Η ευτυχία ανήκει στους ολιγαρκείς

Ανάμεσα στα μικρόβια που κατατρώγουν τον άνθρωπο και που του στερούν την αληθινή ευτυχία είναι και η επάρατη πλεονεξία. Η αχορτασιά. Και ακριβώς πάνω σ’ αυτόν τον αχαλίνωτο οίστρο χάνει την πραγματική ευτυχία. Ο μεγάλος Θουκυδίδης θα πει «οι υπερηφανευόμενοι για την ευτυχία τους και επιθυμούντες πάντοτε περισσότερα, χάνουν την ευτυχία τους», ο δε σοφός Σολομών θα παρακαλέσει τον Θεό: «Πλούτον και πενίαν μη μοι δός, σύνταξον δε μοι τα δέοντα και τα αυτάρκη».
Βλέπω την παραζάλη πολλών ανθρώπων και τώρα ακόμη με τη λεγομένη “οικονομική ύφεση”, που την επέβαλαν οι ισχυροί και η περιβόητη “τρόικα” για να αφαιμάξουν και να αποτελειώσουν τα λαϊκά στρώματα, να μη χορταίνουν με τίποτε κι ας κολυμπούν μέσα στη χλιδή και στο χρυσάφι. Όμως, εδώ δεν βρίσκεται η ευτυχία.
Η ευτυχία ανήκει στους ολιγαρκείς. Αυτή είναι η αλήθεια και με αυτόν τον τίτλο έγραψε ο πολυγραφότατος Ρεθύμνιος κ. Γεώργιος Σταράκης ένα πολύ σημαντικό άρθρο στη “Νέα Κρήτη”, το οποίο και μεταφέρω χάριν των αγαπητών μας αναγνωστών: «Σήμερα θυμήθηκα τον Μαχάτμα Γκάντι. Η τεράστια αυτή προσωπικότητα είχε πει: “Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: πλουτισμός χωρίς εργασία, ψυχαγωγία χωρίς ευσυνειδησία και μέτρο, γνώση χωρίς χαρακτήρα, επιχειρηματική συνδιαλλαγή χωρίς ηθική, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, πίστη χωρίς θυσία και πολιτική χωρίς αρχές”.
Πριν πολλά – πολλά χρόνια πήγα τέτοια εποχή να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ της περιοχής μου τα απαραίτητα για την επιβίωση της οικογένειάς μου.
Μάλιστα η ευγενική σύζυγός μου τα είχε γράψει σε μια καλαίσθητη Α4. Συμπτωματικά δίπλα μου ψώνιζε ένα ζευγάρι γειτόνων μου και ένα ζευγάρι Γάλλων τουριστών. Εμείς οι “Ελληναράδες” κρατούσαμε από ένα τεράστιο καλάθι, ενώ οι Γάλλοι επισκέπτες ένα πολύ – πολύ μικρό.
Με ηρεμία και αργές κινήσεις πήραν 2 ντομάτες, 2 μήλα, 2 φέτες καρπούζι, 2 πορτοκάλια, όταν συναντηθήκαμε ξανά στο τμήμα τυριών και τοστ 4 φέτες τυρί και 4 φέτες ζαμπόν για τοστ και ανάλογο ψωμάκι. Οι “Ελληναράδες” κοιταχτήκαμε, κουνήσαμε ειρωνικά τις κεφαλές μας και γελάσαμε για τον τρόπο που ψώνιζαν οι αθόρυβοι, σεμνοί και ευγενικοί επισκέπτες στην ηλιόλουστη πατρίδα μας. Γεμίσαμε από μια τσάντα με έξι κιλά ντομάτες -αν και ήταν Σάββατο μεσημέρι- και είχαμε τόσο την ίδια ημέρα όσο και την Κυριακή βάφτιση και γάμο κοινού γνωστού μας, το οποίο σήμαινε ότι η οικογένειά μας θα συμμετείχε σε πλούσιο γεύμα.
Προχωρήσαμε, βάλαμε στο καλάθι πέντε κιλά μήλα, ενώ φωνάξαμε τον υπάλληλο του σούπερ μάρκετ και μας πήγε στο ταμείο από ένα τεράστιο 12κιλο καρπούζι Πανόρμου και ένα 11κιλο καρπούζι Ακρωτηρίου… Ξανακοιταχτήκαμε, είδαμε τις δύο φέτες των επισκεπτών και γελάσαμε, ενώ θριαμβευτικά “ξανοίξαμε τις καρπουζάρες μας” στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Μιλάμε για τόσο μεγάλη χαζομάρα.
Φτάνουμε στο τμήμα τυριών και τοστ “και με ύφος θριαμβευτών” δώσαμε την παραγγελία: Τρία κιλά φέτα, δυόμισι κιλά γραβιέρα, δύο ανθότυρους και από ένα κιλό “ανταλλακτικά” τοστ παραγγείλαμε γελώντας σαν να είχαμε τραπέζι όχι σε έναν ουλαμό αλλά σε μια ίλη τεθωρακισμένων.
Για να μη σας κουράζω, γεμίσαμε χωρίς εγκράτεια τσάντες και τσάντες. Αντίθετα οι ευγενικοί επισκέπτες μας, τους οποίους κοροϊδεύαμε, αγόρασαν ακριβώς ό,τι χρειάζονταν. Οι ανόητες πράξεις μας -όπως και αρκετών συμπατριωτών μας- επιβεβαίωσαν τον Επίκουρο, ο οποίος είχε πει ότι “τίποτα δεν είναι αρκετό για όποιον βρίσκει λίγο το αρκετό” ή τον Επίχαρμο: “Οποιος δεν αρκείται στα λίγα σε τίποτα δεν αρκείται”.
Το πιο τραγικό όμως είναι ότι ζητήσαμε βοήθεια του υπαλλήλου για να φορτώσουμε τα ψώνια στα αυτοκίνητά μας και βοήθεια για να τα ανεβάσουμε στις κουζίνες μας. Αντίθετα, οι ευγενικοί επισκέπτες μας έφυγαν χαλαροί – χαλαροί με μια μικρή τσαντούλα στο χέρι.
Λησμόνησα να σας αναφέρω ότι ο καλός γείτονάς μου, όταν ήταν στο ταμείο, θυμήθηκε ότι ξέχασε να αγοράσει “βότκα με λεμονάδες”, άφησε τη θέση του, πήγε στο ράφι με τα ποτά και επέστρεψε, αδιαφορώντας για τους “ταλαίπωρους” που ανέμεναν.
Η ζέστη ήταν υψηλή, ο ιδρώτας από τη “φαλακρίτσα” έως τα δάκτυλα των ποδών αλλά μεταφέραμε τα “λάφυρα” στην οικία μας. Οπως ήταν φυσιολογικότατο, σε λίγες ημέρες βρόμισαν οι ντομάτες, χάλασε το καρπούζι -ποιοι θα τα έτρωγαν- τα τυριά και όλα τα ευπαθή προϊόντα τα οποία με τόση απληστία κουβαλήσαμε. Η ευγενική σύζυγός μου με επέπληξε και μου ανέφερε ή μάλλον μου υπενθύμισε αυτό που είπε ο Σωκράτης ότι “όποιος θέλει να είναι πραγματικά πλούσιος, ας μην κάνει την περιουσία του μεγαλύτερη αλλά την πλεονεξία του μικρότερη”. Γέλασα, γέμισα ξανά τις τσάντες και έκανα τη διαδρομή σπίτι – κάδοι απορριμμάτων γειτονιάς. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει τα γατιά και τα σκυλιά της περιοχής να με συμπαθούν, γιατί ήμουν τόσο εγώ όσο και αρκετοί άλλοι, οι καλύτεροι τροφοδότες τους. Γιατί; Μα επειδή, ενώ το σπίτι μας για τις ανάγκες του ήθελε τέσσερα, εμείς αγοράζαμε 4×4… Κλείνοντας: ποιοι ήταν οι πονηροί; Εμείς οι σπάταλοι ή οι ολιγαρκείς επισκέπτες μας;
Μήπως το ίδιο δεν κάναμε όταν μας “κυνηγούσαν” οι τράπεζες να πάρουμε εορτοδάνεια, να πάρουμε διακοποδάνεια, να πάρουμε στεγαστικό δάνειο, να πάρουμε ανοιχτής γραμμής δάνειο και να δικαιώσουμε τον Γάλλο στοχαστή Εντγκαρ Μορένο, ο οποίος έχει γράψει: “Πιστεύω πως όσο πιο πολλά αγαθά και πράγματα έχουμε (αμάξια, βιβλία, σπίτια κ.λπ.) τόσο περισσότερο φυλακιζόμαστε απ’ αυτά. Γινόμαστε έγκλειστοι αυτών που κατέχουμε. Αλλιώς, να μην κατέχεσαι απ’ αυτό που κατέχεις”».