«Απροετοίµαστη και η Άνοιξη. Σε κάθε βήµα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει….»
Γιάννης Ρίτσος
Τώρα µέσα στο Μάρτιο θα ήθελα να γράψω για την οµορφιά µιας φύσης που ανθίζει, µιας νέας ζωής που ξεκινά, για τα χρώµατα, για τη θάλασσα και το βουνό, τη χαρά και την ευγνωµοσύνη για την πόλη που ζούµε. Όµως δεν µπορώ να πω µόνο αυτό, όταν τόσες πληγές είναι ανοιχτές γύρω µας, όταν τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, όταν τόσοι νέοι άνθρωποι πασχίζουν να βρουν το δρόµο τους µέσα στα σκοτάδια δίχως την επιλογή της ζωής τους. Για την ακρίβεια δίχως καµιά επιλογή.
Η χώρα µας σύµφωνα µε τις νέες µελέτες αργοπεθαίνει αφού οι γεννήσεις κάθε µέρα µειώνονται. Η χώρα µας είναι µια πληγωµένη χώρα που υποφέρει, που στενάζει και που χρειάζεται τη βοήθεια µας. ∆εν θα επιρρίψω ευθύνες ούτε σε αυτή την κυβέρνηση, ούτε στις προηγούµενες, ούτε στις επόµενες. Θα πω ότι όλες οι ευθύνες ταιριάζουν στον ελληνικό λαό. Όλοι εµείς φταίµε πολύ περισσότερο από ότι µπορούµε να φανταστούµε. Και τα αποτελέσµατα αυτού του φταίµε τα βιώνουν αυτή τη στιγµή τα παιδιά µας. Αυτά που έχουµε, αυτά που θα έρθουν στον κόσµο και αυτά που δε θα έρθουν γιατί κάποιοι φρόντισαν να στερήσουν στους νέους µας το δικαίωµα να κάνουν παιδιά. Και το στερούν µε έµµεσους και άµεσους τρόπους. Μισθοί κυριολεκτικά της πείνας, συνθήκες επιβίωσης µόνο για προύχοντες, σχέσεις δύσκολες και προβληµατικές, σιγουριά και αίσθηση ασφάλειας ανύπαρκτες.
Ποια όνειρα, ποια σχέδια, ποια οικογένεια µπορούν να δηµιουργήσουν οι νέοι της εποχής µας, όταν δεν µπορούν να συντηρήσουν ούτε τον εαυτό τους, εάν πίσω τους δεν υπάρχει µια καλοστεκούµενη οικογένεια. Οι λογικές ερωτήσεις, γιατί οι µισθοί είναι τόσο απαράδεκτα χαµηλοί σε µια ευρωπαϊκή χώρα, γιατί οι συνθήκες είναι τόσο διαφορετικές από την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί οι ευκαιρίες βρίσκονται παντού εκτός από τη χώρα µας…. Και τόσα άλλα αµέτρητα γιατί, δεν βρίσκουν καµία λογική απάντηση. Και τα παιδιά µας είτε ξενιτεύονται, είτε αδρανούν, είτε παθαίνουν κατάθλιψη, είτε γίνονται δούλοι του κάθε δήθεν επιχειρηµατία, είτε µοιρολατρούν και γεµίζουν τη ζωή τους µε πίκρα και απωθηµένα. Και εµείς τα αφήνουµε να ζουν έτσι και γινόµαστε παρατηρητές και επίορκοι σε καταστάσεις που εµείς οι ίδιοι δηµιουργήσαµε. Αναπαράγουµε και συντηρούµε καταστάσεις αδιανόητα τραγικές, βαφτιζόµαστε πολιτισµένοι ενώ ο κανιβαλισµός δίνει και παίρνει, νοιαζόµαστε τάχα µόνο για τα δικά µας παιδιά, χωρίς να µπορούµε να καταλάβουµε ότι όλα τα παιδιά είναι δικά µας, ότι για όλα τα παιδιά είµαστε εµείς οι υπεύθυνοι.
Ο κόσµος εκεί έξω δεν θα είναι µόνο τα δικά µας τα παιδιά, όλοι είµαστε υπόλογοι απέναντι σε όλους και όλοι είµαστε απόλυτα συνδεδεµένοι µε όλους. Πώς γίνεται να µην χρησιµοποιείται η κοινή λογική που συγκρατεί και επιβεβαιώνει µια κοινωνία; Πως γίνεται να είµαστε τόσο ανεύθυνοι µπροστά στο µέλλον; Πώς γίνεται να αποδεχόµαστε την αδυναµία µας σαν κάτι δεδοµένο, όταν στην πραγµατικότητα έχουµε τεράστια δύναµη; Πως γίνεται να χειραγωγούµαστε από ανθρώπους πολύ κατώτερους των περιστάσεων; Όταν µπορέσουµε να συνειδητοποιήσουµε ότι η κατάσταση θα γίνει αναστρέψιµη µόνο αφού αναλάβει τη δική του ευθύνη ο καθένας από εµάς, µόνο τότε µπορούµε να ελπίζουµε σε ένα καλύτερο µέλλον.
