Η έκθεση ζωγραφικής του Χρήστου Αγγελίδη

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε η έκθεση ζωγραφικής του Χρήστου Αγγελίδη, ο οποίος έχει διανύσει μια σημαντική και αξιοπρόσεκτη διαδρομή. Ο αυτοδίδακτος ζωγράφος, μέσα από προσωπική αναζήτηση και σπουδή στις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρουν τεχνικές και υλικά, έχει κατοχυρώσει το δικό του, αναγνωρίσιμο και ιδιαίτερα εκφραστικό, ύφος.
Ό Χρήστος Αγγελίδης έχει μέχρι σήμερα πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις και είχε συμμετοχή σε πολλές ομαδικές παρουσιάσεις. Παραμένει νωπή στη μνήμη πολλών φιλότεχνων η τρίτη έκθεσή του, με τίτλο «Μνήμες», στη Σαμπιονάρα Χανίων. Εκεί η έμπνευση του καλλιτέχνη, ο οποίος φαίνεται να συνομιλεί με τον καμβά και τα χρώματα, δημιούργησε, σε συνδυασμό με τη ζωγραφική δεινότητα και την ενσυναίσθηση, μοναδικά έργα μεγάλων διαστάσεων.
Επόμενος σταθμός αυτής της αναζήτησης και πορείας ήταν η πρόσφατη έκθεση στο Οθωμανικό Λουτρό (Χαμάμ) της οδού Κατρέ. Αυτή η ενότητα έργων, με τον γενικό τίτλο «Όασις», έφερε τον επισκέπτη αντιμέτωπο με ένα «καθρέφτισμα» προβληματισμού και συναισθημάτων. Στιγμιότυπα, εν πολλοίς αθέατα στο ταραχώδες τοπίο της ανθρώπινης καθημερινότητας, ανασύρθηκαν στην επιφάνεια τελματωμένων υδάτων, έστω για μια στιγμή, στιγμή ικανή να αφήσει το αποτύπωμά της ως βίωμα.
Ένα δειλινό με τον ήλιο να χάνεται πίσω από πυκνές συστάδες δέντρων και μια γυναίκα ντυμένη στα άσπρα σε πρώτο πλάνο, μέσα στα νερά μιας λίμνης, να σκύβει και να απλώνει το χέρι της προς το νερό, που σχεδόν αρυτίδωτο προσφέρει τη δυνατότητα για ένα μη στατικό καθρέφτισμα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η «επιτομή» της έκθεσης. Η εξαιρετική σύνθεση, απόλυτα εκφραστική και ζωντανή, το παιχνίδι των φωτοσκιάσεων και η εντυπωσιακή περιγραφικότητα μιας ρεαλιστικής απόδοσης χαρακτηρίζουν το έργο αυτό αλλά και τα έργα της έκθεσης στο σύνολό τους.
Έργα με στοιχεία ιμπρεσσιονισμού παρεμβάλλονται ανάμεσα στα περισσότερο κλασσικά έργα και απλά επιβεβαιώνουν την ευχέρεια του καλλιτέχνη στην εικαστική έκφραση και τη διατύπωση μηνυμάτων μέσω των εικόνων. Η θλίψη, ο θάνατος, η διαφυγή προς την ελευθερία, η δυστυχία της προσφυγιάς, είναι κάποιες από τις στιγμές που ζωντανεύουν σε αντίστοιχες μορφές και συνθέσεις. Πιο πέρα ένα άλογο δέχεται τη στοργική αγκαλιά του κοριτσιού που βρίσκεται δίπλα του, σε μια σύνθεση απόλυτης δεξιοτεχνίας, όπου και πάλι οι φωτοσκιάσεις μεταφέρουν τον επισκέπτη στον τόπο και τον χρόνο, ενώ αλλού οι ήρεμοι χρωματικοί τόνοι πάνω σε ολόδροσα μπουκέτα διατυπώνουν ευχές για την έλευση της προσδοκώμενης Άνοιξης.