Οι μέρες αυτές είναι ιστορικές για την Ελλάδα.
Ο φασισμός που τα τελευταία χρόνια σήκωσε κεφάλι στον τόπο μας και με το μανδύα κόμματος βρέθηκε στα έδρανα της Βουλής, δικάστηκε και καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση.
Για να φθάσουμε στην καταδίκη των νοσταλγών του Χίτλερ και του ναζισμού έπρεπε να περάσουν χρόνια;
Έπρεπε το κομματικό μόρφωμα να επιδοτείται από την κρατική επιχορήγηση σαν κάθε δημοκρατικό κόμμα ενώ ύβριζε τη Δημοκρατία μέσα στη Βουλή και έξω απ’ αυτήν;
Έπρεπε οι νεοναζί – στελέχη του κόμματος να αφεθούν να εγκληματήσουν, να αφαιρέσουν ζωές ανθρώπων;
Οι θεσμοί της πολιτείας άργησαν να δράσουν.
Το πολιτικό σύστημα που μαζί με τους θεσμούς έχει την ευθύνη της λειτουργίας του κράτους, λειτούργησε και αυτή τη φορά ανεπαρκώς.
Όχι τυχαία αλλά κάνοντας καιροσκοπικούς και κοντόφθαλμους ωφελιμιστικούς υπολογισμούς. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως τα τηλεοπτικά κανάλια, αρκούντως προέβαλλαν και αβάνταραν τους αυτόκλητους σωτήρες του τόπου.
Όλοι μαζί βοήθησαν ώστε οι ψηφοφόροι του ναζιστικού κόμματος να φθάσουν το μισό εκατομμύριο.
Τόση λήθη απέναντι στην πρόσφατη ιστορία του τόπου, τόση ύβρις απέναντι στα χιλιάδες θύματα των Γερμανοφασιστών στην Ελλάδα και τα εκατομμύρια στην Ευρώπη τη μαρτυρική δεκαετία του ‘40;
Τη δεκαετία του ‘60 για να ταρακουνηθεί το σύστημα εξουσίας έπρεπε να δολοφονηθεί από το παρακράτος ο αγωνιστής της ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης.
Μετά από 50 χρόνια, για να ταρακουνηθεί και πάλι το σύστημα εξουσίας, έπρεπε το παρακράτος των νεοναζί να αφεθεί να δολοφονήσει τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα και τους Αιγύπτιους αλιεργάτες.
Σήμερα για την καταδίκη των εγκληματιών πανηγυρίζουν όλοι.
Οι ανεπαρκείς πολιτικοί και θεσμικοί ακόμη και οι μέχρι πρότινος συμπαθούντες και αλληθωρίζοντες προς τη Χρυσή Αυγή. Οι καναλάρχες και οι υπάλληλοί τους μεγαλοδημοσιογράφοι που διαμορφώνουν την ενημέρωση. Τώρα που το δέντρο τέρας με τους δηλητηριώδεις καρπούς έπεσε, όλοι ξυλεύονται. Οι μέρες αυτές είναι διπλά ιστορικές.
Γιατί για την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης εκτός των απλών αγωνιστών δημοκρατών και των αντιφασιστικών συλλογικοτήτων, συνέβαλλε καθοριστικά ο αγώνας μιας γυναίκας, της ηρωίδας Μάνας, της Μάνας του Παύλου Φύσσα.
Ο πόνος τη Μάνα δεν την λύγισε, την ατσάλωσε, ο πόνος έγινε οργή και κεραυνός.
Για τη δημοκράτισσα Μάνα, ο πόνος ήταν διπλός. Δεν έχασε απλά το γιο της μα της τον σκότωσαν οι φασίστες. Σαν ένας σύγχρονος Τιτάνας πήρε πάνω της, σήκωσε το μεγάλο αγώνα για την καταδίκη του νεοναζισμού και την τιμωρία των φονιάδων.
Τον αγώνα για τη δικαίωση του παλικαριού της μα και των άλλων θυμάτων.
Σαν ένας νέος Μανώλης Γλέζος κατέβασε τη σημαία των νεοχιτλερικών απ’ την Αθήνα, το παράδειγμά της θα καταγράψει ανεξίτηλα η Ιστορία. Ας χαμηλώσουμε όλοι την εορταστική έπαρσή μας, σεβόμενοι τον ήρωα Παύλο Φύσσα, την ηρωίδα Μάνα, τον πληγωμένο Πατέρα, τα υπόλοιπα θύματα και τις οικογένειές τους.
Παύλο ενίκησες! Μάνα ενίκησες! Όλοι ενικήσατε!
Αξιότιμε κύριε, με το κείμενο σας θεωρώ ότι συμφωνούν οι πάντες. Πρέπει όμως σ΄αυτή την λαμπρή στιγμή της δημοκρατίας στην πατρίδα μας να μην ξεχνάμε και την άλλη πλευρά του ίδιου φασιστικού νομίσματος που έστρωσε την γή με πτώματα αθώων και εξακολουθεί να κάνει μπάχαλο την εύρηθμη λειτουργία της πολιτείας απειλώντας τις ζωές των πολιτών με καλάσνικοφ, εκρηκτικά και μολότοφ.Δεν πρέπει να ξαναδούμε συρφετούς τύπου Μιχαλολιάκου ούτε πολιτικούς που να λένε : “καλές είναι οι μολότοφ,αρκεί να είσαι στην σωστή πλευρά “. Τέλος δυό λόγια για την ιστορία που συχνά “παραμορφώνεται” . Ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος δεν ήταν μόνος του στην ηρωϊκή πράξη της υποστολής του φασιστικού κουρελόπανου από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως.Είχε συναγωνιστή τον Λάκη Σάντα,ο οποίος έκανε το καθήκον του όταν η πατρίδα τον κάλεσε και μετά την απελευθέρωση ακολούθησε τον δρόμο του σεμνού αντιήρωα προσπαθώντας με την εργασία του να συμβάλλει στην ανταστήλωση της βασανισμένης χώρας μας που δυστυχώς μετά από τα πάντσερ του Γκουντέριαν ,έπρεπε να αντιμετωπίσει και τις “εξυπνάδες” του κάθε Τσερνίτσεφ….Με εκτίμηση