Η εκδίκηση…

Τις παρακολουθείς να ψοφούν αργά-αργά στο φτυάρι  μέσα…
Σαν τελίτσες είναι οι πιο πρόσφατες κι ίσα-ίσα που διακρίνονται. Οι λίγο πιο μεγάλες ωστόσο -αυτές τις προηγούμενης γενιάς- δεν παραδόθηκαν ακόμα! Κι εκείνες της πρώτης-πρώτης φουρνιάς, καλοθρεμμένες καθώς είναι, αντέχουν για τα καλά. Βαδίζουν με ζωηρή κίνηση προς την άκρη του φτυαριού, έτοιμες να σου ξεφύγουν…
Βάζεις το πόδι μέσα, τις πατάς γερά -με μίσος- ύστερα στηλώνεις πάλι το βλέμμα πάνω τους.
Εντάξει είμαστε!
Σύντομα θα σταματήσει κι εκείνο το ελαφρό κούνημα των πολλών ποδιών τους και θα έχουνε όλες  τους… τεζάρει  για τα καλά!
Η μαμά όμως -των πέντε εκατοστών και βάλε!- που είδες να δραπετεύει απ’ τον κάδο των σκουπιδιών και να χάνεται κάτω απ’ τη σχισμή του ψυγείου, πόσο μακριά άραγε να πήγε…
Αυτή είναι η αιτία του κακού!
Αυτή πρέπει να πιάσεις πρώτη!
Βγάζεις ξανά το δηλητηριώδες προϊόν και ψεκάζεις με μανία κάθε  άνοιγμα της κουζίνας! Απ’ τη μεγάλη σου ζέση ρίχνεις και μια γερή ψεκασιά στον φούρνο μέσα, άλλη μια στα φρεσκοπλυμένα πιάτα στο νεροχύτη, και μια-δυο πάνω στο τραπέζι…
Και να ’την επιτέλους!
Πρόβαλλε ζαλισμένη από μια αόρατη σχισμή ντουλαπιού, διέσχισε τρεκλίζονται όλο το μάκρος των ντουλαπιών και λες και το’ κανε  επίτηδες, ήλθε κι… έπεσε… πάνω σου!
Κοίτα την πως βολτάρει ανενόχλητη στο… μπράτσο σου το δεξί!
Αφήνεις κάτω όλα τα φονικά  σύνεργα και τινάζεσαι με μανία!
Σε πιάνει και μια φαγούρα άλλο πράγμα…
Δεν την βλέπεις πια, μα και  δεν ησυχάζεις!
Πού είναι; Πού πήγε; Πού κρύφτηκε;
Στο δάπεδο είναι αυτή τη φορά…
Και σαν να ζωντάνεψε ξαφνικά  και  τρέχει σαν βολίδα ξανά προς το μέρος σου!
Και  να την πάλι πάνω σου…
Ή μήπως το φαντάστηκες;
Δίνεις ένα-δυο ζωηρά πηδήματα, για να φύγει το κακό, οπλίζεις ξανά το χέρι με το σπρέι, το άλλο με μια διπλωμένη εφημερίδα και μόλις φανεί ψεκάζεις με μανία όπου λάχει, χτυπάς εδώ κι εκεί πεισματάρικα με το χαρτί, πεισματάρικα δέρνοντας ακόμα και τον αέρα…
Η διαμάχη εξελίσσεται τώρα σε μονομαχία μέχρι εσχάτων…
Μέχρι που κείτεται ασάλευτη στα πόδια σου…
Μπορεί οι παλμοί σου να έφθασαν στους 120, να μην μπορείς ν’ αναπνεύσεις, αλλά επιτέλους πήρες την εκδίκησή σου!
Πήρε βέβαια κι εκείνη τη δική της, γιατί μπορεί να έπεσε ηρωικά, αλλά εσύ ακόμα ξύνεσαι…