Θλίψη και οργή προκαλεί το μέγεθος και τα αντικείμενα της δημόσιας περιουσίας τα οποία θα εκποιηθούν προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές και να προχωρήσουν στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
Δεν είναι μόνο τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας στους οποίους το ελληνικό κράτος συμμετέχει συνήθως με μειοψηφικό ποσοστό. Είναι επίσης περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους από την Αλεξανδρούπολη έως την Κρήτη και από τη Ρόδο έως την Κέρκυρα.
Οι περισσότερες από αυτές έχουν δική τους ακτογραμμή και πρόσβαση στο θαλάσσιο περιβάλλον. Είναι, επίσης, ιαματικές πηγές όπως αυτές στα Καμένα Βούρλα, στην Υπάτη και στις Θερμοπύλες. Αλλά και τα υπόλοιπα από τα περίφημα ξενοδοχεία “Ξενία”, τα οποία ως συνήθως συμπεριλαμβάνουν συμπληρωματικές εκτάσεις ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Είναι οι μαρίνες όπως αυτές της Νέας Επιδαύρου, της Ύδρας, του Πόρου, της Χίου και της Πύλου. Είναι και άλλες σημαντικές περιοχές φιλέτο όπως οι Γούρνες στο Ηράκλειο, τα ολυμπιακά ακίνητα, ακίνητα του εξωτερικού συμπεριλαμβανομένων και Μουσείων όπως αυτό της ύδρευσης και των σιδηροδρόμων στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
Αν και οι περισσότερες από αυτές τις αποκρατικοποιήσεις είχαν ήδη αποφασισθεί οι δανειστές απαιτούν την επίσπευση των διαδικασιών εκποίησης. Θα απαιτήσουν όμως και άλλες μεταβιβάσεις δημόσιας περιουσίας στο νέο ταμείο το οποίο θα διαδεχτεί το γνωστό Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. Ορισμένες από αυτές πιθανά να είναι ιστορικής σημασίας και εθνικού συμβολισμού.
Η κοινωνία πρέπει και οφείλει να αντιδράσει στο ξεπούλημα στρατηγικής σημασίας και ιστορικού ενδιαφέροντος δημόσια περιουσία χρησιμοποιώντας ότι αποθέματα ενέργειας διαθέτει με την ταυτόχρονη χρήση του νομικού οπλοστασίου που διαθέτει η Ελληνική Δημοκρατία.
Η πρόσφατη απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (1906/2014), κατόπιν προσφυγής πολιτών, με την οποία το Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ. επιστρέφει τις μετοχές της ΕΥΔΑΠ στο ελληνικό κράτος είναι ενδεικτική.
*καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου
