Το ξέσπασμα και τα δάκρυα του πρωταθλητή Ιακωβίδη απεκάλυψε την εγκατάλειψη των αθλητών της άρσης βαρών την τελευταία δεκαετία. Αξίζει πολλά μπράβο, για τις προσπάθειες και το ήθος του. Δυστυχώς, από το ζενίθ της dream team του Πύρρου Δήμα βρεθήκαμε στο ναδίρ για συγκεκριμένες αιτίες. Τεράστιες οι ευθύνες των αρμοδίων για την εγκατάλειψη των αθλητών, που με ευσυνειδησία προσπαθούν να διακριθούν στους αγώνες.
Δεν επαιτούν αλλά απαιτούν. Η ομοσπονδία είχε το 2008 προϋπολογισμό 3,5 εκ. και λόγω της περικοπής του 55% του προϋπολογισμού, μειώθηκε στο συμβολικό ποσό των 320.000 €. Την ομοσπονδία της άρσης βαρών την πολέμησαν μέχρι που διελύθη Η Κορακάκη προπονείτο σε ένα… παράπηγμα. Ο πρωταθλητισμός θέλει χρήματα και στήριξη. Εδώ και χρόνια είχα προτείνει: Οι Πρόεδροι και τα μέλη των Ομοσπονδιών όχι μόνο να έχουν λευκό ποινικό μητρώο αλλά να εξετάζονται κάθε χρόνο από ψυχολόγο. Έτσι, θα είχαν αποκλειστεί οι βιαστές (βλ. θύμα Μπεκατώρου) και οι κομπλεξικοί. Οι ανίκανοι των ομοσπονδιών δρούσαν στα παρασκήνια και πολλές αθλήτριες θα είχαν ανέβει στο βάθρο, εάν δεν οργίαζε το #Me_too, εδώ και 20 χρόνια. Πολλοί πρωταθλητές έβρισκαν τις πόρτες κλειστές και τους αντιμετώπιζαν σαν εχθρούς. Εάν είχαν εφαρμοστεί αυτά πριν από 10 χρόνια θα είχαμε πάρει δεκάδες μετάλλια. Χρειάζεται κατεπείγουσα κάθαρση στις ομοσπονδίες και στήριξη των νέων παιδιών που αγωνίζονται για το εθνόσημο.
