Το Σάββατο, 8 τρέχοντος, είχα τη χαρά να βρεθώ στην είσοδο του Αγιερηνιώτικου φαραγγιού και να παρακολουθήσω την εκδήλωση που οργανώθηκε εκεί.
Θα ήθελα λοιπόν να συγχαρώ τόσο τους διοργανωτές όσο και τους ομιλητές αυτής της εκδήλωσης. Όλως ιδιαιτέρως θέλω να συγχαρώ τον «ξεναγό» μας Ευτύχη Κορκίδη, για την καταπληκτική «ξενάγηση» που μας έκανε στα «Πολλά Σπιτάκια». Ξενάγηση που τη συνόδεψε με επιτόπια εξέταση και ανάλυση της χρησιμότητας και της σκοπιμότητας της ύπαρξης αυτών των «Σπιτακιών». Με σχεδιαγράμματα, με ιστορικές παραπομπές αλλά και με προφορικές μαρτυρίες και παραδόσεις της περιοχής για την όλη λειτουργία και χρησιμότητα του φαραγγιού κατά τις κατά καιρούς μεγάλες κρητικές επαναστάσεις.
Ιδιαίτερη τιμή επίσης ανήκει και στον Πρόεδρο του Συλλόγου Επιστημόνων Σελίνου κ. Λουκά Μπασιά, που ήταν ο βασικός παράγοντας της οργάνωσης και της διεξαγωγής της εκδήλωσης , πρόθυμος πάντα να προβάλει και να διευκρινίζει κάθε λεπτομέρεια που είχε σχέση με το φαράγγι.
Άκουσα και τους άλλους μετέχοντες στην εκδήλωση και διάβασα το θαυμάσιο ρεπορτάζ των Ηλία και Γιάννη Κάκανου στα «Χανιώτικα Νέα».
Θέλω να δηλώσω από την αρχή πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία και ευαισθησία για ό,τι έχει σχέση με το Αγιερηνιώτικο Φαράγγι. Αυτό γιατί το φαράγγι συνδέεται με έντονα παιδικά μου βιώματα, όταν, μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας μου και κρυφά από τους γονείς μας, εισχωρούσαμε, από την είσοδο Ζουριδάς – Παπά Μύλος στα άδυτα του φαραγγιού και φτάναμε ως τα βάθη του, μερικές φορές μάλιστα ακόμη και με κίνδυνο της ίδιας της ζωής μας.
Σε αυτές τις «εξερευνήσεις» μας ψάχναμε για ρίγανη και σταματόχορτο, για αβρονιές και αγριόσυκα και για άλλα προϊόντα της χλωρίδας του φαραγγιού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γοητεία και το δέος αλλά και έναν αδιόρατο φόβο που προκαλούσε στην παιδική μου ψυχή η θέα του εμβληματικού εκείνου τόπου. Η άγρια ομορφιά του, η τρομακτική μεγαλοπρέπεια των γρεμνών του, οι νεροσυρμές και τα ρουμάνια του, γοήτευαν την ψυχή μου και ήταν στιγμές που, συνεπαρμένος από το μεγαλειώδες θέαμα που αντίκριζα, θα ήθελα κι εγώ σαν τον ποιητή Βαλαωρίτη να φωνάξω:
Και πόσες άμετρες φορές, εκρύφτηκα στη λαγκαδιά
και μέσα στα πλατάνια, ένιωθα απόκρυφη χαρά,
ένιωθα περηφάνια,
νομίζοντας πως ήμουνα θεριό μες στα θεριά,
ανήμερο, ανυπόταχτο κι εγώ σαν τα στοιχειά…
Όλα αυτά, μνήμες και εικόνες και βιώματα έμειναν χαραγμένα βαθιά στην ψυχή μου, διατηρούνται εναργέστατα και εξακολουθούν να με γοητεύουν ακόμη και σήμερα. Γι’ αυτό θα ήθελα να συμπληρώσω την περιγραφή της σχετικής εκδήλωσης της 8η τρέχοντος επισημαίνοντας τη συμβολή ενός ατόμου για το οποίο δεν άκουσα να γίνεται λόγος.
Πρόκειται για τον αντιδήμαρχο Ανατολικού Σελίνου, τον κ. Νίκο Φιωτοδημητράκη, έναν άνθρωπο μετριόφρονα και αθόρυβο, έναν νέο άνθρωπο που ξέρει να προσφέρει χωρίς να το εκδηλώνει, που δουλεύει αθόρυβα χωρίς να το φωνάζει, που παράγει έργο χωρίς ποτέ να επιδιώκει την προσωπική του προβολή και διαφήμιση.
Χωρίς να υποτιμώ τη συμβολή κανενός στην προβολή και λειτουργία του Αγερηνιώτικου Φαραγγιού, θέλω να επισημάνω πως ο κ. Νίκος αποτελεί τον κατ’ εξοχήν «Άγγελο φύλακα» του. Είναι αγαθή τύχη που ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται και ζει δίπλα στο φαράγγι, που το «πονεί» και το προβάλλει, που φροντίζει για την καλή κατάσταση και λειτουργία του
Κύριε Νίκο, σαν Σελινιώτης με πολλά παιδικά βιώματα που συνδέονται με το φαράγγι, νιώθω την ανάγκη να σου πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όσα έκανες , για όσα κάνεις και σίγουρα για όσα θα κάνεις γι’ αυτό. Σου εύχομαι να έχεις υγεία και να εξακολουθείς να προσφέρεις με την ίδια θέρμη και ανιδιοτέλεια, όχι μόνο για το φαράγγι αλλά και για όλο το Ανατολικό Σέλινο.
