Αυτή η πίεση από τους άλλους κι απ’ τους εξωγενείς παράγοντες, πέρα από την προσωπική μας κρίση κι απόφαση και χωρίς την Πίστη μας είναι καταλυτική. Θανατηφόρος.
Μπαίνει η νέα μέρα κι η κίνηση του καθένα μας προς δημιουργία αυθόρμητη, ενσυνείδητη. Αν δεν γίνει αυτό, θα ‘μαστε σε μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης (κατά τον ποιητή Σεφέρη), που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνους και με κόπους, θα καταποντιστούν μέσα στα ελώδη και στεκούμενα νερά. Τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζονται;
Κι αυτή είναι η κλίμακα που θ’ ανεβαίνουμε τώρα: της αλήθειας, της πίστης, της δικαιοσύνης. Ουδέν κρυπτόν θα είναι. Και είναι ιδιαίτερα γνωστό αυτό στους ενδεδυμένους την Ιεροσύνη. Το κατά πόσο θα στηρίζουν τον λαό στην ελπίδα θα ‘ναι εμφανές. Και ποιοι. Και πόσοι απ’ αυτούς. Σώζοντας τον λαό, θα σώζονται οι ίδιοι. Αλληλένδετα πράγματα αυτά. Η ελπίδα πάντως καθώς και η πίστη δεν θα εκλείψει από τον λαό. Ο πατέρας μας στους ουρανούς ξέρει να μας τη μεταλαμπαδεύσει. Ο θεμελιωτής και της ζωής μας.
Καθώς λένε και οι πατέρες της εκκλησίας μας: «Και οι πιο μεγάλες ψυχές έχουν τις στιγμές της κάμψεως του ηθικού τους». Η αποθάρρυνση, η απογοήτευση δεν τους είναι άγνωστη. Καιροφυλακτεί σε κάθε τους βήμα. Όμως έχουν ένα μυστικό. Ελπίζουν και πιστεύουν στη βοήθεια του Θεού. Δεν καταποντίζεται στον βυθό της απελπισίας. Στηρίζονται στη δύναμη του παντοδύναμου Θεού. Αυτός είναι ο ακαταμάχητος προστάτης και η ασάλευτη ελπίδα τους. Από την ώρα που υψώνουν τη σκέψη τους στον Θεό, πόσο αλλάζουν τα πράγματα! Το μαραμένο άνθος τώρα ζωογονείται από τη δροσιά του ουρανού και τις ελπιδοφόρες ακτίνες του ήλιου της δικαιοσύνης. Η δύναμη αυτή κάνει και αυτούς ακαταμάχητους.
Μονάχα όσοι έζησαν τη δύναμη αυτή, μπορούν από την προσωπική τους πείρα να διακηρύξουν μαζί με τον Χρυσόστομο τι θα πει να στηρίζεσαι και να ελπίζεις στον Θεό:
«Μεγάλη της επί τον Κύριον ελπίδος η δύναμις φρούριον οχείρωτο, τείχος άμαχον, συμμαχία ακαταγώνιστος, λιμήν εύδιος, πύργος ακαταμάχητος, όπλον αήττητον, δύναμις άμαχος, και εκ των απόρων ευρίσκουσα πόρον». Μπορεί να έχει τέτοια δύναμη η ελπίδα στον Θεό; Όσοι θέλουν να το διαπιστώσουν δεν έχουν πάρα να επιχειρήσουν να το ζήσουν. Και τότε θα αποκαλύψουν έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια της κοντόθωρης ανθρώπινης λογικής, αλλά ξανοίγεται στο φως της πίστεως. Και η λογική της πίστεως μας δείχνει πως την πορεία της ιστορίας δεν την κανονίζει κανένας άλλος παρά μόνο ο Θεός, η ελπίδα στον Θεό.
Πέρα και πάνω από το προσωρινό που συχνά είναι ζοφερό, υπάρχει και το αιώνιο που είναι φωτεινό. Και οπλισμένος με αυτή τη δύναμη, ο πιστός αντιμετωπίζει νικηφόρα τη ζωή και τις δυσκολίες της. Αυτή ας είναι η ευχή και ο αγώνας όλων μας: Ασάλευτη η ελπίδα μας στην αγάπη και στην πατρική πρόνοια του ουράνιου Πατέρα μας.
«Ενδυσάμενοι θώρακα πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν ελπίδα σωτηρίας» (Α΄Θεσσαλ. Ε΄8)
«Ο δε Θεός της ελπίδος πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης» (Ρωμ. ιε΄ 13)
