Η εκεχειρία στη Λιβύη κι εμείς

ΚΑΘΕ προσπάθεια ειρήνευσης σε σημεία εστιών πολέμου στον πλανήτη, είναι θετική και επικροτείται επειδή ο πόλεμος δε λύνει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, προσθέτει περισσότερα.

ΕΤΣΙ η “κατ’ αρχάς” συμφωνία του Βερολίνου (19/1) για εκεχειρία στη Λιβύη και για τερματισμό κάθε ξένης στρατιωτικής παρέμβασης εκεί, θεωρείται προς ώρας επιτυχής.

ΟΜΩΣ, πάντα υπάρχει ένα “όμως”. Ποιος θα επιβάλει την εκεχειρία αλλά και τον έλεγχο του εμπάργκο όπλων στην αφρικανική χώρα; Μήπως η Τουρκία (που ήδη έχει στείλει μισθοφόρους της εκεί;) Ή μήπως Ρωσία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία που η καθε μιά, για δικούς της λόγους, επιθυμούν κατά βάθος μάλλον μια “άλλη”, όχι πολιτική, λύση;

ΤΑ πετρέλαια της Λιβύης, και όχι μόνο, είναι πολλά κι όποιος ελέγχει την κυβέρνηση της χώρας, ελέγχει και αυτά.

ΜΙΑ ενδεχόμενη πολιτική συμφωνία των Σάρατζ-Χαφτάρ θα ήταν ευκταία. Αλλά δυστυχώς, πίσω από τον καθένα υπάρχουν φιλοδοξίες και κυρίως συμφέροντα ξένων δυνάμεων. Με πρώτη την Τουρκία.

ΕΙΝΑΙ αδιανόητο για την Τουρκία να “εγκρίνει” άλλον ηγέτη, πλην του πειθήνιου ευνοούμενού της -του Σάρατζ. Κι αυτό, γιατί επείγεται να “πραγματοποιήσει” υποθαλάσσιες γεωτρήσεις εις βάρος μας στην παράνομη -και αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο της θάλασσας- ΑΟΖ που κήρυξε με το καθεστώς της Λιβύης!

ΑΝ καταφέρει η Τουρκία να “νομιμοποιήσει” (de facto) την παρανομία της, τότε αλίμονο σε όλους τους λαούς της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου και το Αιγαίο. Θα υπάρχει ένα παράνομο προηγούμενο που θα επιφέρει κι άλλα.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ των ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας έχει δυστυχώς ξεφύγει από μια στενά ελληνοτουρκοκυπριακή υπόθεση και γίνεται διεθνές θέμα. “Παίζονται” πολλά συμφέροντα στο νέο “Ανατολικό Ζήτημα”.

ΟΠΩΣ μάλιστα διαμορφώνεται η κατάσταση με ραγδαίες διπλωματικές “ταχύτητες”, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά σε διεθνές επίπεδο. Αντιδρούμε πολύ αργά στη διπλωματική μας “απάντηση”, ενώ οι Τούρκοι σχεδιάζουν, προχωρούν και εφαρμόζουν αυτό που θέλουν, δεκαετίες πριν (Ίμια, Συρία, τώρα Λιβύη).

ΑΝ τα πράγματα στη Λιβύη εξελιχθούν ομαλά (όλοι το ευχόμαστε) και προκύψει νέα κυβέρνηση, το “δέλεαρ” μιας μεγαλύτερης ΑΟΖ με την Τουρκία από ό,τι με την Ελλάδα είναι μεγάλο για την αφρικανική χώρα. Ισως να είναι και το τυρί στη φάκα για να “βάλει πόδι” η Τουρκία με κάθε τρόπο στην αφρικανική ήπειρο. Αν τα καταφέρει η Τουρκία, η αποτυχία μας θα είναι καταστροφική για τα κυριαρχικά δικαιώματά μας.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ της συρρίκνωσης των θαλασσίων συνόρων μας -γιατί άραγε δεν κηρύξαμε ακόμη ΑΟΖ με την Κύπρο;- θα είναι αλυσιδωτή, αφού, μετά τη Λιβύη, θα ακολουθήσουν “οι γκρίζες ζώνες” στο Αγαίο και στην Κρήτη. Ενώ εμείς θα επιμένουμε ακόμη για “σεβασμό στο διεθνές δίκαιο” και άλλα ωραία…

ΑΛΛΑ, ως γνωστόν, το θέμα δεν είναι να έχεις δίκαιο. Το θέμα είναι να μπορείς και να το υπερασπίζεσαι…