Έναν μόλις μήνα μετά το «Σύμφωνο Συνεργασίας» για την ΕΕ, που υπέγραψαν ο Πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ντράγκι, και ο νέος Γερμανός καγκελάριος Όλοφ Σολτς υπέγραψε στη Ρώμη με τον Ιταλό πρωθυπουργό ένα «Σχέδιο Δράσης» για την ΕΕ.
Αν ληφθεί υπόψη ότι και ο γαλλογερμανικός άξονας βρίσκεται σε ισχύ εδώ και καιρό με τις Συμφωνίες των Παρισίων και του Άαχεν, ξαφνικά η Ευρώπη αποκτά ένα τρίγωνο Συμφωνιών Βερολίνου- Παρισίων- Ρώμης, οι οποίες έχουν ως στόχο την ενότητα και την ενισχυμένη συνεργασία.
Καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι για την ΕΕ το νέο «τρίγωνο δύναμης» θέλει να ξεπεράσει τα εμπόδια που, είτε λέγεται κορωνοϊός, είτε δημόσιο χρέος είτε ενέργεια, θα απασχολήσει δια μακρόν τους Ευρωπαίους.
Το πρώτο μεγάλο θέμα, στο οποίο υπάρχει σύγκλιση Γαλλίας– Ιταλίας, με τη Γερμανία να είναι ακόμα επιφυλακτική, είναι η ηπιότερη διαχείριση του δημοσίου χρέους, που έχει τιναχτεί στον αέρα, με την Ιταλία να είναι καταχρεωμένη, η Γαλλία λιγότερο, με τη Γερμανία να ακουμπά ύστερα από δεκαετίες την ύφεση, για να μην αναφερθούμε σε άλλες φτωχότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, που πλέουν και πάλι σε πελάγη δημόσιου ασφυκτικού για το μέλλον τους χρέους. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η επιθυμία της Γαλλίας να αναθεωρηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, που προβλέπει ότι το ετήσιο δημόσιο χρέος δεν μπορεί να ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ και το συνολικό χρέος δεν μπορεί να υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ- περιορισμοί αυτοί που έριξαν την Ελλάδα στα τάρταρα των Μνημονίων. Επειδή οι Ευρωπαίοι και κυρίως χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία δεν θέλουν ούτε στον ύπνο τους να δουν μια τέτοια ζοφερή προοπτική, γι’ αυτό και ψάχνουν ηπιότερους τρόπους αντιμετώπισης αυτής της αρνητικής κατάστασης- εξ ου και η προσέγγιση του Μάριο Ντράγκι -επικεφαλής της ΕΚΤ τα χρόνια της κρίσης- μήπως και βγάλει κανένα μαγικό χαρτί και τους «ξελασπώσει» όλους. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στην ιταλική Βουλή, ο Μ Ντράγκι ξεσπάθωσε, υποστηρίζοντάς ότι οι δημοσιονομικοί κανόνες της ΕΕ «δεν δούλεψαν, έκαναν τα πράγματα χειρότερα, δεν υποστήριξαν τις χώρες που έχουν ανάγκη και γι’ αυτό πρέπει να αλλαχθούν». Έργο αυτό πάρα πολύ δύσκολο, βεβαίως, με τη νέα γερμανική κυβέρνηση να παραμένει «σφιχτή» και να επιμένει ότι τα κράτη μέλη πρέπει να βολευτούν με τα 800 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης και τα 300 δισ. ευρώ πρόσθετης βοήθειας μέσω δανείων για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Και τίποτε άλλο.
Το δεύτερο μεγάλο θέμα που, αν αποφασιστεί, θα αλλάξει τον τρόπο λήψης των αποφάσεων, είναι η κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας των κρατών μελών στα μείζονα θέματα της Ένωσης. Το Βερολίνο πάει με το μαλακό το θέμα αυτό, γνωρίζοντας ότι οι μικρότερες χώρες δεν θέλουν να χάσουν το μοναδικό πλεονέκτημα που έχουν, το βέτο, απέναντι στις μεγάλες και ισχυρές.
Εναπόκειται στη «μαεστρία» των μεγάλων και ισχυρών της Ένωσης να μη φέρουν σε αντιπαράθεση το θέμα του χρέους με αυτό της ομοφωνίας και για να κερδίσει κάτι το χρέος έναντι της «ειδικής πλειοψηφίας» και της κατάργησης του βέτο μέσα στην ΕΕ.
Το τρίτο μεγάλο θέμα που αργά η γρήγορα θα αντιμετωπίσει το νέο «ευρωπαϊκό τρίγωνο», αν αυτό σταθεροποιηθεί, είναι η ενέργεια. Με τα ορυκτά καύσιμα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, άνθρακας, λιγνίτες) να βρίσκονται αντιμέτωπα με… το πυρ το εξώτερον, είναι άγνωστο αν θα ανοίξει ο καυγάς για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας (που θέλει η Γαλλία) ή μόνον των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που θέλει η Γερμανία, αφού είναι και η πρωταθλήτρια στις σχετικές τεχνολογίες.
Με δυο λόγια ο καυγάς θα ανάψει στο πλαίσιο της «πράσινης μετάβασης» που έχει συμφωνηθεί και δρομολογηθεί. Ωστόσο υπάρχει μια κολοσσιαία συνιστώσα που πρέπει να αντιμετωπιστεί και αυτή είναι το κόστος της πράσινης μετάβασης. Γιατί, όπως πολύ γλαφυρά παρατήρησε σε πρόσφατο σχόλιο του ο Ευαγ. Μυτιληναίος, «Το κόστος της πράσινης μετάβασης πρέπει να εξηγηθεί, πρέπει να συμφωνήσουν οι πολίτες, διότι χωρίς αυτούς, η μετάβαση δεν θα συμβεί, όσες αποφάσεις υπερεθνικών και εθνικών οργάνων και αν υπάρξουν»…
