H εκπαίδευση και η Παιδεία είναι από τους βασικότερους τοµείς που πρέπει να γίνουν επενδύσεις και να διατεθούν κονδύλια στην Ελλάδα. Σε µια κατάσταση περίπου τραγική, µε δηµόσια Παιδεία ξεχαρβαλωµένη και µαθητές που παραπαίουν αλλά και γονείς που περίπου νοιάζονται αν θα πάρει το παιδί τους ένα χαρτί ή αν θα κάνει το µεταπτυχιακό εκείνο που τάχα θα του ανοίξει τις πόρτες στην αγορά εργασίας, η υπόθεση Παιδεία αναβάλλεται πάντα εις το διηνεκές.
Μέσα σε όλον αυτό το συρφετό, οι καθηγητές και δάσκαλοι, άλλοτε πασχίζουν µε ιδίες δυνάµεις και άλλοτε απλά συντηρούν την υφιστάµενη νοσηρότητα. Μιλώ για όλους εκείνους που κοιτούν µε το ρολόι να τελειώσει η ώρα διδασκαλίας, αλλά και για εκείνους που είναι τόσο αφιερωµένοι στο πολύ σηµαντικό έργο που παράγουν, που ξεχνούν το διάλλειµα.
Όµως Παιδεία δεν επιτυγχάνεται µόνο από τους αν λόγω εµπλεκόµενους, µαθητές, γονείς και καθηγητές, αλλά και από επίσηµο κράτος και την εκπαιδευτική πολιτική του. Τι φταίει λοιπόν και λίγο – πολύ το δηµόσιο σχολείο και Πανεπιστήµιο έχουν υποβαθµιστεί; Ποιοι κρύβονται πίσω από το µαρασµό και την ανυπαρξία εκπαίδευσης που ως αποτέλεσµα έχει να µην µπορεί να αρθρώσει ένας νέος ή νέα ακόµη και µια πρόταση ή έναν συλλογισµό, παρά να χρησιµοποιείται ευρέως µια ψευτο-αργκό που κατακτά ολοένα και περισσότερο την σχολική και πανεπιστηµιακή εκπαίδευση;
Όπως έλεγε κάποτε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, το µυστικό της Παιδείας βρίσκεται στον έρωτα του µαθητή προς τον δάσκαλο και αυτό σηµαίνει ότι ο µαθητής/τρια τον ερωτεύεται γιατί εκείνος δείχνει ότι είναι ερωτευµένος µε αυτό που διδάσκει.
Πιστεύετε άραγε ότι είναι πολλοί οι ερωτευµένοι µε το αντικείµενο διδαχής τους; Και αν ναι, πόσοι; Η απάντηση είναι εύκολη: συντριπτική µειοψηφία. Πώς λοιπόν υπάρχει η αξίωση για µια µορφωµένη νεολαία αφού το ίδιο το σχολείο ως θεσµός είναι κλειστός και ξεπερασµένος και πάνω απ΄όλα δεν οδηγεί τον µαθητή στο βιβλιοπωλείο και σε µορφωτικά σεµινάρια και εκδηλώσεις; Πώς αξιώνουν καλύτερα Πανεπιστήµια όταν δεν ενθαρρύνονται οι φοιτητές στην έρευνα αλλά απλά αναπαράγουν την θεωρία του καθηγητή που δεν αφήνει το πεδίο ανοιχτό για ελεύθερη µελέτη του κάθε µαθησιακού αντικειµένου;
Κοινώς, πως διαµορφώνεται η βαθµολογία για έναν φοιτητή ή µαθητή που έχει πολύπλευρες γνώσεις και δεν ακολουθεί τους κανόνες των σχολικών η πανεπιστηµιακών συγγραµµάτων;
Η έρευνα ποτέ δεν πριµοδοτήθηκε στην Ελλάδα, το ίδιο όπως και η ανοιχτή µελέτη. Αποτέλεσµα, από την µια να έχουµε τους µαθητές ή φοιτητές που αποστηθίζουν, τα λεγόµενα «φυτά», όπως είθισται να αποκαλούνται, και από την άλλη τις «λευκές κόλλες».
∆εν φταίνε όµως ούτε οι µαθητές ούτε οι φοιτητές. Φταίνε οι κοµµατικοί πάγκοι στα Πανεπιστήµια που ενίοτε προσφέρουν και «έτοιµες» εργασίες αλλά και η σχολική ανυποληψία σε βαθµό κακουργήµατος από κάποιους εκπαιδευτικούς, συνδικαλιστές και αυτοί για να έχουν την απαραίτητα κάλυψη των νώτων.
Οι γονείς, από την άλλη, και πιστέψτε µε είναι πάρα πολλοί – καθηλώνονται στις οθόνες της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του κινητού και µόλις σηκώνονται, το παιχνίδι έχει χαθεί µιας και τα παιδιά είναι «αλλού».
Υπάρχει χρυσή συνταγή για την Παιδεία και την Εκπαίδευση; Όχι. ∆εν υπάρχει οδηγός µόρφωσης και πολύ περισσότερο µάθησης.
Όπως οι πόλεις της χώρας που αποτρέπουν τους πολίτες να ονειρευθούν µε την άθλια εµφάνισή τους, να σκεφθούν και να αναλογιστούν το περιβάλλον στο οποίο ζουν, έτσι και τα σχολεία ή τα Πανεπιστήµια µε την άθλια εµφάνιση και προβληµατική λειτουργία τους, προκαλούν το λιγότερο απέχθεια.
Στην Ελλάδα της ασχήµιας έχουν περάσει χρόνια και χρόνια όπου τα κόµµατα – και ειδικά του αριστερού τόξου – κόπτονται τάχα για τις δαπάνες στην Παιδεία. Η δεξιά, από την άλλη, αναπαράγει παραδοσιακά την όλη νοσηρή κατάσταση και µάλλον ενδιαφέρεται για την ιδιωτική εκπαίδευση, που ορέγονται µάλιστα και πολλοί «προοδευτικοί» έχοντας στείλει τα παιδιά τους σε κολλέγια και ιδιωτικά Πανεπιστήµια της Ευρώπης, αλλά κατά τα άλλα η Ευρώπη είναι «κακιά» και η δηµόσια Παιδεία το κύριο µέληµα στην θεωρία.
Η Παιδεία στην Ελλάδα θα έρθει µόνο µέσα από ένα ελεύθερο σχολείο, µε πρωτότυπες και ανοιχτές µορφές σκέψης που θα συνδυάζονται µε την οπτική καλαισθησία. Επειδή όµως κάποιοι θα µιλήσουν για ουτοπίες, για ανεφάρµοστα µέτρα – και αυτοί είναι οι περισσότεροι – θα επαναλάβω πως η Ελλάδα θα παραµείνει τριτοκοσµική στους εν λόγω τοµείς γιατί η σκέψη είναι παρωχηµένη και συντηρητική.
Εξού και τα Bulling στα σχολεία προς τα διαφορετικά παιδιά παντός είδους αλλά και το κρατούν Πανεπιστηµιακό κατεστηµένο. Όλοι τα γνωρίζουν αυτά αλλά τίποτε δεν κάνουν γιατί αυτή η κατάσταση βολεύει.
Με αυτό όµως δεν πρέπει να µιλάµε για Εκπαίδευση και Παιδεία παρά για χρηστοήθη εθισµό της τυπικής ολοκλήρωσης του σχολείου και της πανηγυρικής αδιαφορίας στο Πανεπιστήµιο, όπου προέχει κυρίως ο χαβαλές της φοιτητικής ζωής.
Και µε αυτόν τον τρόπο, η Εκπαίδευση και η Παιδεία στην Ελλάδα γίνονται άπιαστο όνειρο.
