Στον ίσκιο σου όταν κάθομαι γλυκιά νιώθω γαλήνη
και λέω όταν σε σμίλεψε εσένα ελιά ο θεός
περίσσια θα ήταν λαμπερή κι άγια η μέρα εκείνη
κι ο ήλιος θα ήταν πιο ζεστός, περίσσιο θα είχε φως.
Γι’ αυτό έχεις χαρές πλιότερες εσύ από τ’ άλλα δέντρα
συ μας χαρίζεις τον καρπό στη γη τον πιο γλυκό
στης φύσης το βασίλειο σε βάπτισεν αφέντρα
άρχοντες κι άνθρωποι φτωχοί απ’ τον παλιό καιρό.
Εσένα διάλεξε ο Χριστός λίγο να ξαποστάσει
στο δροσερόν τον ίσκιο σου και να προσευχηθεί
πρίχουν το μίσος κι η οργή απάνω του ξεσπάσει
και στον σταυρό απ’ τους βάρβαρους εκεί να σταυρωθεί.
Μύριες με το λαδάκι σου εσύ έθρεψες γενιές
σε χρόνους μαύρους δίσεκτους και σ’ εποχές σκληρές
και μύριες με τη φλόγα του στις φτωχογειτονιές
μαζί του ξενυχτήσανε σε θλίψεις και σε χαρές.
Τρώγοντας ελίτσες κι ο παππούς πλάι στην παραστιά
τα παραμύθια του έλεγε ώρες στον εγγονό
κείνα τα χρόνια τα παλιά γύρω από τη φωτιά
κι άπλωνε το λαδάκι σου γλυκό το φως του αχνό.
Ω, στις ψυχούλες συντροφιά κρατάει κάθε βράδυ
η φλόγα από το λάδι σου που βγαίνει απ’ το καντήλι
κι η λάμψη του απλώνεται σαν μαγεμένο χάδι
πάνω στο κρύο μάρμαρο και σαν δροσιά τ’ Απρίλη.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
