Η τρέχουσα έκθεση του γλύπτη Αντώνη Παυλάκη, είναι σε απόλυτη αρμονία με το χωροχρόνο μέσα στον οποίο βρίσκεται: Αναφερόμενος από τον τίτλο κιόλας «…στη στρογγυλή ζωή μας», δίνει ως πρώτο δεδομένο το φαύλο κύκλο μιας ρουτίνας που χαρακτηρίζει τις ζωές των περισσοτέρων από εμάς. Ο κύκλος, που σαφέστατα χαρακτηρίζει και το συγκεκριμένο κτίριο, το Γιαλί Τζαμί, επισημαίνεται και στην σχεδόν παιδικής σύλληψης σβούρα, που βρίσκεται συμβολικά τοποθετημένη στο κέντρο της έκθεσης, κάτω ακριβώς από τον κεντρικό θόλο. Είναι και το μόνο έργο του με χρώμα. Ένα προς ένα τα υπόλοιπα έργα, μας παραθέτουν στοιχεία του κύκλου, είτε σαφή είτε πιο αφαιρετικά, είτε με τη μορφή της υπόνοιας κύκλου, μέσα από ελατήρια, βότσαλα, λαμαρίνες, ξύλο.
Ξεκινώντας από τις παλιότεςρες ξύλινες δουλειές του, ο Αντώνης Παυλάκης μας βάζει σε μια διαδκασία να κοιτάξουμε καλύτερα και να αγαπήσουμε ακόμα τις μορφές αυτές που προέκυψαν από την γλυπτική επεξεργασία των καμμένων ξύλων που παρέσυρε το ποτάμι δίπλα στο εργαστήριο του καλλιτέχνη, οι οποίες απέκτησαν καμπυλότητες, μεταξωτή υφή και μια δεύτερη ευκαρία ζωής, πιο συμπαντικής, κατά κάποιο τρόπο. Προχωράμε σε φυσικού μεγέθους ανθρώπινες φιγούρες, από καλούπια των οποίων αφαιρέθηκαν οι λεπτομέρειες. Καθαρές επιφάνειες, γυναίκες της Κεντρικής Ευρώπης, όπου ο Αντώνης Παυλάκης περνάει μέρος της ζωής του, αγάλματα που δεν ανταγωνίζονται ούτε υπαινίσονται τον κλασικισμό, αλλά δείχνουν το δρόμο που αμέσως μετά, χρονολογικά, θα έπαιρνε ο καλλιτέχνης, το δρόμο της γλυπτικής γραφής στον τρισδιάστατο χώρο: ακολουθούν οι λαμαρίνες, το σίδερο.
Πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των έργων του Αντώνη Παυλάκη αποτελούν λαμπρά παραδείγματα γλυπτικής γραφής, ακόμα και καταγραφής των ενεργειών του εκάστοτε θέματος. Στις καθήμενες κοπέλες, νιώθεις το βάρος των λυγισμένων γονάτων, την εύθραυστη καμπυλότητα των ώμων, την προσωρινή χαλάρωση στη στάση τους. Στους ποδηλάτες, “αισθάνεσαι” τον αέρα στα μαλλιά τους, την άυλη ταχύτητα στις ρόδες, την ελαφρύτητα που αποπνέουν ως θέαμα και στην πραγματική ζωή. Η μεγάλη αγελάδα αλλά και οι μικρότερες, φέρουν με σαφήνεια το βάρος του χονδρού λαιμού, της σημασίας τους ως τροφοί, με τους γεμάτους γάλα μαστούς, τις ελάχιστες κινήσεις τους.
Ολα καταγράφονται με τη χρήση της λαμαρίνας, που αποτελεί το γλυπτικό τους αποτύπωμα, πάντα με σύμμαχο τα κενά στη φόρμα και όχι τον όγκο. Ανθρώπινες μινιατούρες, μια τεράστια μπάλα από ελατήρια, γάτες, πουλιά, έντομα, όλα με το ψυχρό γκρι του μετάλλου, παράλληλα όμως κάνοντας τη δουλειά θερμικής φωτογραφίας, αποκαλύπτοντάς μας ενέργειες.
Τέλος, οι συνθέσεις του Αντώνη Παυλάκη που εμπεριέχουν ηλεκτρικό φως, είναι επεξηγήσεις αλλά και προπομποί για αυτό που ο καλλιτέχνης επιθυμεί να μας παρουσιάσει: το κυκλικό σχήμα, ελευθερώνει και παράλληλα επιζητά και προσκαλεί το φως, τόσο το φυσικό, όσο και το συμβολικό.
Σφαιρικότητα, η εκδοχή του κύκλου που μας απελευθερώνει από τη φαυλότητα, μέσα από τα χέρια του Αντώνη Παυλάκη, ενός γλύπτη καταξιωμένου, που δεν γειώνεται από την ύλη, ενώ την μετουσιώνει σε λύση και μορφή παρηγοριάς.
Αντώνη Παυλάκη, σε ευχαριστούμε.
