» ∆ηµογραφικό ‘‘Κατεπείγον πρόβληµα’’
«Κατεπείγον πρόβληµα» χαρακτηρίζει ο Economist το δηµογραφικό για την Ελλάδα καθώς, σύµφωνα µε τις αναλύσεις του, έως το 2040 η Ελλάδα θα έχει χάσει µισό εκατοµµύριο (500.000) από το εργατικό της δυναµικό, αφού οι µισοί εργαζόµενοι σήµερα είναι άνω των 50 ετών.
Όπως επισήµανε ο Βόλφγκανγκ Φένγκλερ, πρώην επικεφαλής οικονοµολόγος της Παγκόσµιας Τράπεζας, επικεφαλής του World Data Lab: «…το ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι ο φθίνων αριθµός των ηλικιών των εργαζοµένων. Από τα 11.000.000 πληθυσµού, η Ελλάδα έχει 5.000.000 άνω των 50 ετών. Η πρόκληση ισχύει και για την Ευρώπη, αλλά για την Ελλάδα είναι µεγαλύτερη. Έχουµε µείωση των γεννήσεων 9% στην Ευρώπη και 11% στην Ελλάδα. Οι ηλικίες των εργαζοµένων µειώνονται 10% στην Ευρώπη, ενώ 15% στην Ελλάδα». Προτείνει δε ως λύση του δηµογραφικού στην Χώρα µας τους «µετανάστες και του ψηφιακούς νοµάδες»!
Με δεδοµένη λοιπόν την δηµογραφική συρρίκνωση της Χώρας να είναι κραυγαλέα, καθώς, σύµφωνα και µε τις προβλέψεις της Eurostat, ο πληθυσµός θα συνεχίσει να µειώνεται, φτάνοντας τα 9 εκατοµµύρια έως το 2050 και τα 7,8 εκατοµµύρια έως το 2100, λόγω του σταθερού ελλείµµατος γεννήσεων έναντι θανάτων· µε τον οµότιµο καθηγητή του Πανεπιστηµίου Πειραιώς και επικεφαλής της ερευνητικής οµάδας της µελέτης για το θέµα «της υγιούς και ενεργούς γήρανσης στην Ελλάδα», κ. Μιλτιάδη Νεκτάριο, να µιλά για «µη αναστρέψιµη κατάσταση», θεωρώντας «εντελώς λανθασµένη την µεταναστευτική πολιτική» ως λύση του προβλήµατος, καθώς ως αναφέρει «…. Πρέπει να επιλέξουµε εµείς το προσωπικό της χώρας µε κανόνες και κριτήρια», και συµπληρώνοντας: «Θα πρέπει να υπάρξει µια συστηµατική µέθοδος, αναλογιζόµενοι και τις γεωπολιτικές εξελίξεις των επόµενων τριάντα χρόνων», επιτακτικά γεννάται το ερώτηµα: «Τι µέλλει γενέσθαι»;;
Πως θα µπορέσει η Χώρα να ανατάξει τις δυνάµεις της και να µην «πεθάνει»; Ποιά η λύση του κατεπείγοντος αυτού προβλήµατος; Μετανάστες; Ψηφιακοί νοµάδες; ή άµεση και επιτακτική, σθεναρή και ουσιαστική αντιµετώπιση και ενασχόληση από την Πολιτεία; Αρκούν, άραγε, τα επιδόµατα που εξαγγέλθηκαν; Είναι προφανές ότι κάθε είδους ενίσχυση και στήριξη του οικογενειακού εισοδήµατος αποτελεί πηγή ανακούφισης, όµως είναι σαφέστατο ότι εφάπαξ επιδόµατα δεν µπορούν να λύσουν το πρόβληµα. Πως θα ανατραπούν λοιπόν οι εφιαλτικές αυτές προβλέψεις για την Ελλάδα; ∆ύσκολη η απάντηση. Επείγει όµως να γίνει κατανοητό, από όσους έχουν την ευθύνη αυτού του τόπου, ότι η οικονοµική διάσταση και οι παροχές που οφείλουν να δίδουν, όχι ως ελεηµοσύνη, αλλά ως ουσιαστική στήριξη στις πολύτεκνες και όχι µόνον οικογένειες, είναι η µια όψη του όλου ζητήµατος. Η άλλη όψη, µείζονος σηµασίας και ουσίας, έχει να κάνει µε τις αξίες, δηλαδή µε τον τρόπο ζωής και τις συµπεριφορές, που αναπτύσσονται στις δυτικές κοινωνίες και την Χώρα µας, όπου η οικογένεια, ατυχώς, κατέληξε να µην είναι προτεραιότητα, ούτε από τις πρώτες επιλογές.
Αντί λοιπόν η Πολιτεία να σκύψει στο «κατεπείγον αυτό πρόβληµα», όπως ειδικοί το ονοµάζουν, αντί να εξεύρει και να αναζητήσει λύσεις υπέρβασης του προβλήµατος αφανισµού, τι κάνει; Ναρκοθετεί την οικογένεια, νοµοθετώντας νέα «µοντέλα» οικογένειας, τα οποία όχι µόνο δεν συµβάλλουν στην επίλυση του «κατεπείγοντος προβλήµατος», αλλά, στο όνοµα των «δικαιωµατισµών» ανατρέπουν την ισσοροπία της φύσης, καταργώντας τις ιερότερες µορφές της ζωής, τον πατέρα και την µητέρα, αντικαθιστώντας τους µε τον 1 και τον 2. Ακυρώνει δηλαδή ένα πολιτισµό 2.500 και πλέον χρόνων, θεσµοθετώντας ένα κοινωνικό φαινόµενο, προκαλώντας εκτός των άλλων σύγχυση στα παιδιά, που όπως λέει θέλει να προστατεύσει, ως προς την γονεϊκή ταυτότητα. Με το πλέον βέβαιο πως «ενός κακού µύρια έπονται». Ήδη σε ραδιοφωνική εκποµπή µε κοινοβολευτικό εκπρόσωπο, βουλευτής της Α΄ Θεσσαλονίκης που υπερασπιζόταν το επίµαχο νοµοσχέδιο, η συνοµιλήτρια του, προερχόµενη από τις οµάδες αυτές των δικαιωµατιστών, δήλωσε πως «επόµενος στόχος είναι το δικαίωµα στην πολυγαµία»! Και, προφανώς… αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Χωρίς καµία απολύτως διάθεση κινδυνολογίας ή προφητολογίας, ενώνουµε την αγωνία µας και την φωνή µας µε όλους εκείνους που διερωτώνται: «που πάµε»; ζητώντας από τους αρµόδιους όπως λαµβάνουν ως κριτήριο στα πάσης φύσεως νοµοθετήµατα τους «τις γεωπολιτικές εξελίξεις των επόµενων τριάντα χρόνων», όπως τόσο εύστοχα σηµειώνει και ο καθηγητής Μιλτιάδης Νεκτάριος, ως και την ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισµό αυτού του τόπου. Εκτός… και αν αυτή η κραυγή αγωνίας θεωρείται «οµοφοβία», «ρατσισµός», «ξενοφοβία», «σκοταδισµός». Εάν, ναι, τότε θα πρέπει να µας πουν, τελικά.. όχι «που πάµε», αλλά.. «που θέλουν να µας πάνε»;;
