– Αυτό που με νοιάζει είναι να καταλάβεις ότι η Ρωσία θα δικαιωθεί από την ιστορία και το όνομα του Πούτιν θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες της.
– Είναι μία άποψη που με κλονίζει αλλά θα ήθελα να μη συνεχίσουμε την κουβέντα γιατί θα μας βγει σε κακό.
– Είδες πόσο επιθετικός γίνεσαι, μόλις σου λένε την αλήθεια;
– Ποια είναι η αλήθεια; Ότι το όνομα του Πούτιν θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία; Δηλαδή τα ονόματα των νεκρών και από τις δύο πλευρές, με τι θα γραφτούν; Τα 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους, γυναικόπαιδα Ουκρανοί, πού θα κρυφτούν; Η παγκόσμια ανησυχία και ανασφάλεια εξ αιτίας του Πούτιν πώς θα εξαληφθεί; Τα χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα βομβαρδισμένης γης, πώς θα αναγεννηθεί; Τα ορφανά παιδιά, σε ποια σελίδα της δικής σου ιστορίας θα χαμογελάσουν; Τα πυρηνικά ατυχήματα πως θα αποφευχθούν; Οι πληττόμενες Ευρωπαϊκές κοινωνίες από την εκρηκτική αύξηση στις τιμές προϊόντων και καυσίμων πως θα θεραπευτούν; Σχολεία, μνημεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, πότε θα ξαναχτιστούν; Τόσα εκατομμύρια ανθρώπων από ποια οικονομία θα αντλήσουν εφόδια επιβίωσης; Τόσα δεινά του πολέμου, τον οποίο αποφάσισε και ενεργεί ένας ηγέτης μιας χώρας -που θα δικαιωθεί όπως λες από την ιστορία- πότε θα σβύσουν από την παγκόσμια ιστορία, από τις μνήμες των ανθρώπων, κυρίως των παιδιών; Θα μας τρελάνεις τελείως;
– Είδες δεν έχεις να πεις κάτι άλλο. Αν ήξερες ιστορία θα καταλάβαινες πόσο δίκιο έχει ο Πούτιν που ξεκίνησε την ανακατάληψη των εδαφών του, για να διορθώσει τα ιστορικά λάθη που επέβαλε η Αμερική.
Στο διάλογο αυτό, κάθε έννοια λογικής, ανθρωπιάς πολιτισμού, παύει να υφίσταται. Κάθε άνθρωπος που κινείται μέσα σε μία ευνοούμενη πολιτεία, πέρα και παρά τα όποια σφάλματα, τις όποιες αδικίες, τις δυσκολίες και τα παράλογα που συναντάει στην καθημερινότητα του, κάθε άνθρωπος, αναρωτιέται πόσο μπορεί να αντέξει η ανθρωπότητα τόση πίεση προπαγάνδας, τόση μειωμένη ορατότητα από τις παρωπίδες που κομματικοί μηχανισμοί τοποθετούν στους Μουτζαχεντίν που εκτρέφουν. Διότι δεν μπορεί να είναι τίποτα διαφορετικό, από έναν φανατισμένο πολεμοχαρή, που δεν αισθάνεται ότι ο πόλεμος πάντα έχει χαμένους και από τις δύο πλευρές, πόνο, αίμα, δάκρυα, που όσα χρόνια και αν περάσουν τα συναισθήματα που φορτίζει τους ανθρώπους και τις κοινωνίες ο πόλεμος δεν γαληνεύουν, δε δαμάζονται.
Αν σε μία μικρή κοινωνία όπως ο τόπος μας, δεν υπάρχει η δύναμη να σιγάσουν φωνές που αρθρώνουν απόψεις περί «χρυσών γραμμάτων του ονόματος Πούτιν στην ιστορία», πολύ φοβάμαι ότι με ή χωρίς βενζίνη, το όχημα της εξέλιξης και της πορείας προς έναν κόσμο διαφορετικό καλύτερο, ανθρώπινο, ασφαλέστερο, δε δύναται να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό. Εκεί θα μείνουμε. Καρφωμένοι στην ανοησία, αποτέλεσμα απόψεων που δρομολογούνται από παρεξηγημένες ερμηνείες ιδεολογιών και ιστορικών στοιχείων, οι οποίες καμία σύνδεση δεν έχουν με την αλήθεια ή την ερμηνεία της λέξης ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι παίζονται παιχνίδια, τα οποία στόχο έχουν να μεταβάλλουν κοινωνίες, να αναθεωρήσουν διεθνείς συμφωνίες, να τροποποιήσουν σύνορα, να επαναπροσδιορίσουν τις δυνάμεις και την ισχύ τους, να τρομάξουν την ανθρωπότητα, να καθυποτάξουν κάθε έννοια δικαίου, κάθε ρανίδα ανθρωπιάς να τη στεγνώσουν. Όμως, ουδείς μπορεί να μιλήσει για δίκαιο του ισχυρού, για τη σωστή πλευρά της ιστορίας, για τη λογική ενός πολέμου. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε από τα δεινά, όλων όσων τραυματίζουν σχεδόν θανάσιμα την ανθρωπότητα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταθέσουμε κομματικές ταυτότητες, να ενωθούμε ως άνθρωποι, να σιγήσουν οι εγωισμοί και να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, αν όχι για μας, για τα παιδιά μας και τα παιδιά τους.
Σκέτη ανακούφιση μια φωνή της ανθρωπιάς και της λογικής, ανάμεσα στην απάνθρωπη τρέλα που ξέβρασε και αυτή η κρίση. Μόνο μία παρατήρηση, τα όνειρα και η ελπίδα είναι για όλους, όχι μόνο για τα παιδιά, ο άνθρωπος ως την τελευταία στιγμή της ζωής του δικαιούται τα πάντα.