Ο Θεοδόσης ο φωτορεπόρτερ, απαθανάτιζε με τη φωτογραφική του μηχανή το μέγεθος και τις εικόνες της καταστροφής, από τις πλημύρες στα χωριά της Καρδίτσας. Σε αυτό όμως το τελευταίο καρέ πάγωσε! Κατέβασε την κάμερα χωρίς να τραβήξει την φωτογραφία και κοίταξε την εικόνα που είχε μπροστά του.
Ένας γέροντας κρατούσε στην αγκαλιά του ένα μικρό αρνάκι. Καθότανε σε ένα πετρόχτιστο τοιχίο που έμοιαζε σαν πεσμένη μάνδρα και τα πόδια του ήταν βουτηγμένα μέσα στο λασπόνερο που είχε αφήσει η πλημύρα. Όχι δεν ήταν όνειρο αυτό που έβλεπε, ήταν ζωντανός εφιάλτης. «Γιατί κάθεστε εδώ μέσα στα νερά; Ρώτησε ο Θεοδόσης τον γέροντα.
«Πού να πάω παιδί μου, εδώ που κάθομαι ήταν η στάνη μου και παραπέρα το σπίτι μου. Ούτε το ένα φαίνεται πια ούτε το άλλο, τα πήρε και τα δυό το ρέμα της πλημύρας μαζί με όλα. Το μόνο που μου έμεινε και κατάφερα να σώσω, είναι αυτό το αθώο αρνάκι. Το βλέπεις; Το πιο αθώο πλάσμα στη γή, πιο αθώο κι από μικρό παιδί. Σαν το Χριστό πληρώνει τα λάθη των ανθρώπων. Όπου και να το βάλεις κάθεται αδιαμαρτύρητα, ούτε κλαίει ούτε παιχνίδια ζητάει. Αυτό μου έμεινε μοναχά και δυο τάφοι να έχω να πηγαίνω, ένας της κυράς μου που έφυγε πέρυσι κι ενας του γιόκα μου που χάθηκε πιο νέος. Αλλά κι αυτό δεν θα ‘ναι για πολύ, 92 χρόνους ζώ, πόσο θα ζήσω άλλο; Μόνο σε παρακαλώ μην δείξεις την κατάντια μου και την δυστυχία μου στον κόσμο. Άφησέ τον ήσυχο, έχει τα δικά του βάσανα από τις καταστροφές, δεν χρειάζεται και τα δικά μου. Σεβάσου με και μην με βάλεις στην κορνίζα να με βλέπει η Ελλάδα. Έχουν τρόπο οι μεγάλοι σύγχρονοι (καθηγητές) του γένους, οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, να ενημερώσουν και να εκπαιδεύσουν τον κόσμο στην δυστυχία, για να έλθουν μετά οι αρμόδιοι να πουλήσουν ελπίδα. Δεν χρειάζονται την δική μου δυστυχία.
« Όχι γέροντα δεν θα την πουλήσω για λεφτά την δυστυχία σου, παρ΄ ότι άξιζε πολλά, ίσως και βραβείο. Αν ήταν ενημέρωση θα την πούλαγα αλλά δεν είναι, είναι δυστυχία και δεν είναι σωστό να πουλιέται!
***
Λίγο πιο πέρα, στα λιγοστά σπίτια που σώθηκαν, οι κάτοικοι μένουν χωρίς νερό, φώς και τηλέφωνο. Δυσκολεύονται να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους και να εξυπηρετήσουν και τους γειτόνους που πλήγηκαν. Υπάρχουν άρρωστοι, γέροντες, άνθρωποι μονάχοι, που η μοναξιά με την πλημύρα μεγάλωσε και έγινε θεριό να τους καταπιεί. Πολλοί δεν μπορούν να βγούν από το σπίτι να πάνε ούτε για ψώνια. Και η τραγωδία μεγαλώνει όταν ο συνάνθρωπος και η πολιτεία είναι απόντες.
Θεέ μου τι μήνυμα στέλνεις στην απιστία μας με τούτα και μ΄αυτά; Μήπως χάσαμε το φώς το αληθινό, και το νερό της ζωής που είσαι Εσύ; Μήπως διακόψαμε την επικοινωνία μαζί σου; Μήπως χάσαμε και τα υπάρχοντά μας που είναι οι Αρετές και στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου; Μήπως πάλι σε πληγώσαμε που για μια φορά ακόμα, το ανθρώπινο λάθος θα το πληρώσει ο αθώος αμνός του γεροτσοπάνη; Ευτυχώς στο βάθος του πλάνου που τελικά δεν τράβηξε ο Θεοδόσης ο φωτορεπόρτερ, υπάρχουν κάποιοι εθελοντές που κοπιάζουν ενάντια στην αναλγησία και την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου.
Τώρα πια δεν χρειάζεται κανείς να πολεμήσει ενάντια στην πρωτογενή παραγωγή, στην προκοπή του Έλληνα κτηνοτρόφου και του αγρότη. Η φύση άκουσε την επιθυμία των μεγάλων και τα κατάστρεψε όλα μια και καλή. Γι αυτό μην ανησυχείτε λοιπόν άρχοντες. Καταστράφηκαν όλα. Η νέα σας θητεία, δεν θα είναι πια στην Ελλάδα, γιατί δεν μοιάζει τούτο το πράγμα με την Ελλάδα. Η νέα σας θητεία θα είναι στον Κρανίου Τόπο. Αν σας ενοχλούν και οι παρουσίες ανθρώπων να μας το πείτε να βρούμε τρόπο να απομονωθείτε!
