«Η Ελλάς ουκ έστιν Ελλάς ει μη πολεμική»

Βροντοφώνησε το 1885 στη Βουλή των Ελλήνων ο μεγάλος Σφακιανός οραματιστής, ευεργέτης και πρώτος βουλευτής της Κρήτης, Γεώργιος Ξενουδάκης.

Mια βαθυστόχαστη ρήση ενός σοφού ανδρός που διέγνωσε με ιδιαίτερη διορατικότητα το ανίερο παιχνίδι εξουσίας και κερδοσκοπίας, που παιζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις εις βάρος της Ελλάδας. Μιας άρτι απελευθερωθείσας μετά από 400 χρόνια υποταγής χώρας, πληττόμενης από φτώχεια, έλλειψη παιδείας, εσωτερική σύγκρουση και οικονομική εξάρτηση από ξένους.
Ο Ξενουδάκης, ευφυής, διαβασμένος, ενημερωμένος, ορθολογικός αναγνώστης του πολιτικού χάρτη της εποχής του, αναγνωρίζει την σκληρή εθνική πραγματικότητα, που υπαγορεύει στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος την ανάγκη μιας γενναίας αυτοτέλειας και αυτάρκειας, που θα χαρίσει την ποθητή ανεξαρτησία και αυτονομία και συνεπώς την αναγκαία και επί μακρόν ποθούμενη αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού.
Μια αλήθεια διαχρονικής αξίας, όπως γνωρίζουμε, προσλαμβάνει ιδιαίτερη επικαιρότητα κάθε φορά που οι συνθήκες μιας ιστορικής στιγμής την καλούν στο προσκήνιο των πολιτικοκοινωνικών δρώμενων ως ρυθμιστή και κριτήριο δράσης. Όπως στη παρούσα συγκυρία, όταν οι καλούμενοι “Εταίροι μας” – οι Μεγάλες Δυνάμεις του παρελθόντος- συμπεριφέρονται με τον πλέον προσβλητικό τρόπο στην πνευματική τους μητέρα, την Ελλάδα, από θέση οικονομικής ισχύος, αρνούμενοι να καταλάβουν και να δεχτούν το νόημα της βαθιάς κοινωνικής αλλαγής που επιτάσσει η ιστορία μέσα από ανατρεπτικές αλλαγές κινημάτων, προκειμένου να διαλυθούν σαθρά συστήματα που πλήττουν για αιώνες τους λαούς. Ο πείσμων τρόπος συναλλαγής και διαπαραγμάτευσης της Ελλάδας με τους ονομαζόμενους εταίρους δεν εκπηγάζει μόνον από καθαρά εθνική αμυντικότητα προς την σκηληρότητα και ανυποχωρητικότητα των συνδιαπραγματευτών της, αλλά κυρίως από ιστορική νομοτέλεια.
Μια ιστορική νομοτέλεια που φαίνεται να επιλέγει την γεννήτορα της Δημοκρατίας να αναταράξει τα λιμνάζοντα νερά μιας μακραίωνης, σαθρής Ευρωπαϊκής πολιτικής που οδηγεί στη κοινωνική αδικία και ανισότητα, καθώς και στην αθλιότητα διαβίωσης που ταλανίζει ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Να αναταράξει τα νερά με λάβαρο τις ανθρωπιστικές αξίες και όπλο την έννοια της δικαιοσύνης και την εθνική της ιστορία, που μνημονεύεται για τον πολιτισμό της και όχι για τους πολέμους της. Ο Μ.Αλέξανδρος εκστρατεύτηκε εναντίον των Περσών, γιατί αποτελούσαν διαρκή απειλή της Ελλάδας, έχοντας φτάσει κάποια στιγμή μέχρι τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Μια εκστρατεία, η οποία, ως γνωστόν, εμβόλιασε τους λαούς, που κατέκτησε στο διάβα του, με τον Ελληνικό πολιτισμό και εγκαινίασε μια παγκόσμια διαπολιτιστική επικοινωνία . Οι Έλληνες δεν εξαπόλυσαν ποτέ επιθετικό πόλεμο σε κανέναν λαό. Δεν διεκδίκησαν ξένα εδάφη και αλλότρια εξουσία. Μόνο αμύνθηκαν. Αλλά και η άμυνα συνεπάγεται απόφαση μαχητικής δράσης. Δηλαδή πόλεμο. Μ’ αυτό το πνεύμα το εννοούσε και ο πολύς Γεώργιος Ξενουδάκης, έχοντας οραματιστεί μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα και όχι υποχείρια πολεμοχαρών κρατών που θήρευαν την εξουσία και ρόλους ηγεμονίας, αυτοκρατορικούς ή αποικιοκρατικούς. Γνώριζε ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να σταματά η ίδια να μάχεται για την ανεξαρτησία και την ανάπτυξή της. Δεν έπρεπε να περιμένει από τους Ξένους, που δρουν για ίδιον συμφέρον. Αντιθέτως έπρεπε να δίνει τη μάχη μόνη της, να βρίσκεται σε διαρκή συναγερμό και να καταβάλλει ατέρμονα αγώνα. Η ακατάβλητη μαχητικότητά της δεν μπορούσε παρά να την εξοπλίζει με απόρθητο ψυχικό σθένος και αλύγιστη αποφασιστικότητα, όπλα με τα οποία έμαθε να κερδίζει τις μάχες με τους εκάστοτε εχθρούς της.
Ας αναφέρουμε χωρίς μνησικακία, αλλά για την ιστορία, ότι οι σημερινοί οικονομικοί εξουσιαστές της Ευρώπης, απόγονοι πρωτόγονων Γερμανικών φυλών, που είχαν δράσει ως μισθοφόροι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήσαν εκείνοι που προκάλεσαν τους παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα και τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Και σήμερα συνωμοτούν μαζί τους ενάντια στην Ελλάδα οι ίδιοι εκείνοι που κατακτήθηκαν και δολοφονήθηκαν απ’ αυτούς! Ίσως επειδή και αυτοί έλκουν την καταγωγή τους από τις περίφημες εκείνες πρωτόγονες Γερμανικές φυλές των Γότθων, Τευτόνων, Μαρκομάνων, Χηρούσκων και άλλων. Ναι, ξέρω, αυτό ανήκει στο παρελθόν, το οποίο πρέπει να ξεχάσουμε. Να το ξεχάσουμε. Απλώς, παρασυρόμαστε και βλέπουμε στο πρόσωπό τους την ίδια εξουσιαστική μανία κατακτητών. Όχι στο πολεμικό πεδίο, γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά στο οικονομικό, που είναι και ο κύριος πυλώνας της κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης. Και κάτι άλλο. Δεν θα διατυπώναμε αυτές τις σκέψεις, οι οποίες, εξ άλλου, δεν περιγράφουν τίποτε πρισσότερο ή ολιγότερο από μια πραγματικότητα, αν οι συνδιαπραγματευτές μας είχαν δείξει τον προσήκοντα σεβασμό προς την Ελλάδα. Όχι ως χώρα μας, αλλά ως πνευματική τους μητέρα, που τους οδήγησε από τον πρωτογωνισμό στον πολιτισμό και σε λαμπρά έργα. Οι χλευασμοί και οι ειρωνείες που εκτοξεύουν τελευταία εναντίον της Ελλάδας ίσως και να οφείλονται σε προσωρινή αφύπνιση των πρωτόγονων ενστίκτων τους. Προφανώς αδυνατούν ή αρνούνται να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι έφτασε η στιγμή για κοινωνική δικαιοσύνη που ωριμάζει, τουλάχιστο στην Ευρώπη, για πάνω από 200 χρόνια. Από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Η ειρηνική συνύπαρξη και η στενή συνεργασία μεταξύ λαών είναι το πραγματικό ποθούμενο και πρέπει να αποτελεί τον τελικό στόχο του ανθρώπου, αλλά προϋποθέτει ισότητα και αμοιβαίο σεβασμό.
Η εωσφόρος Ομηρική Ελλάδα του Οδυσσέα και του Αχιλλέα, δεν έχει παρά να μεταφερθεί στον πνευματικό της πεδίο από το οποίο να αντλήσει δυνάμεις και οράματα, μένοντας πάντοτε προσγειωμένη στη πραγματικότητα μιας αδήριτης ανάγκης για επιβίωση και ανάπτυξη, εκμεταλλευόμενη το φυσικό της πλούτο, την ευρωστία και το δαιμόνιο της. Γιατί “η Ελλάς ουκ έστιν Ελλάς, ει μη πολεμική”, όπως αντηχεί η επιγραμματική ρήση του αείμνηστου Γεωργίου Ξενουδάκη στη Βουλή και στη καρδιά των Ελλήνων.Τουτέστιν, μαχητική.