η ελευθερία της ψυχής είναι ένα μεγάλο πράμα… Αισιοδοξία και στα δύσκολα, αισιοδοξία αυτόνομη λοιπόν… κάτι σαν την αυτόνομη θέρμανση.
«Οι ελεύθεροι κι ωραίοι
ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει
ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές»,
Μάνος Ελευθερίου
