Οι ευθύνες ενός πρωθυπουργού

Η υπευθυνότητα προϋποθέτει άνθρωπο ικανό, να συμπεριφέρεται με αίσθημα σοβαρότητας στις αρμοδιότητες που έχει αναλάβει. Η διαφάνεια απαιτεί τη δυνατότητα να ανέχεται κανείς τη βάσανο των πράξεών του απ’ την κοινωνία όπου στοχοποιείται. Δυο πολυσυζητημένες και πολυερμηνευθείσες λέξεις. Υπόψιν ότι κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου, ότι όλοι υπόκεινται σε έλεγχο, είτε είναι πολιτικοί, είτε άλλης τάξεως προσωπικότητες, να δίνουν το καλό παράδειγμα και να μην αφήνουν ίχνη αμφιβολιών για κακοδιαχείρηση. Η ανευθυνότητα σήμερα είναι φαινόμενο που συναντάται ενίοτε στους πολιτικούς, αλλά ο τέως πρωθυπουργός κ. Σημίτης το παράκανε. Κατά τη διάρκεια της οκτάχρονης πρωθυπουργίας του συνέβησαν και αποδείχθηκαν τρανταχτά σκάνδαλα στα οποία ενεπλάκησαν υπουργοί του και συνεργάτες του. Απ’ αυτά δεν παραδέχεται τίποτα. Τις λίγες φορές, που έχει μιλήσει κατά τη διάρκεια της κρίσης, διαφοροποιείται και δείχνει πως “στενοχωριέται”(!) για τα στελέχη του χαρακτηρίζοντάς τα “απαράδεκτα”, θεωρώντας όμως μη χρήσιμο «να εκτοξεύονται καταγγελίες, ή να δημιουργούνται διαδικασίες για να δειχθεί η διαφθορά των άλλων, χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία», (δηλώσεις Μάρτιος 2017 στο ΣΚΑΪ) Ο αναγορευθείς πρωθυπουργός και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ελέω ασθενείας του Ανδρέα κ. Σημίτης, δεν έχει να φοβηθεί και πολύ απ’ τους “περιστασιακούς ενοίκους” του Μ. Μαξίμου. Δεν θέλουν να τον δουν να’ χει την τύχη συνεργατών του, αλλά θα τους είναι αρκετό να πεισθούν οι άλλοτε ψηφοφόροι του, ότι ο εκφραστής του “εκσυγχρονισμού” ο πολιτικός με “χαρίσματα” σύμφωνα με τις επικρατούσες ηθικές αξίες της πολιτικής, ο άνθρωπος που διεκρίνετο για τη σεμνότητά του, μπορεί ουσιαστικά να μην έχει αυτά τα “χαρίσματα”. Στην εποχή των μνημονιακών χρόνων, που καταδικάστηκαν και ελέγχονται πρωτοκλασάτα στελέχη των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη, η Αρχή Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων έχει ζητήσει να ελεγχθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί του πρώην πρωθυπουργού. Ο κ. Σημίτης δεν ανησυχεί, αρνείται κάθε “πολιτική ευθύνη” και ως άνθρωπος υπεράνω υποψίας απολογείται σε συνέντευξη σε κυριακάτικη αθηναϊκή εφημερίδα. «Ευθύνη θα υπήρχε, αν είχα επιλέξει πρόσωπα τα οποία δεν ήταν γνωστά και αναγνωρισμένα ηγετικά στελέχη… ευθύνη θα είχα, αν στις υπηρεσίες, που υπάρχουν σε κάθε υπουργείο… είχαν επισημανθεί παραβατικές συμπεριφορές… Δεν υπήρξε οποιαδήποτε πληροφόρηση…. για την ύπαρξη παράνομων δραστηριοτήτων…». Μας είπε κάτι που δεν ξέραμε(!) ότι «η διαφθορά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο» και παραδέχθηκε ότι στελέχη του ΠΑΣΟΚ «εκμεταλλεύτηκαν κατά ανεπίτρεπτο τρόπο τις θέσεις τους…». Και δεν πήρε… χαμπάρι τίποτα. Πιστώνεται τα καλά, χρεώνει δε σε άλλους μοιραίες επιλογές και λανθασμένες πράξεις του. Η ανευθυνότητα στο μεγαλείο της(!). Και δεν αρκείται σ’ αυτό. Προβλέπει, επικινδυνολογώντας, την κακή πορεία της ελληνικής Οικονομίας, πράγμα που τον ανησυχεί διότι όπως λέει «στην Ευρωπαϊκή Ενωση θεωρείται βέβαιο, ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στο δανεισμό απ’ τον ESM με επιβολή νέων όρων». Αν ένας πρωθυπουργός, που υποχρεούται να παρακολουθεί τις πράξεις των υπουργών του, για να ξέρει τι συμβαίνει στην κυβέρνησή του και να παρεμβαίνει απ’ τις κακοτοπιές, προφυλάσσοντας τη χώρα του απ’ τους επίορκους δεν το μπορεί, τότε πώς θα διεκδικήσει μια θετική θέση στην πολιτική ιστορία της πατρίδας του;