Μη με μαλώνεις γιόκα μου, πως τα ‘χω εδά χαμένα
στη θέση αυτή ίσως βρεθείς , χαμένος σα …κι εμένα!!
Κάθομαι στη καρέκλα μου και τση παραπονούμαι
τση μοίρς, που με έκαμε, να μην ανιστορούμαι.
Τα έκαμα , τα έζησα ,μα μπλιό δε τα θυμούμαι
εσένα φέρνουν δάκρυα, γιατί εγώ τ’ αρνούμαι.
Έτσι είν’ η μοιρά γιόκα μου ,κανείς δεν την ορίζει
στο δρόμο μέσα της ζωής ,καλά κακά σκορπίζει.
Δώς μου ελπίδα με χαρά , τώρα που υποφέρω
μέσα στα χέρια σου αγκαλιά ,ίσως τα καταφέρω
Δροσοσταλίδα δώσε μου ,να βρέξω τη ψυχή μου
πριχού στερέψει η ογρασιά και μαραθεί η ζωή μου
Αγκάλιασε με αγάπη μου, όπως τα περασμένα
που μ‘ ηθελες.. μ αγκάλιαζες ,δεν ήθελες κανένα.
Αγκάλιασέ με μάτια μου ,όπως κι εγώ σ΄ εσένα
που ποτέ δεν ήθελα , τα μάτια σου κλαμένα.
Τώρα που η ζωή μου στέρεισαι ,εσένα να θυμούμαι
βοήθησε με αν μπορείς ,στο Γολγοθά να βγούμε.
Κι απείτις βγώ εις το , και πριν τα μάτια κλείσω,
ψυχή μου σε αγαπώ ,εγώ θα ψιθυρίσω.
Δώσε ελπίδα κι αγκαλιά ,σ αυτόν που υποφέρει
έλα κοντά του μια στιγμή, σαν λάμψη πεφταστέρι
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί σ εκείνον που υποφέρει
μοιάζει ευχή στην εκκλησιά μ άναμμα τ αγιοκέρι
Μια αγκαλιά ‘ναι φάρμακο ,δώστην και ας είναι ψέμα
σ εκείνον που στις φλέβες σου, τρέχει το ίδιο αίμα .
Τσ Αγάπης σου η αγκαλιά το γιατρικό θα μπέψει
τη νόσο του Αλτσχάϊμερ ίσως να τη γιατρέψει.
