Η Ελλάδα αποχαιρετά τον Μίκη Θεοδωράκη, τον πλέον οικείο συνθέτη της μνήμης της, της καρδιάς της. Τον συνθέτη που έδεσε τη λαϊκή μουσική με τη λόγια παράδοση κι έμαθε τον ελληνικό λαό να τραγουδά ποίηση. Με το κύρος και την ορμή του, το ιστορικό βάθος της δημιουργίας, δίπλα στους μεγάλους λαϊκούς αγώνες, ο Μίκης εκτινάχτηκε ως τα πέρατα της οικουμένης και μαζί του η Ελλάδα.
Έξω από το σπίτι του, πολίτες εναποθέτουν λουλούδια, εκφράζοντας το πένθος για την απώλεια του αγαπημένου προσώπου.
Η σορός του Μίκη Θεοδωράκη θα εκτεθεί σε τριήμερο λαϊκό προσκύνημα στη Μητρόπολη Αθηνών την Τρίτη 7/9 και Τετάρτη 8/9 από τις 10 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα και την Πέμπτη 9/9 από 10:00 έως 14:00. Την ίδια ημέρα, στις 15:00, θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών, σύμφωνα με την ανακοίνωση της οικογένειάς του.
Με βάση τα όσα έχουν γίνει γνωστά, ο Μίκης Θεοδωράκης επιθυμούσε να ταφεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Γαλατά Χανίων.
Ο σπουδαίος κρητικός και διεθνούς φήμης μουσικός Νίκος Μαμαγκάκης – σύγχρονος του Μίκη Θεοδωράκη – είχε εκφραστεί για την σχέση ζωής και έργου του Θεοδωράκη , δείχνοντας και στοιχεία τραγικότητας πέρα απ τον ρεαλισμό , μέσα στο έργο του Θεοδωράκη, συνεπή και με τον νεανικό συμμετοχικό βίο του Μίκη ( συμμετοχή στα Δεκεμβριανά , πρωθύστερα στην αντίσταση , και στην εξορία το 1947 (-22 ετών ηλικίας-).
Το 1967 ο Θεοδωράκης ήταν ο πρώτος που κινήθηκε θαρραλέα και με επιμονή για αντίσταση ( ομολογία του Χρόνη Μίσιου ), κατάφερε να μην συλληφθεί άμεσα, αλλά καταδοθηκε στους Απριλιανούς από το σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη.
Σε μια συνθετική αναφορά για το έργο και την ζωή του Θεοδωράκη, τα χρόνια από το 1941 ( 16 ετών) με την νεανική του εμπλοκή στην αντίσταση απέναντι στους Γερμανούς στην κατακτημένη και σε καθεστώς ζόφου και πείνας Αθήνα, η συμμετοπχή του με τον ΕΛΑΣ/ΕΠΟΝ στα Δεκεμβριανά ( το 1944 ήταν 19 ετών), και η εξορία του το 1947 ( ήταν 23 ετών) μέχρι το 1949, είναι και τα σημαντικότερα . Μαζί υπήρξε και συμμετοχικά τυχερός- όπως ο ίδιος αναγνώριζε-, για τον απλό λόγο ότι δεν τον βρήκε καίρια κάποια σφαίρα , όπως πολλούς συντρόφους δίπλα του.
Ο νέος Μίκης Θεοδωράκης όμως, ούτε στην προοπτική του φόβου των μαχών και της κακουχίας της εξορίας αρνήθηκε την κοινωνική συμμετοχή, με την παθιασμένη κοινωνικά συμμετοχική , όπως κατανοείται, νεοτητά του.