» Μερικές σκόρπιες σκέψεις
∆ιάβαζα άρθρα για την ελευθερίαν του Τύπου από ξένους για χώρες του εξωτερικού. Για µεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ, ή χώρες µε ιδιότυπα καθεστώτα όπως η Ουγγαρία και η Γουατεµάλα.
Ένα άρθρο π.χ. γραµµένο από την Rachel Kleinfeld που είναι Senior Fellow του Carnegie Endowment for International Peace (βλ. Rachel Kleinfeld, “Rising Authoritarianism and Plutocracy Are a Dangerous Mix for Press Freedom”, October 30, 2024).
Η κα. Kleinfeld, ορθά πιστεύω, υποστηρίζει ότι στις ΗΠΑ δισεκατοµµυριούχοι έχουν υπερβολική δύναµη σχετικά µε τον Τύπον, το ίδιο δε σε χώρες µε «ιδιότυπα» καθεστώτα, όπως η Ουγγαρία και η Γουατεµάλα. Και ότι ο ολοκληρωτισµός και η Πλουτοκρατία δεν είναι «φίλοι» µε την ελευθερία του Τύπου. Όλα αυτά είναι γνωστά και κατακριτέα και χρίζουν αλλαγής, αν µπορεί να γίνει, σε τέτοια καθεστώτα.
Θα ήθελα, όµως, να σχολιάσω και µερικά θέµατα, που σχετίζονται µε χώρες µε άλλα γεγονότα, που είναι διαφορετικές από τις άνω.
Ελευθερία του Τύπου δεν σηµαίνει ν’ ανοίγοµεν το στόµα µας και να λέµε ό,τι θέλοµε. Πρέπει πρώτα να ξέροµεν το θέµα µας, να έχοµεν τα ελάχιστα προσόντα και εφόδια για να µπορούµε να το διαπραγµατευθούµεν και κυρίως να το διαπραγµατευόµαστε αντικειµενικά και χωρίς φανατισµό.
Επίσης, αφού λέµε τη γνώµη µας, να αφήνοµε τον αναγνώστη ή τον ακροατή ή τον τηλεθεατή να βγάλει µόνος του, τα συµπεράσµατά του. ∆εν θα τους αναγκάσοµε να δεχθούν αυτό που θέλοµεν εµείς. Γιατί αυτό δεν είναι ελευθερία αλλά δικτατόρευση και προσπάθεια βίαιης επιβολής της δικής µας γνώµης. Και να µη γινόµαστε κάποτε και γελοίοι: όπως όταν κάποτε κάποιος πήγε σ’ ένα δηµόσιο λειτουργό για ένα θέµα και ο λειτουργός του είπε στη συζήτηση να µην προσπαθεί να του υποδείξει το Νόµο καθότι ο ίδιος ήταν δικηγόρος. Ο συνοµιλητής του απεχώρησεν προς άλλο συνάδελφόν του: ήταν ο ίδιος ένας συνταξιούχος ανώτερος δικαστής!
Υπάρχουν πολλά άλλα, που µπορεί κάποιος να αναφέρει. Για τους λειτουργούς του τύπου που κάµνουν συνεντεύξεις στο ράδιο ή στην τηλεόραση, θα ήταν χρήσιµον αν, όταν παίρνουν συνέντευξη από δηµόσια πρόσωπα, να είναι προσεκτικοί στις ερωτήσεις, που έχουν σχέση µε την ασφάλειαν του κράτους.
Τέτοιες ερωτήσεις να µην κάµνουν ή, αν τις κάµνουν να µην επιµένουν σ’ αυτές, αν δουν ότι ο συνοµιλητής τους θέλει να αποφύγει να απαντήσει. Είναι σε µας και στη συνείδησή µας να αποφασίσοµεν τί πρέπει να κάµοµε και τί να αποφύγοµεν.
Γιατί πέραν από την ενηµέρωση του κοινού υπάρχει η ασφάλεια του και αυτή του κράτους του.
*Ο δρ Χρίστος Α. Θεοδούλου είναι νοµικός, πολιτικός επιστήµων, διεθνολόγος και πολιτικός αναλυτής.
