Η δύναμη της εικόνας… του μουσείου Τυπογραφίας

Οριακά, σχεδόν, πρόλαβα την έκθεση. Πέμπτη πρωί, τα κατάφερα! Και μου άρεσε εξαιρετικά. Τρεις τέσσερις φορές την περιηγήθηκα, “ψήφισα” χαρούμενη τις πιο ενδιαφέρουσες φώτο -για μένα δηλαδή- όλα όμως τα πλάνα ήταν ωραία και συνειρμικά με τα σύμβολα και τις ιστορικές αναφορές.
Για τον Τύπο, για την Δημοσιογραφία ως Δύναμη και Δυναμική, που άλλαξε τον κόσμο, καθώς σημειώνεται, βεβαίως.
«Το Μουσείο Τυπογραφίας, έργο ζωής του ιδρυτή του Γιάννη Γαρεδάκη, με ένθερμο συνοδοιπόρο την σύζυγό του Ελένη, είναι αφιερωμένο στην τέχνη που άλλαξε τη ροή της ιστορίας». Γνωστά μας εννοείται αυτά τα “επιβλητικά κειμήλια” του Μουσείου, απ’ τα «ομιλούντα» καλωσορίζουν τους επισκέπτες λαμπερά ως εβένινες οντότητες αφήγησης!
Πιεστήρια, μηχανήματα, αντικείμενα, εργαλεία, εκδόσεις σπάνιες που αποθεώνουν την εξέλιξη της Τυπογραφίας από τον καιρό του Γουτεμβέργιου, ως την εποχή μας. Τώρα, δα!!
…Η εικόνα, είναι καταιγίδα! Έλεγε ο αξέχαστος Σεραφείμ Φυντανίδης.
Τον θυμήθηκα τώρα με τα εξαίσια πλάνα που απέδωσαν τους εσωτερικούς χώρους του Μουσείου “εραστές” της φωτογραφίας. Γνωστά μου ονόματα μερικά, όπως της κας Καλαϊτζάκη, του κ. Καμπιανάκη, θ’ αναφέρω όμως δυο τρία πρόσωπα των οποίων γνωρίζω και το έργο, εν μέρει, δηλαδή. Δεν λησμωνώ, πριν από πολλά, πάρα πολλά χρόνια την πρόταση του Μιχ. Πολυχρονάκη στο Γιαλί Τζαμισί, πάνω σε ποιητική του Καβαδία.
Μια “Ωδή στην φθορά” θα μπορούσα να πω, αφού είχε παγιδέψει τα τραύματα, στα πολυταξιδεμένα σκαριά. Στη λαμαρίνα τους. Στο “αίμα” τους, η αρμύρα και η σκουριά “παράσημα” στους κουρασμένους πλοές τους…
Δεν ξεχνώ όμως και τον “εικαστικό ύμνο” του Κωστή του Γλεντουσάκη, στο προφίλ και τον ψυχισμό της Γυναίκας, μ’ αισθησιασμό ιδιαίτερα «ευανάγνωστο», Ν. Μόρο πριν 2-3 χρόνια.
Τέλος, η Δήμητρα η Κουφάκη, η Δημητρούλα μας, που ανήσυχη, ευαίσθητη και οξυδερκής, χρόνια τώρα μας κερνά τις κατά… το δοκούν οπτικές των τοπίων της· και μου χάρισε και ένα πορτέτο εν άγνοια μου, άμεσο και φυσικό και ωραίο! Κισσαμίτισσα, δική μας.
Μαγεμένη από τους χώρους του Μουσείου, απαθανάτισε τις εικόνες του, και τις πήρε μαζί της. Πολύ χάρηκα που είδα και τη συμμετοχή της! Αλλά και πολύ χάρηκα που είδα και τις εκδόσεις της εφημερίδας μας, και τον “οινοχόο” μου, καταμεσής καμαρωτό – καμαρωτό…
…Συγχαρητήρια!
Το… κοινότυπο, το απλό και το σικάτο, ανεβαίνει αβίαστα στα χείλη μας.